Καλά, αυτός ο Γιούνκερ που με το δάκρυ να μουσκεύει τα ματόκλαδα (βοηθάει πάντοτε σ' αυτές τις περιπτώσεις το ουίσκι) μιλάει για το κοινωνικό πρόσωπο του ευρωπαϊκού μοντέλου κοινωνίας και την ανάγκη ενίσχυσής του, δεν είναι ο ίδιος που έχοντας από τη μια πλευρά τον επίτροπο Αλμούνια και από την άλλη τον πρόεδρο της ΕΚΤ Τρισέ, κραύγαζε απευθυνόμενος στους Ελληνες «the game is over»; Ο ίδιος είναι. Με τη διαφορά ότι τότε ήταν πρόεδρος του Εurogroup και σχεδόν ισόβιος πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, ενώ τώρα είναι πρόεδρος της Εuropean Comission, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, της ευρωπαϊκής Δεξιάς, δηλαδή του κόμματος της Μέρκελ και του Σόιμπλε, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.
Να σας το πούμε διαφορετικά. Αν δεν κλάψει ο Γιούνκερ, με την τόση εξωστρέφεια, με τις αγκαλιές και τα ρουφηχτά φιλιά σ' όποιον βλέπει μπροστά του, ποιος θα κλάψει; Δεν έχει άλλο τέτοιο πρόσωπο η ευρωπαϊκή Δεξιά. Και δεν είναι διατεθειμένη ν' αφήσει την κουβέντα υπέρ της «κοινωνικής Ευρώπης» να τη νέμονται ως προνόμιο ο Ολάντ και ο Ρέντσι. Ο πρώτος έχει προεδρικές εκλογές, ο δεύτερος έχει ένα δημοψήφισμα στο οποίο ποντάρισε την πρωθυπουργική του καριέρα (και τώρα φοβάται μην την πάθει σαν τον Κάμερον), όμως εκλογές έχει και η Μέρκελ. Αναγκασμένη να επιδίδεται σε συντηρητικά κηρύγματα προκειμένου ν' αποκρούσει την πίεση που δέχεται στα δεξιά της από τους ακροδεξιούς της AfD, η γερμανίδα καγκελάριος αφήνει σε βαστάζους σαν τον Γιούνκερ τη δουλειά της κοινωνικής προπαγάνδας.
Ως γριά αλεπού, ο Γιούνκερ ήξερε πολύ καλά ότι το σύστημα προπαγάνδας όλων των ευρωπαϊκών πολιτικών παρατάξεων θα έπαιρνε από την ομιλία του «για την κατάσταση της Ενωσης» τις δακρύβρεχτες εκκλήσεις του για περισσότερη κοινωνική Ευρώπη. Ετσι, θα περνούσε στο ντούκου η εκτενής αναφορά του στην ανάγκη ενίσχυσης του ευρωστρατού, ώστε «η Ευρώπη να γίνει ισχυρότερη και να αναλάβει έναν ισχυρότερο ρόλο στην άμυνα». Αναφορά που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με ομιλία που έκανε πριν από λίγες μέρες η οιονεί υπουργός Εξωτερικών της ΕΕ Μ. Μογκερίνι. Τα παιχνίδια με την ευρωπαϊκή άμυνα είναι επικίνδυνα, είπε κατάμουτρα στον Γιούνκερ ο Ν. Φάρατζ, αναλαμβάνοντας το ρόλο της υπεράσπισης του ΝΑΤΟ. Εχει δρόμο μπροστά της αυτή η ιστορία, αλλά προς το παρόν ας αναρωτηθούμε: γίνεται ενίσχυση της «κοινωνικής Ευρώπης» και ταυτόχρονα ενίσχυση του «ευρωστρατού»;
