Μπορεί ο αριθμός των διαδηλωτών που κατέβηκαν στους δρόμους της Βηρυτού την περασμένη Δευτέρα, στην αντισυριακή διαδήλωση που έγινε μετά από κάλεσμα της αντιπολίτευσης, στον ένα ακριβώς μήνα μετά από τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού της χώρας, Ραφίκ Χαρίρι, να ποικίλει ανάλογα με την πηγή (από 300.000 κατά το Islam Online μέχρι 1 εκατομμύριο κατά το BBC), σίγουρα όμως ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Σύμφωνα με τον Βρετανό δημοσιογράφο του Independent, που διαμένει στη Βηρυτό, Ρόμπερτ Φισκ (τον πλέον αντικειμενικό απ’ τους δημοσιογράφους των δυτικών ΜΜΕ), αυτοί που διαδήλωσαν ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίοι απ’ όλο το Λίβανο (σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού, αναφέρει ο Φίσκ, αριθμός που μάλλον φουσκωμένος είναι καθώς ο πληθυσμός της χώρας είναι 4.3 εκατομμύρια).
Η αντιπολίτευση έδωσε τα ρέστα της προσπαθώντας να κερδίσει τις εντυπώσεις, μετά από την τεράστια σε όγκο και παλμό φιλοσυριακή διαδήλωση (500.000 διαδηλωτών σύμφωνα με τις πιο συγκρατημένες εκτιμήσεις), που οργάνωσε η Χεζμπολάχ την προηγούμενη Τρίτη, και την μεγάλη αντιαμερικάνικη διαδήλωση που είχε οργανώσει την Κυριακή στη Βηρυτό. Κι αυτό εν μέρει το πέτυχε. Λέμε εν μέρει, γιατί το κεντρικό της σύνθημα δεν ήταν ο αφοπλισμός της Χεζμπολάχ (που αποτελεί και το βασικότερο στόχο των Αμερικάνων), αλλά να λάμψει η αλήθεια γύρω απ’ τη δολοφονία Χαρίρι και ενάντια στην σημερινή κυβέρνηση του Λιβάνου.
Κανείς όμως – ούτε η Χεζμπολάχ – δεν αντιτίθεται στην αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων (η πρώτη φάση της οποίας έχει ήδη ξεκινήσει). Απλά οι δύο πλευρές αντιμετωπίζουν το ζήτημα από διαφορετική οπτική γωνία. Η αντιπολίτευση μιλά για άμεση αποχώρηση και εφαρμογή του ψηφίσματος 1559 του ΟΗΕ, που κάνει λόγο για διάλυση όλων των ενόπλων οργανώσεων (με στόχο τη Χεζμπολάχ), ενώ η Χεζμπολάχ δεν αντιτίθεται στην αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων αρκεί αυτή να γίνει σύμφωνα με την συμφωνία του Ταϊφ του 1989, σε συνεννόηση με την Λιβανέζικη κυβέρνηση.
Ηδη τα συριακά στρατεύματα άρχισαν να αποχωρούν και να συγκεντρώνονται στην κοιλάδα Μπεκάα. Εχοντας χάσει τις πλάτες της πάλαι ποτέ «σοβιετικής» υπερδύναμης το καθεστώς Ασαντ οπισθοχωρεί άρον-άρον για να αποφύγει να έχει την τύχη του Σαντάμ, βλέποντας ότι η σημερινή Ρωσία πούλησε όλα τα καθεστώτα που στήριζε (Μιλόσεβιτς παλαιότερα, Σαντάμ πρόσφατα) μη μπορώντας να κοντραριστεί στα ίσια με τους Αμερικάνους. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η αποχώρηση που αργά ή γρήγορα θα γίνει, αλλά η επόμενη μέρα. Θα βαθύνει η πόλωση με την απαίτηση αφοπλισμού της Χεζμπολάχ (κάτι που για την ώρα δεν έχει θέσει επί τάπητος η αντιπολίτευση) και απαιτούν οι ΗΠΑ; Εδώ είναι το κρίσιμο ζήτημα που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα σε ένα νέο εφιάλτη σαν κι αυτόν του 15ετούς εμφυλίου πολέμου που κόστισε τη ζωή σε πάνω από 100.000 ανθρώπους.
Πάντως, οι τελευταίες δηλώσεις Μπους, που κάλεσε τη Χεζμπολάχ να αφοπλιστεί, προκειμένου να της «συγχωρεθεί» το «τρομοκρατικό» παρελθόν της, σημαίνουν ότι οι ΗΠΑ αναγκάζονται να λάβουν υπόψη τους το ισχυρό λαϊκό έρεισμα αυτής της οργάνωσης στο σχεδιασμό της πολιτικής τους. Ενα νέο Ιράκ δεν θα ήταν ό,τι καλύτερο για την αμερικάνικη πολιτική «ελευθερίας» στη Μέση Ανατολή. Και μάλιστα, όταν η Βηρυτός δονείται από αντιαμερικάνικες διαδηλώσεις, σαν κι αυτές που οργάνωσε η Χεζμπολάχ την Κυριακή και την επομένη της διαδήλωσης της αντιπολίτευσης.