Μπορεί οι Αμερικάνοι να μην έχουν ακόμα τα κότσια να χτυπήσουν στο Ιράν, φροντίζουν όμως να κάνουν τον τσαμπουκά τους διεθνώς αφήνοντας να διαρρεύσουν τα σχέδιά τους για επίθεση στο Ιράν με το γνωστό δημοσίευμα του «Νιου Γιόρκερ» και τον Μπους να δηλώνει ότι δεν αποκλείει καμία επιλογή (αφήνει δηλαδή ανοιχτό το ενδεχόμενο και στρατιωτικής επίθεσης).
Ξεσάλωσαν τα ΜΜΕ απ’ αυτή την προκλητική επίδειξη επιθετικότητας. Τα’ριξαν πάλι στον «κακό Μπους», επιβεβαιώνοντας τον εαυτό τους που «προέβλεπε» ότι θα τα κάνει λαμπόγιαλο παγκόσμια με τη δεύτερη θητεία του, και καθάρισαν. Ας σκεφτούμε όμως. Γιατί οι Αμερικάνοι διάλεξαν αυτή τη στιγμή για να δείξουν τα δόντια τους; Σχέδια επί σχεδίων γίνονται πολλά απ’ τα γεράκια του Πενταγώνου κατά καιρούς. Αλλα εφαρμόζονται κι άλλα παραμένουν στα χαρτιά.
Το Ιράν μαζί με ένα τσούρμο χώρες ανήκει εδώ και καιρό στον «άξονα του κακού» και συγκαταλέγεται στις χώρες που υποστηρίζουν την «τρομοκρατία». Επομένως το μέτωπο μ’ αυτές τις χώρες (και φυσικά και με το Ιράν) παραμένει πάντα ανοιχτό χωρίς να αποκλείεται πολεμική σύρραξη μαζί τους (ας θυμηθούμε τα παλαιότερα γεγονότα με τη Βόρεια Κορέα). Αυτό είναι γνωστό και δεδομένο. Απ’ την άλλη, αρκεί η ανάγκη για στρίμωγμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού που έχει χωθεί για τα καλά στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν για να εξηγήσει αυτόν τον τσαμπουκά απ’ την αμερικάνικη πλευρά; Ενα τσαμπουκά που είναι πολύ δύσκολο να γίνει πράξη με δεδομένη την κατάσταση αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή.
Η χρονική στιγμή γι’ αυτόν τον τσαμπουκά πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαία. Οι Αμερικάνοι ζορίζονται χοντρά στο Ιράκ έχοντας και τον κίνδυνο να εκλεγεί μια κυβέρνηση που θα ζητά την αποχώρησή τους. Μια κυβέρνηση του συνασπισμού των Σιιτών, που στηρίζεται από την Τεχεράνη, τη νομιμότητα της οποίας δεν θα μπορούν να αμφισβητήσουν μια και οι εκλογές οργανώνονται απ’ αυτούς τους ίδιους (σκεφτείτε, είναι δυνατόν να μιλήσουν για… νοθεία;). Θα συνεργαστούν οι Σιίτες κληρικοί με τους Αμερικάνους; Θα δεχτούν να παίξουν το ρόλο του Αλάουι; ‘Η θα αρχίσουν τα «εθνικοανεξαρτησιακά» και τις ερωτοτροπίες με δυνάμεις όπως το Ιράν και γιατί όχι η Ρωσία (όπως έκανε ο Σαντάμ με τη δεύτερη για δεκαετίες); Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στο συνασπισμό των Σιιτών κληρικών, που ηγείται ο Σιστάνι, υπάρχουν και οι λεγόμενοι «σκληροπυρηνικοί» του Σαντρ, που μάτωσαν ενάντια στην αμερικάνικη κατοχή στη Νατζάφ και την Καρμπάλα και θα περιμένουν απ’ την κυβέρνησή τους (εάν νικήσει ο Σιστάνι κι η παρέα του, που έχει πολλές πιθανότητες να το πετύχει ακόμα και σ’ αυτές τις μαϊμού εκλογές) να θέσει χρονοδιάγραμμα τερματισμού της κατοχής. Με απρόβλεπτες συνέπειες στην αμερικάνικη κατοχή, το ηθικό των στρατευμάτων τους και τις πολιτικές συνέπειες στο εσωτερικό τους (φανταστείτε, η «νόμιμη ιρακινή κυβέρνηση» να μην τους θέλει!).
Τί θα σημάνουν όλα αυτά για τον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας» και πόσο θα επηρεάσουν την ισχύ τους στη Μέση Ανατολή μπορεί να το φανταστεί ο καθένας. Επομένως, θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμη η στάση της Τεχεράνης στο ιρακινό ζήτημα. Αν το Ιράν, που στηρίζει τους Ιρακινούς Σιίτες κληρικούς, αναγκαστεί να τους πιέσει να συνεργαστούν, οι Αμερικάνοι θα έχουν γλυτώσει τα χειρότερα και θα μπορέσουν να συνεχίσουν την κατοχή τους με το μανδύα της νομιμοποίησης που χρειάζονται γιατί γνωρίζουν ότι μόνο με τα όπλα δε θα μπορέσουν να κρατήσουν για πολύ την κατοχή στο Ιράκ. Εδώ με πάνω από 150.000 στρατιώτες δε μπορούν να ελέγξουν ούτε το κεντρικό αρχηγείο τους στη Βαγδάτη (τη λεγόμενη «Πράσινη Ζώνη») που δέχεται συχνές επιθέσεις πάνω από ενάμισι χρόνο μετά το «τέλος» του πολέμου! Πόσο θα αντέξουν;
Εκεί λοιπόν πιστεύουμε ότι βρίσκεται η ουσία του τσαμπουκά. Με τη δεδομένη κατάσταση και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουν στο Ιράκ, η κίνηση των Αμερικάνων δεν είναι ούτε παράλογη ούτε παρανοϊκή. Τα συμφέροντά τους προασπίζουν οι άνθρωποι χρησιμοποιώντας την πολιτική του μαστίγιου (πιο συχνά) και του καρότου (σπανιότερα). Το ζήτημα είναι αν αυτή η επιθετικότητα μπορεί να τους οδηγήσει σε αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο, ο ιρακινός πόλεμος έδειξε ότι είναι πιο εύκολο να ανοίξεις ένα πόλεμο παρά να τον τελειώσεις στη Μέση Ανατολή. Θα τολμήσουν να γεννήσουν ένα δεύτερο Ιράκ στην καυτή ζώνη, τη στιγμή που όλα τα μέτωπα (ιρακινό, παλαιστινιακό) είναι ανοιχτά; Μάλλον όχι.