Η συνάντηση του Ιρανού προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και του Σαουδάραβα βασιλιά Αμπντάλα αποτέλεσε έκπληξη, για την οποία λίγα πράγματα βγήκαν στο προσκήνιο, πέρα απ’ τη συμφωνία να συνεργαστούν ενάντια στο διχασμό Σουνιτών – Σιιτών και τη δήλωση ότι συζήτησαν για όλα τα ζητήματα της Μέσης Ανατολής, από το Παλαιστινιακό μέχρι το Λίβανο και το Ιράκ. Κι αυτό τη στιγμή που λίγο καιρό πριν (την προηγούμενη βδομάδα), διάφορα δημοσιεύματα ανέφεραν ότι η Σαουδική Αραβία είχε δώσει το ΟΚ στο Ισραήλ για να επιτεθεί στο Ιράν!
Αν όμως η παραπάνω συνάντηση συνδυαστεί με την αμερικάνικη έκκληση (μέσω της ιρακινής κυβέρνησης) για την πραγματοποίηση διάσκεψης με θέμα τη «σταθεροποίηση του Ιράκ», στην οποία καλούνται να συμμετάσχουν μεταξύ άλλων και το Ιράν με τη Συρία (το Ιράν αποδέχτηκε την έκκληση, απορρίπτοντας όμως κάθε σκέψη για απευθείας διαπραγματεύσεις με τους Αμερικάνους), τότε βγαίνει κάποιο νόημα απ’ όλα αυτά. Κι αυτό σαφώς και δεν είναι η πρεμούρα οποιουδήποτε για τη «συναδέλφωση των Σουνιτών με τους Σιίτες», αλλά το χοντρό στρίμωγμα της αμερικάνικης πολιτικής, που δίνει το πράσινο φως στις χώρες που έχει επιρροή να ανοίξουν διαύλους επικοινωνίας με το Ιράν (τον «άξονα του κακού»!). Αυτό δε σημαίνει ότι θα ομαλοποιηθεί η κατάσταση με το Ιράν. Ούτε καν στο Λίβανο δεν έπαιξε τελικά ρόλο η συνάντηση Αχμαντινετζάντ – Αμπντάλα, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν στις αρχές της εβδομάδας, για να καταλήξουν στη διαπίστωση ότι το αδιέξοδο μεταξύ της κυβέρνησης Σινιόρα και της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τη Χεζμπολά εξακολουθεί να παραμένει. Σημαίνει όμως ότι περνά σε άλλο επίπεδο η αντιπαράθεση και θα παιχτεί χοντρό παζάρι μήπως και βγει από το αδιέξοδο η αμερικάνικη πολιτική.
