Συρία

Ο λαός πληρώνει το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Η Τουρκία εισβάλλει στο Αφρίν χτυπώντας τις δυνάμεις των Κούρδων της Συρίας. Οι Κούρδοι της Συρίας απευθύνονται στον Ασαντ, ενάντια στον οποίο πολεμούσαν μέχρι πρότινος, ζητώντας του στρατιωτική βοήθεια για να αντιμετωπίσουν την τουρκική εισβολή. Ο Ασαντ είναι έτοιμος να στείλει στρατό, αλλά μετά από παρέμβαση της Ρωσίας στέλνει δυνάμεις της πολιτοφυλακής του Μπάαθ, που δεν έχουν επίσημο κρατικό στρατιωτικό στάτους. Η Ρωσία είναι ο βασικός «προστάτης» του Ασαντ, ταυτόχρονα όμως προσπαθεί να αναβαθμίσει τις σχέσεις της με την Τουρκία (ακόμα και με συμφωνίες για πώληση πυραύλων S-400), η οποία είναι ο χειρότερος εχθρός του Ασαντ και φιλοξενεί στο έδαφός της  όλες (πλην Κούρδων) τις αντιπολιτευόμενες τον Ασαντ συριακές δυνάμεις.
 
Η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, αποτελεί εδώ και δεκαετίες τον πολεμικό βραχίονα των ΗΠΑ στην περιοχή, όμως ο Ερντογάν εξαπολύει μύδρους κατά των ΗΠΑ και τις απειλεί ότι θα πληρώσουν κάθε σταγόνα τουρκικού αίματος που θα χυθεί στη Συρία, επειδή οι ΗΠΑ εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τους Κούρδους της Συρίας. Η Τουρκία πραγματοποιεί την εισβολή με γερμανικά άρματα, η Γερμανία επίσημα πάγωσε την υλοποίηση της σχετικής συμφωνίας, όμως το γερμανικό μονοπώλιο που παράγει τους κινητήρες των αρμάτων συνεχίζει τη δουλειά. Το Ιράν είναι σύμμαχος του Ασαντ, εχθρός των ΗΠΑ, φίλος της Ρωσίας, αλλά και φίλος της Συρίας, που βρίσκεται σε ακήρυχτο πόλεμο με την Τουρκία.
 
Στο μεταξύ, καθώς όλοι είναι απασχολημένοι με το μέτωπο του Αφρίν, την τουρκική εισβολή στο συριακό έδαφος και την κινητικότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ο Ασαντ βρήκε την ευκαιρία να καθαρίσει με έναν αντικαθεστωτικό θύλακα που βρίσκεται στο μαλακό του υπογάστριο. Εξαπέλυσε λοιπόν σφοδρούς βομβαρδισμούς, από αέρος και εδάφους, ενάντια στην Ανατολική Γούτα, πόλη κοντά στη Δαμασκό, που παραμένει σε χέρια αντικαθεστωτικών. Και βέβαια, όπως συνέβη και στις άλλες πόλεις που πολιόρκησε το συριακό καθεστώς, οι βόμβες του θερίζουν κυρίως αμάχους που δεν μπορούν να προστατευτούν.
 
Από τη μια υπάρχει ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το ξαναμοίρασμα των ζωνών επιρροής στη Μέση Ανατολή. Από την άλλη υπάρχει ο ανταγωνισμός των τοπικών καθεστώτων (Τουρκία, Συρία, Ιράν) που συμμαχούν με τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Κι από κοντά έρχονται διάφορα αντιπολιτευτικά ή εθνικά κινήματα (όπως αυτό των Κούρδων), με μια πολιτική χωρίς αρχές, που τα οδηγεί σε υποταγή σε κάποια ή κάποιες από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις δικές τους προσδοκίες. Και στη μέση είναι οι λαοί της περιοχής που πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος, καταστροφής, προσφυγιάς. Πρωτίστως ο συριακός λαός, ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή ή θρησκεία. Αυτό το βαρύ τίμημα είναι χωρίς αντίκρισμα. Αν και όταν σταματήσει αυτός ο άδικος πόλεμος, η λήξη του θα φέρει τις υπογραφές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των τοπικών καθεστώτων. Θα υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι ανάμεσά τους (ήδη υπάρχουν κερδισμένοι, όπως το μπααθικό καθεστώς που διασώθηκε, και χαμένοι, όπως το τουρκικό καθεστώς που μέχρι στιγμής χάνει σε όλα τα μέτωπα), όμως οι λαοί της περιοχής θα κληθούν να πληρώσουν το τίμημα της ειρήνης -και για τους κερδισμένους και για τους χαμένους- όπως τώρα πληρώνουν το τίμημα του πολέμου.