Μαλλιά-κουβάρια έγιναν για μια φορά ακόμη οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ. Οταν κλείνει η ύλη της «Κ» δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής (άλλη μία σύνοδος που βαφτίστηκε κρίσιμη), το μόνο βέβαιο όμως είναι πως ο συμβιβασμός που θα επιτευχθεί (αν επιτευχθεί και δεν υπάρξει ναυάγιο) σε καμιά περίπτωση δεν θα ικανοποιεί το γαλλογερμανικό άξονα. Μπορεί η Πολωνία (κάνει «και η μύγα κώλο…», όταν έχει τις πλάτες των Αμερικανών) να συμβιβαστεί, όμως η Βρετανία δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνει. Λίγο πριν αναχωρήσει για την τελευταία του Σύνοδο Κορυφής ο Μπλερ υπήρξε σαφέστατος. Αφού προεξόφλησε ότι οι διαπραγματεύσεις θα είναι «σκληρές», κατέληξε πως η Βρετανία «θα πετύχει την προστασία των εθνικών της συμφερόντων». Η δε επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, με ασυνήθιστα συγκρουσιακή γλώσσα, ξεκαθάρισε πως η Βρετανία θέλει μια ΕΕ συνεργασίας ισότιμων κρατών και όχι ένα υπερκράτος.
Μπορεί η γερμανική προεδρία στην πρότασή της (με τη σύμφωνη γνώμη της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας) να απάλειψε κάθε αναφορά σε Σύνταγμα, μπορεί να έφυγαν από τη μέση ακόμα και οι συμβολικές αναφορές σε ενιαίο ευρωπαϊκό κράτος (σημαία και ύμνος), όμως τριγμούς προκαλούν και ο τρόπος λήψης της αποφάσεων (Πολωνία) και το δικαίωμα βέτο σε διάφορους τομείς (Βρετανία). Από πλευράς Βρετανίας αμφισβητείται ακόμα και το πόστο του οιονεί υπουργού Εξωτερικών (που κατέχει τα τελευταία χρόνια ο Χαβιέ Σολάνα).
Ολο πλησιάζουν προς το ευρωπαϊκό υπερκράτος και όλο αυτό ξεμακραίνει. Γιατί το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού χαρακτηρίζεται από την ανισόμετρη ανάπτυξη των διάφορων χωρών και τις διιμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Παρά την έκρηξη της διεθνοποίησης, το ασφαλέστερο καταφύγιο του μονοπωλιακού κεφαλαίου εξακολουθεί να παραμένει το ιμπεριαλιστικό κράτος και οι αντιθέσεις να χαρακτηρίζουν τις διακρατικές σχέσεις.
