Ο Ιρακινός Κουίσλινγκ, Ιγιάντ Αλάουι, δεν πιστεύει ότι υπάρχουν άμαχοι που να σκοτώθηκαν στην επίθεση στη Φαλούτζα, επειδή οι περισσότεροι εγκατέλειψαν την πόλη πριν τις συγκρούσεις! Οι Αμερικάνοι δε δίνουν κανένα νούμερο για τις απώλειες των αμάχων στη Φαλούτζα και το ίδιο κάνουν σχεδόν όλα τα ΜΜΕ. Μόνο ο Ερυθρός Σταυρός έκανε λόγο για 800 νεκρούς. Αριθμός που πολύ πιθανόν να είναι πολύ χαμηλός, σύμφωνα με υψηλόβαθμο στέλεχος του Ερυθρού Σταυρού, που επικαλείται το πρακτορείο Ιντερ-Πρες, το οποίο διατηρεί την ανωνυμία του για ευνόητους λόγους.
Την ίδια στιγμή, όλες οι διεθνείς οργανώσεις και οργανισμοί, από τη Διεθνή Αμνηστία μέχρι τον ΟΗΕ, μιλούν για ανθρωπιστική καταστροφή στην πόλη, η έκταση της οποίας δεν είναι δυνατό να διακριβωθεί, καθώς οι Αμερικάνοι απαγορεύουν σε όλες τις οργανώσεις την είσοδο στην «ελεγχόμενη» από αυτούς πόλη.
Ο Ερυθρός Σταυρός καταγγέλλει ότι τα μέλη του καθηλώθηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς έξω από την πόλη, καθώς εμποδίστηκαν να περάσουν τον Εφράτη και επέστρεψαν στη Βαγδάτη τη Δευτέρα. Η Ερυθρά Ημισέληνος καταγγέλλει ότι επί τρεις μέρες τα μέλη της προσπαθούσαν μάταια να πείσουν τους Αμερικάνους και κυβερνητικούς στρατιώτες να παράσχουν βοήθεια στους τραυματίες που κείτονται στα σοκάκια της Φαλούτζα.
Υστερα έρχονται οι μαρτυρίες. Μαρτυρίες γιατρών από το νοσοκομείο της Φαλούτζα που μιλούν για την απάνθρωπη μεταχείρισή τους απ’ τα αμερικάνικα στρατεύματα και τις απειλές του υπουργού Υγείας ότι όποιος αποκαλύψει οτιδήποτε σχετικά με την επίθεση θα συλληφθεί ή θα απολυθεί από τη δουλειά του. Η μόνη… βοήθεια που δίνουν οι Αμερικάνοι είναι οι εκκλήσεις με τηλεβόες προς τους κατοίκους της πόλης, όταν χρειάζονται ιατρική βοήθεια να απευθυνθούν στα αμερικάνικα στρατεύματα!
Η Ασμα Χαμίς Αλ Μουχαναντί, γιατρός που ήταν αυτόπτης μάρτυρας των «περιποιήσεων» του προσωπικού του νοσοκομείου της πόλης απ’ τους Αμερικάνους και τους κυβερνητικούς στρατιώτες, κατέθεσε τη δική της μαρτυρία στο Αλ-Τζαζίρα την περασμένη Δευτέρα (15/11):
«Μας δέσανε και μας δείρανε ενώ ήμασταν άοπλοι και είχαμε μόνο τα ιατρικά μας εργαλεία. Το νοσοκομείο έγινε στόχος βομβών και ρουκετών. Ημουν μαζί με μια γυναίκα που κοιλοπονούσε. Ο ομφάλιος λώρος δεν είχε ακόμα κοπεί. Εκείνη τη στιγμή ένας Αμερικάνος στρατιώτης φώναξε σε έναν απ’ τους εθνοφρουρούς να με συλλάβουν. Μου δέσανε τα χέρια ενώ βοηθούσα μια γυναίκα να γεννήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το περιστατικό σε όλη μου τη ζωή. Είμαι από τη Φαλούτζα και εργάζομαι εδώ πέρα. Ισχυρίστηκαν ότι είμαι με τους μαχητές και έκλεψαν τα λεφτά μου και τα κινητά τηλέφωνα… Οι στρατιώτες έσυραν ασθενείς από τα κρεβάτια τους και τους έσπρωξαν προς τον τοίχο. Ηταν 17 τραυματισμένοι άνρθωποι ανάμεσα στους ασθενείς….Βγήκαμε από το νοσοκομείο τη δεύτερη μέρα της επίθεσης, αλλά δε μπορούσαμε να επιστρέψουμε καθόσον ο κεντρικός κόμβος της Φαλούτζα-Σακλαβίγια ελέγχονταν από τα αμερικάνικα στρατεύματα. Είδαμε γύρω στις 150 γυναίκες, παιδιά και γέρους να δέχονται επίθεση με αεροπορικά πυρά».
Μπορεί η Φαλούτζα να πέσει, όμως το μίσος που έχουν σπείρει στις καρδιές του ιρακινού λαού οι κατακτητές θα γεννήσει δεκάδες Φαλούτζα σε όλο το Ιράκ. Οπως το μίσος που φώλιασε στις καρδιές του βιετναμέζικου λαού πριν από τέσσερις δεκαετίες.