Η διαδήλωση κατά των μέτρων λιτότητας το περασμένο Σάββατο στο Λονδίνο ήταν από τις μεγαλύτερες (ίσως η μεγαλύτερη) εδώ και πολλά χρόνια στη Βρετανία. Μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις του 2003 κατά του πολέμου του Ιράκ. Οταν, σύμφωνα με την αστυνομία, οι διαδηλωτές που κατέβηκαν στους δρόμους του Λονδίνου ήταν πάνω από 200 χιλιάδες, ενώ τα συνδικάτα μιλούν για μισό εκατομμύριο, και από τις συγκρούσεις που προκλήθηκαν από τους εκεί «γνωστούς-αγνώστους» τραυματίστηκαν 84 άτομα (μεταξύ των οποίων 31 μπάτσοι, οι 12 από τους οποίους μεταφέρθηκαν, σύμφωνα με τον Γκάρντιαν, με ελαφρά τραύματα στο νοσοκομείο) ενώ έγιναν πάνω από 200 συλλήψεις, τότε μπορούμε να πούμε ότι «κάτι κινείται» και η λαϊκή δυσαρέσκεια εκφράζεται στους δρόμους, έστω κι αν αυτό δεν σηματοδοτεί –για την ώρα– κάποια ριζική αλλαγή στις κοινωνικές συμπεριφορές στη χώρα.
Τα λεφτά όμως που κόβονται είναι πολλά (81 δισ. στερλίνες, δηλαδή 91 δισ. ευρώ μέσα στην ερχόμενη πενταετία, με τις μεγαλύτερες περικοπές να γίνονται στην εκπαίδευση και τις «κοινωνικές δαπάνες»), οπότε οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι αναπόφευκτες. Να ευχηθούμε «και στα δικά μας», γιατί η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο; Να το κάνουμε, αλλά δυστυχώς οι ευχές δεν αρκούν. Γιατί η αντιλαϊκή λαίλαπα (ιδιαίτερα της κλίμακας που βιώνουμε) δεν ανατρέπεται μόνο με το κατέβασμα στο δρόμο, σε διαδηλώσεις οργανωμένες από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όσο μαζικές κι αν είναι.
Μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που και στη Βρετανία έσπευσε να διαχωριστεί από τους «λιγοστούς ταραξίες» που «μεταφέρουν το επίκεντρο της προσοχής μακριά από τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που έδωσαν ένα ισχυρό μήνυμα στην κυβέρνηση» (τι… πρωτοτυπία στα «επιχειρήματα» αλήθεια)! Χρειάζεται καθημερινή δουλειά και πρώτα απ’ όλα ταξική οργάνωση, όχι για μοίρασμα κάποιων κουκιών στις προσεχείς εκλογές, αλλά γιατί απέναντι σε έναν καλά οργανωμένο αντίπαλο μόνο οργανωμένα μπορείς να απαντήσεις. Διαφορετικά θα μας πάρουν και τα σώβρακα!
