Λίγο πριν εκπνεύσει το 2018, ο Εμανουέλ Μακρόν δέχτηκε στο Ελιζέ έναν προκάτοχό του, τον Νικολά Σαρκοζί. Επειδή τέτοιες συναντήσεις δε γίνονται για λόγους εθιμοτυπίας, αλλά εντάσσονται σε ένα σχέδιο προπαγάνδας, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για την κλήση του Σαρκοζί στο προεδρικό μέγαρο είναι πως ο Μακρόν αναζητούσε συμβολισμούς σε μια περίοδο που απέχει από τη σημερινή περισσότερο από μια δεκαετία. Ο Σαρκοζί, ως υπουργός Εσωτερικών, εφάρμοσε με τον πιο σκληρό τρόπο το δόγμα «νόμος και τάξη» ενάντια στους εξεγερμένους των γαλλικών προαστίων. Στη συνέχεια, μ' αυτό ως «προίκα», κέρδισε την εμπιστοσύνη των «νοικοκυραίων» και έγινε πρόεδρος.
Μήπως ονειρεύεται το ίδιο και ο Μακρόν, που αντιμετωπίζει την κινητοποίηση των Κίτρινων Γιλέκων, και κάλεσε τον Σαρκοζί για να ζητήσει τις συμβουλές του; Θα έπρεπε, βέβαια, να θυμάται την κατάληξη του Σαρκοζί, που έχασε πανηγυρικά από τον «κύριο Τίποτα» Φρανσουά Ολάντ, πνιγμένος σ' ένα βόθρο σκανδάλων διαφθοράς, από τον οποίο δεν μπόρεσε να τον γλιτώσει το δόγμα «νόμος και τάξη». Κι ύστερα, το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων είναι πολύ πιο ευρύ από την εξέγερση των νέων στα γκέτο των προαστίων. Κι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, το βλέπει με συμπάθεια η πλειοψηφία του γαλλικού λαού. Δεν υπάρχει κοινωνικό ρεύμα έτοιμο να τρομάξει με τη βία των Κίτρινων Γιλέκων κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του Μακρόν.
Το σχέδιο «νόμος και τάξη» δεν του βγήκε του Μακρόν. Το σχέδιο «κατευνασμός μέσω φιλοδωρημάτων» επίσης δεν του βγήκε. Ποντάρισε στην περίοδο των γιορτών, αλλά ούτε αυτό του βγήκε. Τις δυο πρώτες βδομάδες του νέου έτους τα Κίτρινα Γιλέκα επανεμφανίστηκαν στους δρόμους, με αύξουσα συμμετοχή (σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει η μπατσαρία). Εντρομος μπροστά στο άδηλο μέλλον, ο Μακρόν προχωρά σε νέο ελιγμό, ανακοινώνοντας «δίμηνο εθνικό διάλογο».
