Κόσκινο η «αντιτρομοκρατική ασπίδα» του Μπλερ
Οι εικόνες ίδιες, όπως μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους και το Πεντάγωνο, όπως μετά το χτύπημα στο σιδηροδρομικό σταθμό στη Μαδρίτη. Μόνο το ξάφνιασμα ήταν λιγότερο αυτή τη φορά. Ολοι έδειξαν να το περιμένουν. Τι σήμερα τι αύριο…
Την ώρα που κλείνουμε την ύλη της «Κ» η εικόνα είναι συγκεχυμένη. Δημοσιογραφικές πληροφορίες μιλούν για επταπλό χτύπημα (5 σταθμοί του μετρό και δύο διόροφα λεωφορεία), ενώ η Σκότλαντ Γιαρντ μιλά για τετραπλό χτύπημα (3 σταθμοί του μετρό και 1 λεωφορείο). Το ίδιο συγκεχημένη είναι και η εικόνα για τα θύματα. Επισήμως η Σκότλαντ Γιαρντ μιλά για 33 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες, ενώ άλλες πληροφορίες κάνουν λόγο για 90 νεκρούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι τραυματίες είναι πάρα πολλοί (300 μόνο σε ένα νοσοκομείο) και αρκετοί απ’ αυτούς είναι σε κρίσιμη κατάσταση.
Ομως αυτά δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία από πολιτική άποψη. Εκείνο που μετράει είναι πως το Λονδίνο του αλαζόνα Τόνι Μπλερ, η καρδιά του ξεδοντιασμένου βρετανικού λέοντα, δέχτηκε ένα καίριο χτύπημα, τη στιγμή ακριβώς που πανηγύριζε για την επιλογή του ως πόλης που θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012. Την ευθύνη για το χτύπημα ανέλαβε τμήμα της Αλ-Κάιντα με ανακοίνωσή του στο γερμανικό «Σπίγκελ».
Το μήνυμα είναι σαφές και απλό: Μπορούμε να σας χτυπήσουμε όποτε εμείς επιλέξουμε. Η «αντιτρομοκρατική» σας ασπίδα είναι χάρτινη. Σας πληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα. Οπως εσείς δολοφονείτε μαζικά τον άμαχο πληθυσμό στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, έτσι και μεις δολοφονούμε τον δικό σας άμαχο πληθυσμό.
Φυσικά, άνθρωποι σαν τον Μπλερ και τον Μπους δεν βάζουν μυαλό από κάτι τέτοια. Σιγά μην τους νοιάξουν μερικές δεκάδες νεκροί και μερικές εκατοντάδες τραυματίες. Μόνο το γόητρό τους τους νοιάζει, που δέχτηκε ένα ακόμη ανεπανόρθωτο πλήγμα. Βγήκε, λοιπόν, ο Μπλερ, έχοντας στο πλάι του τον Μπους και τους άλλους ηγέτες των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που συσκέπτονταν κάπου στη Σκωτία, για να κάνει τις ίδιες αλαζονικές δηλώσεις περί «συντριβής της τρομοκρατίας». Μόνο που μέχρι στιγμής αυτό που ο ίδιος και οι όμοιοί του αποκαλούν «τρομοκρατία», δηλαδή η απεγνωσμένη αντίσταση των πληβειακών μαζών της Ανατολής, δείχνει ανίκητη. Ανίκητη, παρά τις έκτακτες νομοθεσίες και τα Γκουαντάναμο, παρά τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τις κατοχές.
Οι Ισπανοί αντέδρασαν ψύχραιμα μετά το χτύπημα της Μαδρίτης. Κήδεψαν με θρήνο τους νεκρούς τους και έστειλαν στον αγύριστο τη φιλοπόλεμη κυβέρνηση του Αθνάρ, φέρνοντας στην εξουσία τον Θαπατέρο, που δεσμεύτηκε για την αποχώρηση των ισπανικών στρατευμάτων από το Ιράκ (και το έκανε πράξη). Οι Βρετανοί πρόσφατα επανεξέλεξαν αυτή την ξινή φιλοπόλεμη νυφίτσα, τον Μπλερ. Ας μη διαμαρτύρονται, λοιπόν, για το τίμημα που πληρώνουν. Δεν μπορεί αυτοί να πανηγυρίζουν για την Ολυμπιάδα και στη Βαγδάτη ή την Κανταχάρ να επικρατεί ο θρήνος. Το τέλος της αθωότητας έχει επέλθει προ πολλού. Ουδείς δικαιούται να δηλώνει ανυποψίαστος και αθώος.