Μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη συνέντευξη του νεοεκλεγέντος τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσίν Τατάρ στα «Νέα Σαββατοκύριακο» είχε το άρθρο του Μακάριου Δρουσιώτη, που συμπλήρωνε το δισέλιδο της εφημερίδας, υπό τον τίτλο «Πλησιάζει το τέλος του στάτους κβο στην Κύπρο».
Ο Δρουσιώτης εμφανίζει τον Νίκο Αναστασιάδη ως έχοντα ίδια στρατηγική με τον Τατάρ: στρατηγική δύο κρατών, de jure διχοτόμησης δηλαδή!
Αναφέρει, ότι στο περιθώριο της διάσκεψης του Κραν Μοντανά, τον Ιούλη του 2017, ο Αναστασιάδης προσέγγισε τον Τσαβούσογλου, του είπε ότι χάνουν τον καιρό τους συζητώντας για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία και ότι έπρεπε να αναζητηθούν άλλες λύσεις! Ζήτησε δε πίστωση χρόνου μέχρι να γίνουν οι εκλογές τον Φλεβάρη του 2018. Χρόνο που του έδωσε η Τουρκία, αποφεύγοντας τις προκλήσεις, «ενώ ο Αναστασιάδης προσπαθούσε στο παρασκήνιο να αναζητήσει στήριξη για λύση δύο κρατών».
Πάντα σύμφωνα με τον Δρουσιώτη, δυο μήνες μετά την επανεκλογή Αναστασιάδη ο Τσαβούσογλου πήγε στην Κύπρο για να πείσει τον Ακιντζί να στηρίξει τη λύση των δύο κρατών, όμως ο τελευταίος αντέδρασε και δημοσιοποίησε τη διαφωνία του. Τον Σεπτέμβρη του 2019, ο Αναστασιάδης ξανασυναντήθηκε με τον Τσαβούσογλου στη Νέα Υόρκη και του είπε ότι δεν μπορεί να περάσει στο λαό τη λύση των δύο κρατών, αντιπροτείνοντας ως εναλλακτική λύση τη συνομοσπονδία, όμως η Τουρκία θεώρησε ότι ο Αναστασιάδης κάνει κινήσεις τακτικής. Θεώρησε επίσης η Τουρκία ότι η συμμετοχή του Αναστασιάδη στις τριμερείς της περιοχής αποτελεί προσπάθεια αποκλεισμού της από την Ανατολική Μεσόγειο και εγκλωβισμού της στον κόλπο της Αττάλειας. Ετσι, ακολούθησε η προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας και στη θάλασσα (ΑΟΖ) και στη στεριά (Αμμόχωστος).
Το γεγονός ότι μια τέτοια ανάλυση, από έναν θεωρούμενο έγκυρο δημοσιογράφο (ο Δρουσιώτης είναι εδώ και χρόνια ανταποκριτής μεγάλων ελληνικών αστικών εφημερίδων στην Κύπρο), δημοσιεύεται στη ναυαρχίδα του πιο ισχυρού μιντιακού συγκροτήματος στην Ελλάδα (Μαρινάκης), δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Μένει να μάθουμε τη σκοπιμότητα μιας τόσο σαφούς παρουσίασης (έως τώρα είχαμε μόνο σκόρπιους υπαινιγμούς για την πραγματική στάση Αναστασιάδη).
Αν πάρουμε ως δεδομένα όσα αναφέρει ο Δρουσιώτης, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι ο Αναστασιάδης έχει τις ίδιες θέσεις με τον Τατάρ (και με την Τουρκία). Η διαφορά είναι ότι ο Τατάρ και ο Ερντογάν λένε δημόσια αυτά που ο Αναστασιάδης λέει μόνο στο παρασκήνιο.
Στη συνέντευξή του, την πρώτη σε ελληνόφωνο Μέσο, ο Τατάρ δε μασάει τα λόγια του. «Οι Τουρκοκύπριοι με εξέλεξαν με την εντολή να αναζητήσω μια λύση δύο κρατών», λέει, θυμίζοντας ότι αυτή τη θέση υποστήριζε σε όλη την πολιτική του καριέρα. «Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι η πιο ρεαλιστική και βιώσιμη λύση», σημειώνει ο Τατάρ κάνοντας λόγο για «κάτι καινούργιο στη βάση της καλής γειτονίας» (ως γνωστόν, καλή γειτονία υπάρχει μεταξύ όμορων κρατών, όχι μεταξύ πολιτειών μιας ομοσπονδίας). Και εξηγεί: «Η πραγματικότητα στην Κύπρο είναι λύση δύο κρατών, την οποία ο λαός μου επέλεξε διά της ψήφου του. Είτε οι εξωτερικές δυνάμεις το αποδέχονται είτε όχι. Το είδος της μελλοντικής σχέσης ανάμεσα στα δύο κυρίαρχα κράτη στην Κύπρο (σ.σ. αν δηλαδή θα υπάρξει συνομοσπονδία, όπως φέρεται να θέλει ο Αναστασιάδης) θα εξαρτηθεί από την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας από τη διεθνή κοινότητα, όπως το έπραξε σε άλλα μέρη του κόσμου».
Εμμέσως πλην σαφώς, ο Τατάρ χρησιμοποιεί την Αμμόχωστο (όπου σε λίγες μέρες θα κάνουν «πικνίκ» ο Ερντογάν με τον κυβερνητικό εταίρο του Μπαχτσελί) ως μοχλό εκβιασμού, αναφέροντας: «Η διάνοιξη της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου στους άλλοτε κατοίκους της στη βάση του διεθνούς δικαίου και μέσω της Επιτροπής Ακίνητης Περιουσίας, όπως καθορίζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα είναι σημαντικό μέρος αυτών των προσπαθειών».
Με απλά λόγια, οι Ελληνοκύπριοι που έχουν περιουσίες στην Αμμόχωστο μπορούν να επιστρέψουν και να ζήσουν (κάνοντας τουριστικές μπίζνες) υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση ή να αποζημιωθούν (με αποζημιώσεις που θα καθοριστούν από την Επιτροπή Ακίνητης Περιουσίας). Aλλο, όμως, οι αποζημιώσεις που διεκδικούν Ελληνοκύπριοι για περιουσίες σε άλλες περιοχές των κατεχόμενων και άλλο η Αμμόχωστος, που από τον ΟΗΕ θεωρείται ως περιοχή σε ειδικό καθεστώς και στην οποία η αξία γης και ακινήτων θα μπορούσε να είναι τεράστια (η Αμμόχωστος ήταν μέχρι το 1974 ένας από τους διασημότερους και ακριβότερους τουριστικούς προορισμούς της Μεσογείου).
Επειδή η ελληνοκυπριακή πλευρά διεκδικεί την Αμμόχωστο, στο πλαίσιο της λύσης της Διζωνικής Δικοινωτικής «Ομοσπονδίας», που υποτίθεται ότι αποτελεί τη βάση των έως τώρα συζητήσεων υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ο Τατάρ τη βάζει στο τραπέζι ως το νέο ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί: ή συζητάμε λύση δύο κρατών ή ανοίγουμε την Αμμόχωστο κι όποιος θέλει επιστρέφει στην περιουσία του ή παίρνει αποζημίωση και μας την αφήνει.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι ν’ απορεί κανείς τι προοπτικές μπορεί να έχει η νέα πρωτοβουλία που συμφωνήθηκε να αναλάβει ο γ.γ. του ΟΗΕ, όταν οι εκπρόσωποι και των δύο μερών, ο ένας δημόσια και ο άλλος παρασκηνιακά τάσσονται υπέρ της λύσης των δύο κρατών. Ισως η συνομοσπονδία να είναι το επιδιωκόμενο. Ο Τατάρ θα φανεί σαν να κάνει ένα βήμα «πίσω», ο Αναστασιάδης σαν να κάνει ένα βήμα «μπροστά», για να συναντηθούν στη «μέση».
Ομως, αν ο Αναστασιάδης έχει το πρόβλημα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων, που δε θέλουν ν’ ακούσουν για de jure διχοτόμηση και έχουν ακυρώσει στις κάλπες την πρώτη απόπειρα καλυμμένης συνομοσπονδιοποίησης (δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν), και ο Τατάρ έχει να αντιμετωπίσει τον μισό τουρκοκυπριακό πληθυσμό που ψήφισε τον «φεντεραλιστή» Ακιντζί στο δεύτερο γύρο των πρόσφατων εκλογών.
Γι’ αυτό και από πλευράς Αναστασιάδη διέρρεε η άποψη πως όσα λέει ο Τατάρ είναι απλώς ρητορική, που έχει χρησιμοποιηθεί και από παλαιότερους τουρκοκύπριους ηγέτες, όπως ο Ντενκτάς και ο Ερογλου. Αυτό σημαίνει ότι ο Αναστασιάδης δεν έχει τα κότσια να θέσει ούτε καν ζήτημα συνομοσπονδίας στην πολιτική ατζέντα της Κύπρου. Γιατί είναι παγκοίνως γνωστό ότι της συνομοσπονδίας προηγείται η αναγνώριση δύο κυρίαρχων κρατών. Και ότι η συνομοσπονδία, όπως συγκροτήθηκε, έτσι μπορεί και να διαλυθεί.