Στη χώρα που γέννησε την Κομέντια ντελ Αρτε, ο ηγέτης του πρώτου κόμματος (Μπέπε Γκρίλο) δεν είναι υποψήφιος πρωθυπουργός (στη θέση του έχει βάλει έναν άχρωμο, άοσμο και άγευστο γιάπη, μπας και μαζέψει συντηρητικές ψήφους) και έχει κάνει αβαβά τη μέχρι πρότινος θέση-σύμβολο του κόμματός του για δημοψήφισμα με ερώτημα παραμονή στην ΕΕ ή αποχώρηση, ο ηγέτης του δεύτερου κόμματος (Ματέο Ρέντσι) δηλώνει πως αποκλείεται να συνεργαστεί με τους «εξτρεμιστές» (έτσι ονομάζει το «Κίνημα 5 Αστέρων» του Γκρίλο) και ο ηγέτης του τρίτου κόμματος (Σίλβιο Μπερλουσκόνι) δεν έχει δικαίωμα εκλογής, αλλά φιλοδοξεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός και έχει κάνει όλη την Ιταλία να συζητά για τον ίδιο και την επανάκαμψη που επιχειρεί στα 81 του.
Ολα αυτά φαίνονται κωμικά σε μας (που ξεχνάμε ποιοι «κοσμούν» το ελληνικό αστικό κοινοβούλιο, αλλά και την κυβέρνηση), όμως για την Ιταλία είναι συνηθισμένα πράγματα. Εδώ έγινε η Τσιτσιολίνα βουλευτίνα και ο Μπερλουσκόνι κατ' επανάληψη πρωθυπουργός. Κάποια λύση θα βρουν και τώρα. Αλλωστε, και η σημερινή κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μειοψηφίας, ενώ η προηγούμενη (του Ρέντσι) στηριζόταν από τη Δεξιά του Μπερλουσκόνι, που πήρε και υπουργεία. Οπως είπε και ο Ρέντσι στο RTL, «οι εξελίξεις μετά τις εκλογές θα εξαρτηθούν από τις αποφάσεις του προέδρου της Δημοκρατίας». Αμέσως μόλις βγει το εκλογικό αποτέλεσμα, στα έγκατα του Κυρηνάλιου (το προεδρικό μέγαρο της Ιταλίας) θα γίνουν τα παζάρια για το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Από εκεί θα παρελάσουν όχι μόνο πολιτικοί παράγοντες, αλλά και η αφρόκρεμα της ιταλικής κεφαλαιοκρατίας, που έχει πάντοτε λόγο στο σχηματισμό της κυβέρνησης (χώρα του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι η Ιταλία, ανεξάρτητα από τις πολιτικές της περιπέτειες).
Ο Ρέντσι δεν αναφέρεται τυχαία στο ρόλο του προέδρου της Δημοκρατίας. Δική του επιλογή υπήρξε ο Σέρτζο Ματαρέλα, κάτοικος Κυρηνάλιου από το 2015. Με καταγωγή από τη Σικελία, μέλος παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας της Χριστια-νοδημοκρατίας, ο 77χρονος Ματαρέλα παράτησε την καριέρα του δικαστή για να σταδιοδρομήσει ως χριστιανοδημοκράτης πολιτικός στις κυβερνήσεις του περιβόητου Αντρεότι. Οταν διασπάστηκε η χριστιανοδημοκρατία, έγινε υπουργός του «αριστερού» Ντ' Αλέμα (αντιπρόεδρος και υπουργός Αμυνας), μεταπήδησε στο κόμμα της Μαργαρίτας και μετά στο Δημοκρατικό Κόμμα. Πρόκειται για «παλιά καραβάνα» της αστικής πολιτικής, που «χρωστάει» στον Ρέντσι, ο οποίος ελπίζει σε «ανταπόδοση».
