Αναδημοσιεύουμε, χωρίς δικά μας σχόλια, άρθρο του γνωστού βρετανού δημοσιογράφου Ρόμπερτ Φισκ σχετικά με την «ιστορική» συμφωνία που επιτεύχθηκε στο Σαρμ Ελ Σέιχ για το Παλαιστινιακό. Ο Φισκ, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στη Μέση Ανατολή και γνωρίζοντας την κατάσταση από πρώτο χέρι, λέει τα πράγματα έξω απ’ τα δόντια γι’ αυτό και έχουν αξία οι επισημάνσεις του.
«Ετσι, οι Παλαιστίνιοι θα τερματίσουν την κατοχή του Ισραήλ. Τα παλαιστινιακά τανκς δεν θα καταστρέφουν τα πάντα στο δρόμο τους στη Χάιφα και το Τελ-Αβίβ. Τα παλαιστινιακά F-18 δεν θα βομβαρδίζουν πλέον τα πληθυσμιακά κέντρα του Ισραήλ. Τα παλαιστινιακά ελικόπτερα Απάτσι δεν θα πραγματοποιούν «στοχευμένες εκτελέσεις» – δηλαδή δολοφονίες – ισραηλινών στρατιωτικών ηγετών.
Οι Παλαιστίνιοι υποσχέθηκαν το τέλος όλων των «πράξεων βίας» ενάντια στους Ισραηλινούς ενώ το Ισραήλ υποσχέθηκε το τέλος όλης της «στρατιωτικής δραστηριότητας» ενάντια στους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι, λοιπόν, ειρήνη στην εποχή μας.
Ενας Αρειανός – ακόμα κι ένας καλά εκπαιδευμένος Αρειανός – αυτό θα εκλάμβανε ως μήνυμα, αν υποθέσουμε ότι έπεφτε στον φαντασιακό κόσμο του Σαρμ Ελ-Σέιχ αυτή τη βδομάδα. Οι Παλαιστίνιοι είχαν διαπράξει «βία», οι Ισραηλινοί «αθώες» επιχειρήσεις. Η παλαιστινιακή «βία» ή «τρομοκρατία και βία» – η τελευταία είναι πιο δημοφιλής φράση απ’ τη στιγμή που κουβάλησε το στίγμα της 11ης Σεπτέμβρη – έφτασε στο τέλος της.
Ο Μαχμούντ Αμπάς, που είπε σε ένα στενό Λιβανέζο φίλο αυτό το χρόνο, ότι φορούσε κοστούμι και γραβάτα για να δείχνει «διαφορετικός» απ’ τον Γιασέρ Αραφάτ – Μαχμούντ Αμπάς, συμφώνησε μ’ όλα αυτά. Το ποιοι άνθρωποι κατείχαν τα σπίτια τίνων, παρέμεινε ένα μυστήριο.
Γκριζαρισμένος και με γνώση της υπευθυνότητας, ο Αμπάς κοίταξε το μέρος. Επρεπε να ξεχάσει ότι ήταν ο ίδιος ο Αμπάς που έγραψε τις συμφωνίες του Οσλο, που μέσα σε 1000 σελίδες δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει – ούτε μία φορά – τη λέξη κατοχή και που μιλούσε όχι για την ισραηλινή «αποχώρηση» απ’ την παλαιστινιακή περιοχή αλλά για «αναδιάταξη».
Στο Σαρμ Ελ-Σέιχ, κανένας δεν ανέφερε, σε κανένα σημείο, τη λέξη κατοχή. Οπως το σεξ, η λέξη κατοχή έπρεπε να λογοκριθεί απ’ την ιστορική αφήγηση. Ως συνήθως – όπως και στο Οσλο – τα πραγματικά αντικείμενα συζήτησης έπρεπε να αναβληθούν για μια κατοπινή ημερομηνία. Οι πρόσφυγες, το «δικαίωμα επιστροφής», η Ανατολική Ιερουσαλήμ ως παλαιστινιακή πρωτεύουσα. Ας ασχοληθούμε μ’ αυτά αργότερα.
Ποτέ στο παρελθόν δεν χρειαζόμασταν την καυστική φωνή του μακαρίτη Εντουάρντ Σαϊντ. Οι εποικισμοί – εβραϊκές αποικίες για Εβραίους και μόνο για Εβραίους, μέσα στην αραβική γη – δεν συζητήθηκαν φυσικά. Ούτε και η Ανατολική Ιερουσαλήμ. Ούτε και το «δικαίωμα της επιστροφής» των προσφύγων απ’ το 1948. Αυτά είναι «μη ρεαλιστικά όνειρα», όπως αναφέρονταν απ’ τους Ισραηλινούς. Ολα αυτά θα συζητηθούν «αργότερα» – όπως υποτίθεται θα γίνονταν με την ανέλπιδα συμφωνία του Οσλο του Αμπάς. Οσο καιρό μπορείς να αναβάλεις τις πραγματικές αιτίες του πολέμου, είσαι εντάξει. «Ενα τέλος στη βία» που κόστισε 4.000 θανάτους – αυτό ειπώθηκε όλο κι όλο, χωρίς τη βασικότατη εξίσωση, ότι τα δύο τρίτα απ’ αυτούς ήταν ζωές Παλαιστινίων. Ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη. Οπως τρομοκρατία, τρομοκρατία, τρομοκρατία. Πρόκειται γι’ αυτό το είδος των πραγμάτων που θα αγόραζες απ’ τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ. Αυτό μόνο.
Στο τέλος της μέρας, αυτά ήταν τα αντικείμενα συζήτησης. Θα κλείσουν οι Ισραηλινοί τους μαζικούς εποικισμούς στη Δυτική Οχθη, συμπεριλαμβανομένων κι όσων περικυκλώνουν την Ιερουσαλήμ; Καμία αναφορά πάνω σ’ αυτό. Θα σταματήσουν την επέκταση των εβραϊκών εποικισμών – από Εβραίους και μόνο για Εβραίους – κατά μήκος της Δυτικής Οχθης; Καμία αναφορά πάνω σ’ αυτό. Θα επιτρέψουν στους Παλαιστίνιους να έχουν πρωτεύουσα την αραβική Ανατολική Ιερουσαλήμ; Καμία αναφορά πάνω σ’ αυτό. Θα σταματήσουν οι Παλαιστίνιοι πραγματικά την Ιντιφάντα – συμπεριλαμβανομένων των φονικών βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας – σαν ένα αποτέλεσμα αυτών των ανύπαρκτων υποσχέσεων;
Οπως και στις ιρακινές εκλογές, που επίσης έγιναν κάτω από ξένη κατοχή, οι ισραηλινοπαλαιστινιακές συνομιλίες ήταν ιστορικές για το λόγο ότι ήταν «ιστορικές».
Η υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις «προειδοποίησε» τους Παλαιστίνιους ότι θα πρέπει να «ελέγξουν τη βία», δεν υπήρξε όπως καμία απαίτηση, ως συνήθως, να «ελεγχθεί» η βία που προέρχεται απ’ τον ισραηλινό στρατό.
Επειδή εκ των ων ουκ άνευ της εξίσωσης ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι ήταν ένοχοι. Οτι οι Παλαιστίνιοι ήταν η «βίαιη» πλευρά – και γι’ αυτό υπήρξε η προτροπή ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να τερματίσουν τη «βία», ενώ οι Ισραηλινοί το πολύ να τελειώσουν τις «επιχειρήσεις». Οι Παλαιστίνιοι , φαίνεται, είναι εκ γενετής βίαιοι. Οι Ισραηλινοί γενετικά μονίμως δίκαιοι. Οι τελευταίοι πραγματοποιούν «επιχειρήσεις». Ο Μαχμούντ Αμπάς συμφώνησε μ’ αυτή την ανοησία.
Ηταν τόσο καθαρό στην έκθεση. Η προσφορά – είπε το CNN – ήταν «το τέλος κάθε βίας», ενώ η κατοχή και η παράνομη αποικιοποίηση δεν ήταν μια μορφή βίας. Το Ασοσιέιτεντ Πρες ψέλλισε δειλά για «πόλεις που, για την ώρα, συνεχίζουν να βρίσκονται υπό ισραηλινό έλεγχο ασφαλείας», με άλλα λόγια κάτω από ισραηλινή κατοχή, αν και δεν θα έλεγαν κάτι τέτοιο στους αναγνώστες τους.
Επομένως, ο Μαχμούντ Αμπάς πρόκειται να γίνει ο Χαμίντ Καρζάι της Παλαιστίνης, η γραβάτα του ισοδύναμη με την πράσινη τήβεννο του Καρζάι, ο νέος άνθρωπός «μας» στην Παλαιστίνη, το «τσουνάμι» που ξέπλυνε τη μόλυνση απ’ τον Αραφάτ, που τον τάφο του η Ράις κατάφερε να αποφύγει. Ομως οι μεγάλες παγίδες παραμένουν: Ανατολική Ιερουσαλήμ, Εβραίοι έποικοι και το «δικαίωμα επιστροφής» των Παλαιστίνιων του 1948 στα σπίτια που έχασαν.
Αν πρόκειται να χειροκροτήσουμε, όπως οι «ειρηνοποιοί» του Σαρμ Ελ-Σέιχ, καλύτερα θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε ότι εάν δεν πρόκειται να λύσουμε αυτά τα μεγάλα ζητήματα τώρα, αυτή η νέα πράξη «ειρήνης» θα αποδειχτεί το ίδιο αιματηρή με το Οσλο. Ρωτήστε τον Μαχμούντ Αμπάς. Ηταν ο συγγραφέας αυτής της αποτυχημένης συμφωνίας.
Ετσι, οι Παλαιστίνιοι θα τερματίσουν την κατοχή του Ισραήλ. Τα παλαιστινιακά τανκς δεν θα καταστρέφουν τα πάντα στο δρόμο τους στη Χάιφα και το Τελ-Αβίβ. Τα παλαιστινιακά F-18 δεν θα βομβαρδίζουν πλέον τα πληθυσμιακά κέντρα του Ισραήλ. Τα παλαιστινιακά ελικόπτερα Απάτσι δεν θα πραγματοποιούν “στοχευμένες εκτελέσεις”».
(Independent, 12/2/05)