Δε μπορούμε να προβλέψουμε αν η γενική απεργία της περασμένης Τρίτης στη Γαλλία σηματοδοτεί την αρχή ενός «θερμού Φθινοπώρου» στη χώρα, το σίγουρο όμως είναι ότι οι αντιδραστικές αλλαγές στην ασφάλιση, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ανεργία και το πάγωμα των μισθών έβγαλαν στους δρόμους των γαλλικών πόλεων εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (150.000 ήταν μόνο στο Παρίσι). Ανθρώπους που, αν εξαιρέσει κανείς τους ναυτεργάτες της Κορσικής, δεν ήταν ούτε προετοιμασμένοι για κάποια σύγκρουση ούτε για αποδέσμευση από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ομως, ήταν αγανακτισμένοι και πεπεισμένοι ότι το να κάθεσαι μόνο στον καναπέ και να περιμένεις να τελειώσει το σίριαλ στην τηλεόραση, για να πας αύριο στο ίδιο άθλιο μεροκάματο, δεν αποτελεί λύση.
Στην Κορσική τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μετά από την επιχείρηση των κομάντος στο φέρι της SNCM (της γαλλικής κρατικής «Εθνικής Μεσογειακής Εταιρίας της Κορσικής»), που είχαν καταλάβει οι ναυτεργάτες την προηγούμενη βδομάδα, την επέμβαση του στρατού το περασμένο Σάββατο για τη διάλυση του μπλόκου των ναυτεργατών στο λιμάνι Αζάτσιο και την εκτόξευση ρουκέτας την προηγούμενη Πέμπτη κατά της νομαρχίας στο ίδιο λιμάνι, τα πνεύματα ήταν τεταμένα και δεν άργησαν να προκληθούν νέες συγκρούσεις, μια μέρα πριν την γενική απεργία, με τη γαλλική αστυνομία να πνίγει στα ασφυξιογόνα τους διαδηλωτές.
Σε μια εποχή που οι λέξεις ταξική πάλη ακούγονται σαν «ξύλινο κατασκεύασμα» κάποιας άλλης εποχής, ταιριάζει η ρήση του Γαλιλαίου: Και όμως κινείται. Οσο υπάρχει ταξική καταπίεση…
