«Ημουν στη Σαμάρα, το τάγμα μου βρισκόταν στη Νατζάφ, διαλύσαμε οδοφράγματα στη Βαγδάτη. Αυτή ήταν η πιο σφοδρή σύγκρουση που έζησα ποτέ στην καριέρα μου».
(Σικάγο Τρίμπιουν, 14/9/04)
Τα λόγια του στρατηγού Καρλ Ριντ, που διηύθυνε μια απ’ τις επιθέσεις των Αμερικάνων στο Ταλ Αφάρ, στα βόρεια σύνορα του Ιράκ, καταδεικνύουν αυτό που τα γεράκια του Πενταγώνου θέλουν να κρύψουν με κάθε τρόπο. Oτι η επιχείρηση «ανεξαρτητοποίησης» του Ιράκ απέτυχε παταγωδώς. Η περιβόητη «μετάβαση εξουσίας», που τόσο διαφημίστηκε απ’ τα παγκόσμια ΜΜΕ και τις δυνάμεις των κατακτητών τον περασμένο Ιούνη, δεν έδωσε ούτε μια σταγόνα «ασφάλειας» περισσότερη απ’ αυτή που προϋπήρχε με την κατοχική κυβέρνηση. Το αντίθετο μάλιστα. Η ιρακινή αντίσταση εντάθηκε, ο λαός εξαγριώθηκε και οι δυνάμεις των κατακτητών προσπαθούν μάταια να καταστείλουν τις «ορδές των βαρβάρων», που μάχονται άτακτα, βίαια και το χειρότερο για τους κατακτητές, αποτελεσματικά.
Μετά από τις μεγάλες μάχες στη Νατζάφ και την Κούφα, όπου οι Αμερικάνοι δεν κατόρθωσαν να συντρίψουν τον στρατό του Αλ Μεχντί, που πρόσκειται στον «σκληροπυρηνικό» σιίτη κληρικό Μοκτάντα Αλ Σάντρ, και πλάι στις μόνιμες συγκρούσεις στις ανταρτοκρατούμενες πόλεις, όπως το Ραμάντι και η Φαλούτζα, ήρθαν οι μάχες στη Βαγδάτη και στο Ταλ Αφάρ. Την πλινθόκτιστη πόλη των 250.000 κατοίκων (στην πλειοψηφία τους Τουρκμένοι), 100 χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα με τη Συρία στο βορρά, όπου ανθεί το λαθρεμπόριο και για δέκα μέρες αποτέλεσε θέατρο σφοδρών συγκρούσεων, μέχρι την άρση της πολιορκίας της την περασμένη Τρίτη, κατόπιν αντίδρασης της Τουρκίας που θεωρεί το βόρειο Ιράκ σφαίρα επιρροής της.
Μαζί μ’ αυτές τις μάχες συνεχίζονται οι επιθέσεις στα αστυνομικά τμήματα και τις αμερικάνικες περιπόλους. Επιθέσεις που τη βδομάδα που πέρασε ήταν ιδιαίτερα σκληρές, τόσο στη Βαγδάτη, με την έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου μπροστά στο γενικό αρχηγείο της ιρακινής αστυνομίας, με 47 νεκρούς και 114 τραυματίες, όσο και στη Μπακούμπα, με το γάζωμα λεωφορείου γεμάτου με μπάτσους, με 12 νεκρούς, αλλά και στο Ραμάντι, όπου οι ολοήμερες συγκρούσεις με τους Αμερικάνους είχαν αποτέλεσμα 10 νεκρούς και 22 τραυματίες.
Oι Αμερικάνοι και οι ντόπιοι λακέδες τους διεξάγουν ένα πόλεμο σε πολλά μέτωπα. Αυτό όμως που προσπαθούν να περάσουν στην παγκόσμια «κοινή γνώμη» είναι ότι πάντα ευθύνεται κάποιος τρομοκράτης κι όχι ότι πρόκειται για γενικευμένη εξέγερση. Ετσι, τη θέση του Σαντρ και του στρατού του πήρε ο Ιορδανός «τρομοκράτης» Αμπού Αλ Ζαρκάουι και οι σουνίτες μαχητές του. Αύριο ίσως είναι κάποιος άλλος, που θα τροφοδοτείται πάντοτε απ’ το «διεθνές τρομοκρατικό δίκτυο της Αλ Κάιντα». Όμως, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι «τρομοκράτες» να καταφέρνουν να κάνουν σκόνη τα σχέδια των κατακτητών αν δεν έχουν την υποστήριξη του ιρακινού λαού; Αυτό αποτελεί ένα «μυστήριο» που οι κατακτητές δε μπορούν να λύσουν. Στην πραγματικότητα γνωρίζουν ότι ο πόλεμος που έχουν εμπλακεί δεν αφορά απλά στην καταστολή κάποιων μειοψηφικών «τρομοκρατικών ομάδων», αλλά στην προσπάθεια υποταγής ενός ολόκληρου λαού που διεξάγει το δικό του εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο.