Μπορεί τα δάκρυα της «παγκόσμιας κοινότητας» να περίσσεψαν για τις μερικές χιλιάδες νεκρούς των Δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, τις μερικές εκατοντάδες της Μαδρίτης της 11ης Μάρτη του 2003 και τις μερικές δεκάδες του Λονδίνου της 7ης αυτού του Ιούλη, όταν όμως πρόκειται για τους νεκρούς «της άλλης πλευράς» μένει μόνο το κούνημα της κεφαλής και μια ένοχη σιωπή για την αδράνεια των ευρωπαϊκών λαών απέναντι στο μακελειό.
Μια ματιά στα ψυχρά νούμερα είναι συγκλονιστική. Στο μισό εκατομμύριο των Ιρακινών που έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια του δωδεκάχρονου εμπάργκο έρχονται να προστεθούν 128.000 Ιρακινοί που σκοτώθηκαν στα δύο χρόνια της αμερικανοβρετανικής εισβολής στο Ιράκ. Νούμερο που παρουσιάστηκε από ιρακινή ανθρωπιστική οργάνωση που εδρεύει στη Βαγδάτη βασιζόμενο σε στοιχεία από οικογένειες θυμάτων και νοσοκομεία. Θέλετε να δείτε πόσοι ήταν «τρομοκράτες»;
Αρκεί να σας πούμε ότι οι μισοί απ’ αυτούς ήταν γυναίκες και παιδιά κάτω των 12 ετών. Γιατί λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι να μη μισούν τη Δύση και να μη θεωρούν συνυπεύθυνους σε κάποιο βαθμό όλους τους κατοίκους της; Μήπως οι ευρωπαϊκοί λαοί έκαναν τίποτα για να σταματήσουν το μακελειό (εκτός απ’ τον πρώτο μήνα του πολέμου);