Σε λιγότερο από 50 μέρες η ΕΕ αναμένεται να επισημοποιήσει τις σχέσεις της με την Τουρκία, αποφασίζοντας χρονοδιάγραμμα ενταξιακών διαπραγματεύσεων. Το τελευταίο που απασχολεί τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών μελών της ΕΕ είναι η κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στην Τουρκία. Κάποτε, αυτή η κατάσταση προβαλλόταν υποκριτικά ως ο λόγος για τον οποίο η Τουρκία δεν μπορούσε να γίνει μέλος της ΕΕ. Οι λόγοι ήταν άλλοι, όμως πέρα απ’ αυτούς, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι όταν μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα στη Δύση έχουν κατά νου την ομαλή λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών. Ε, αυτό κουτσά-στραβά έχει λυθεί στην Τουρκία, οπότε δεν υπάρχει λόγος ενστάσεων. Αλλωστε, ζούμε πλέον στον αστερισμό της παγκόσμιας εκστρατείας ενάντια στην τρομοκρατία, οπότε η πολιτική του τουρκικού κράτους έναντι όσων το αμφισβητούν είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το διεθνές κλίμα.
Τα σημειώνουμε όλ’ αυτά, γιατί δεν είδαμε κανένα να ευαισθητοποιείται για τις συλλήψεις 82 αγωνιστών από δημοκρατικούς φορείς που συνελήφθησαν πριν από μήνες και αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες, όντας ακόμα προφυλακισμένοι. Θυμίζουμε τα γεγονότα.
Την 1η Απρίλη του 2004 εξελίχτηκε στην Τουρκία, αλλά και σε ορισμένες ευρωπαϊκές πόλεις μια επιχείρηση συλλήψεων ανθρώπων με νόμιμη δράση, η οποία παρουσιάστηκε ως «εξάρθρωση διεθνούς δικτύου τρομοκρατίας». Στην Τουρκία, η Αστυνομία εισέβαλε σε νόμιμες οργανώσεις, που λειτουργούσαν με την άδεια των αρχών και κυριολεκτικά τους λεηλάτησε, συλλαμβάνοντας παράλληλα 82 άτομα. Οι οργανώσεις και φορείς που υπέστησαν τις επιθέσεις είναι οι εξής:
– Το περιοδικό «Ψωμί και Δικαιοσύνη».
– Ο Σύλλογος Οικογενειών των Πολιτικών Κρατούμενων για τη Συμπαράσταση και την Αλληλοβοήθεια (ΤΑΥΑD).
– Ο Σύλλογος για τις Ελευθερίες και τα Βασικά Δικαιώματα.
– Το Πολιτιστικό Κέντρο «Idil».
– Ο ραδιοφωνικός σταθμός «Η φωνή της Ανατολίας».
– Το «Νομικό Γραφείο του Λαού».
Ολοι αυτοί οι φορείς, που λειτουργούσαν νόμιμα, χαρακτηρίστηκαν «σύλλογοι τρομοκρατών», όσοι δε δραστηριοποιούνταν σ’ αυτούς βαφτίστηκαν «τρομοκράτες» και συνελήφθησαν. Πρόκειται για δημοσιογράφους, δικηγόρους και καλλιτέχνες.
Ταυτόχρονα με τις συλλήψεις η Αστυνομία ανακοίνωσε και τα φοβερά ενοχοποιητικά ντοκουμέντα. Τί ήταν αυτά; Ενας αριθμός από δισκέτες ηλεκτρονικών υπολογιστών με ονόματα μελών της παράνομης οργάνωσης DHKP-C, που κατά την Αστυνομία βρέθηκαν στα γραφεία των διάφορων οργανώσεων που λεηλατήθηκαν. Με βάση αυτά τα «πειστήρια», το Δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας αποφάσισε την προφυλάκιση των 82 συλληφθέντων.
Ποιος, όμως, μπορεί να διαβεβαιώσει ότι οι δισκέτες βρέθηκαν στα γραφεία αυτά και δεν τις κατασκεύασε η Αστυνομία; Αρκεί να πούμε, ότι κατά τις έρευνες δεν ήταν παρόντες εισαγγελείς, για να υπάρχει έστω μια νομιμοφάνεια στο «ντου» της Αστυνομίας. Το ίδρυμα «Επιστημονικών Τεχνικών Ερευνών της Τουρκίας» (TUBIKAT) έχει την άποψη ότι οι δισκέτες δεν μπορούν να θεωρηθούν αποδεικτικά στοιχεία, γιατί εύκολα μπορούν να κατασκευαστούν ή να παραποιηθούν τα περιεχόμενά τους, δεδομένου ότι οι υπολογιστές πέρασαν στα χέρια της Αστυνομίας.
Αυτά συμβαίνουν στην Τουρκία, που ετοιμάζεται να γίνει μέλος της «μεγάλης ευρωπαϊκής δημοκρατικής οικογένειας». Συμβαίνουν, όμως, και στη χώρα μας, έστω και σε πιο «λάιτ» εκδοχές. Θυμίζουμε ότι ακόμα δεν έχει κλείσει η υπόθεση του Κώστα Αβραμίδη, επειδή υποτίθεται ότι η Αντιτρομοκρατική ψάχνει τον υπολογιστή και τις δισκέτες που κατέσχεσαν από το σπίτι του.