Λίγο παραπάνω από έναν χρόνο άντεξε τελικά η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», που σχηματίστηκε το Νοέμβρη του 2009 στο Λίβανο (πέντε μήνες μετά τις εκλογές, στις οποίες κέρδισε ο φιλοαμερικάνικος συνασπισμός της «14ης Μάρτη»). Την περασμένη Τετάρτη, οι 11 από τους 30 υπουργούς παραιτήθηκαν (οι 10 του συνασπισμού της αντιπολίτευσης «8 Μάρτη», που αποτελείται από τη Χεζμπολά, την Αμάλ, το Ελεύθερο Πατριωτικό Κίνημα του μαρωνίτη πρώην στρατηγού Μισέλ Αούν και άλλες δύο μικρότερες πολιτικές δυνάμεις, καθώς και ο υπουργός Εσωτερικών, που δεν ανήκει στην αντιπολίτευση).
Ο λόγος της παραίτησης ήταν το χρόνιο αγκάθι του «διεθνούς δικαστηρίου» για τη διερεύνηση της δολοφονίας του λιβανέζου προέδρου Ραφίκ Χαρίρι το 2005. Το δικαστήριο αυτό είχε καταγγελθεί από τον ίδιο τον Νασράλα, από τον περασμένο Ιούλη κιόλας, ως «ισραηλινό σχέδιο» με στόχο να εμπλέξει τη Χεζμπολά στη δολοφονία. Στις 3 Οκτώβρη, η Συρία εξέδωσε 33 εντάλματα σύλληψης λιβανέζων και διεθνών αξιωματούχων που επιχειρούσαν να παραπλανήσουν τους διεθνείς επιθεωρητές. Λίγο αργότερα (στις 16/10/10), ο πρόεδρος της Συρίας, Μπασάρ Ασαντ συναντήθηκε με το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντάλα, στο Ριάντ και αποφάσισαν να αναλάβουν πρωτοβουλία για την εκτόνωση της κρίσης. Η πρωτοβουλία όμως απέτυχε και όπως καταγγέλλει η αντιπολίτευση αυτό γίνεται εξ αιτίας αμερικάνικων πιέσεων και εμποδίων που τίθενται από μέλη του κυβερνητικού συνασπισμού.
Είναι προφανές ότι οι Αμερικάνοι και οι Σιωνιστές, από τη στιγμή που δεν κατάφεραν να νικήσουν στρατιωτικά τη Χεζμπολά (που βγήκε δυναμωμένη από τον πόλεμο του Λιβάνου το καλοκαίρι του 2006), κάνουν τα πάντα για να της φορτώσουν τη δολοφονία Χαρίρι. Είναι το μόνο μέσο που τους απομένει για να την πλήξουν πολιτικά, με πολύ αμφίβολη επιτυχία όμως μέχρι σήμερα. Αυτό που διαφαίνεται από δω και πέρα είναι ένας νέος γύρος αντιπαραθέσεων μεταξύ της φιλοαμερικάνικης κυβερνητικής πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης Χεζμπολά – Αμάλ – Εθνικού Πατριωτικού Κινήματος.
