Ο Μάρτιν Σουλτς εκλέχτηκε πρόεδρος του SPD με το 100% των ψήφων στο κομματικό συνέδριο. Ηταν η ελπίδα των γερμανών σοσιαλδημοκρατών να ξαναπάρουν την καγκελαρία. Η ελπίδα πνίγηκε στις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, καθώς το SPD υπέστη τη σφροδρότερη εκλογική ήττα του κατά τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η συμμετοχή σ' ένα νέο «μεγάλο συνασπισμό», το πικρό ποτήρι που ο Σουλτς προσπάθησε ανεπιτυχώς να αποφύγει, δεν οδήγησε μόνο στην απομάκρυνση του «αποτυχημένου» από την ηγεσία, αλλά και σε μια μίζερη εκλογή της διαδόχου του Αντρέα Νάλες στην ηγεσία του κόμματος.
Η Νάλες πήρε μόνο το 66,35% των συνεδριακών ψήφων. Είναι το δεύτερο χειρότερο αποτέλεσμα υποψήφιου προέδρου του SPD. Κατά μια διαβολική σύμπτωση, η Νάλες είχε ανάμιξη και στο αρνητικό ρεκόρ συνεδριακών ψήφων, που συγκέντρωσε το 1995 ο Οσκαρ Λαφοντέν (μετέπειτα συνιδρυτής του Linke). Ηταν τότε (η Νάλες) πρόεδρος της Νεολαίας (Γιούζος), που στήριξε τον Λαφοντέν. Τώρα, η Γιούζος στήριξε την αντίπαλο της Νάλες Σιμόνε Λάνγκε, δήμαρχο του μικροσκοπικού Φλένσμπουργκ (στα σύνορα Γερμανίας-Δανίας), η οποία συγκέντρωσε το 27,6% των ψήφων, αποτέλεσμα που θέτει ευθύς εξαρχής υπό πολιτική ομηρεία τη Νάλες: η διάδοχός της έχει ήδη βρεθεί.
Η Νάλες θα πρέπει να λειτουργήσει στη Βουλή ως κυβερνητικός εταίρος και εκτός Βουλής ως εκπρόσωπος ενός κόμματος που θέλει να ξανακερδίσει τη χαμένη του αίγλη. Αυτό όμως μπορεί να το κάνει μόνο ένα κόμμα που ασκεί αντιπολίτευση. Παρά την αχαλίνωτη κοινωνική δημαγωγία της προεκλογικής περιόδου, το SPD δεν έπεισε ότι αντιπροσωπεύει κάτι διαφορετικό από τη Δεξιά της Μέρκελ και του Ζεεχόφερ. Γιατί να καταφέρει κάτι διαφορετικό η Νάλες; Εκτός αν δοκιμάσει να τινάξει στον αέρα τον κυβερνητικό συνασπισμό. Μέχρι στιγμής δε διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Ομως τίποτα δεν μπορεί ν' αποκλείσει κανείς, όταν ιστορικά κόμματα, όπως το SPD, βρίσκονται στο όριο της… πασοκοποίησης.
ΥΓ. Εναν πίνακα που απεικονίζει τον Βίλι Μπραντ δώρισε η Νάλες στον Σουλτς. Παρηγοριά στον άρρωστο; Μάλλον περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Και για τους δυο τους.
