Συγκρούσεις μεταξύ απεργών εργατών και αστυνομίας συνέβησαν την Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου και το Σάββατο 17 Δεκεμβρίου στις πόλεις Ζαναοζέν και Σέτπε της δυτικής επαρχίας Ματζιστάου του Καζακστάν. Η χρήση από τη μεριά της αστυνομίας πραγματικών πυρών για την αντιμετώπιση των απεργών άφησε πίσω της 15 νεκρούς και 86 τραυματίες, σύμφωνα με το BBC. Λόγω της σφοδρότητας και της διάρκειας των συγκρού-σεων, ο πρόεδρος της χώρας Ναζαρμπάγιεφ κήρυξε στρατιωτικό νόμο στην περιοχή, με δυνάμεις του στρατού να περιπολούν στους δρόμους, τις επικοινωνίες να έχουν μπλοκαριστεί και τον υπουργό Εσωτερικών Καλμουκαμπέτ να μεταβαίνει στην απομακρυσμένη από την πρωτεύουσα επαρχία προκειμένου να επιβλέψει τις επιχειρήσεις διασφάλισης της τάξης.
Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων της Παρασκευής πυρπολήθηκαν κρατικά κτίρια, ξενοδοχεία και καταστήματα, καθώς και τα κεντρικά γραφεία της πετρελαϊκής εταιρίας ΟzenMunaiGas, της οποίας οι εργάτες πρωτοστατούσαν στις συγκρούσεις. Τη δεύτερη μέρα των συγκρούσεων, εργάτες προχώρησαν στο μπλοκάρισμα σιδηροδρομικών γραμμών, πυρπολώντας συρμούς τρένων και απαντώντας με πέτρες και μολότοφ στις επιθέσεις που εξαπέλυσε η αστυνομία για να τους διαλύσει.
Οι συγκεκριμένες εκρήξεις εργατικής αντιβίας είναι το αποκορύφωμα του απεργιακού αγώνα των εργατών στις πετρελαιοβιομηχανίες της περιοχής, ο οποίος κρατάει ήδη έξι μήνες. Τα αιτήματά του είναι η αύξηση των μισθών, η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και η επαναπρόσληψη χιλιάδων απολυμένων εργατών που συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις, αίτημα που προστατεύει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία.
Σε άρθρο του, την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου, ο Ριζοσπάστης αναφέρεται στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα των εργατών στο Καζακστάν, καθώς και στις σφαγή των 11 εργατών. Αποκρύπτει επιμελώς, όμως, το βίαιο χαρακτήρα που έχει πάρει ο αγώνας και από την πλευρά των εργατών και αφήνει να εννοηθεί ότι οι κινητοποιήσεις ήταν ειρηνικές και δέχτηκαν απρόκλητα την κτηνώδη επίθεση του κράτους. Οι αντιστοιχίες με την περίπτωση της Χαλυβουργίας στην Ελλάδα είναι πολλές και ο Περισσός δεν θέλει κάποιο ανήσυχο μάτι να τις διακρίνει και να κινηθεί έξω από τα στενά όρια της αστικής νομιμότητας, το σεβασμό στην οποία επιβάλλει στους εργατικούς αγώνες, όταν τους ελέγχει η συνδικαλιστική του παράταξη, αναζητώντας μορφές αγώνα που θα φέρουν τη νίκη. Εξάλλου, σύμφωνα με τη γραμμή του Περισσού, οποιοσδήποτε αγώνας είναι αναποτελεσματικός, αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί στη βουλή.
