Ξεπερνά κάθε όριο πρόκλησης ο ισχυρισμός των ιθυνόντων του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, ότι ο Μιλόσεβιτς πέθανε επειδή έπαιρνε σκόπιμα κάποιο φάρμακο που ανέστειλε τη λειτουργία των φαρμάκων για την καρδιά και την υπέρταση, που έπαιρνε, με σκοπό να καταφέρει να μεταφερθεί σε κλινική της Μόσχας και να ζητήσει εκεί πολιτικό άσυλο. Δεν υπάρχει φυλακή στον κόσμο που οι κρατούμενοι να έχουν στη διάθεσή τους φάρμακα. Η χορήγηση των φαρμάκων είναι στην αποκλειστική δικαιοδοσία της φυλακής. Αν ο Μιλόσεβιτς, λοιπόν, έπαιρνε το συγκεκριμένο φάρμακο, σημαίνει ότι του το χορηγούσε η φυλακή και επομένως αυτή ευθύνεται για το θάνατό του. Γεγονός πέρα από κάθε αμφιβολία είναι ότι ο Μιλόσεβιτς έτσι κι αλλιώς καταδικάστηκε σε αργό θάνατο, αφού του αρνήθηκαν τη θεραπεία που είχε ανάγκη. Μάλλον οι ίδιοι δεν ήθελαν να ολοκληρωθεί ποτέ η δίκη του, γιατί τα «χαρτιά» δεν τους έβγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει.
Γι’ αυτό και δεν δίστασαν, αυτοί οι πολιτισμένοι άνθρωποι, να χύσουν χολή πάνω από τη σορό του, βγάζοντας καταδικαστική απόφαση μετά το θάνατό του, δείχνοντας πόσο… απροκατάληπτοι ήταν όταν τον δίκαζαν. Αλλά τί να συζητάμε τώρα; Ενα δικαστήριο φτιαγμένο από τα γεράκια του ιμπεριαλισμού είναι δυνατόν να δικάσει αντικειμενικά οποιονδήποτε; Οι μεγαλύτεροι εγκληματίες πολέμου, ο Μπους, ο Μπλερ και τα τσιράκια τους, είναι δυνατόν να στήνουν δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου; Είναι φανερό ότι πρόκειται για δικαστήρια πολιτικής σκοπιμότητας, στα οποία δικάζουν τους αντιπάλους τους.
Οχι, δεν μας έπιασε ξαφνικά καμιά συμπάθεια για τον Μιλόσεβιτς και τους ομοίους του. Απλά, δεν μπορούμε ν’ ανεχτούμε να γίνονται τιμητές του όποιου Μλόσεβιτς και του όποιου Σαντάμ Χουσεΐν οι διεθνείς εγκληματίες, τα οργανέτα και τα παπαγαλάκια τους. Τη θέση μας για τον Μιλόσεβιτς την ξεκαθαρίσαμε από τότε που ήταν ζωντανός και παντοδύναμος. Ως ηγέτης του μεγαλοσέρβικου εθνικισμού έχει καθοριστικές ευθύνες για την εθνική καταπίεση, τις εκκαθαρίσεις και τα εγκλήματα σε βάρος των μη σερβικών εθνοτήτων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, αλλά και για την καταπίεση του σερβικού λαού. Χωρίς να ξεχνάμε τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και οι άλλες εθνικιστικές κλίκες στην πολύπαθη χώρα.
