Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Eβο Μοράλες στη Βολιβία έγινε τη Δευτέρα 9 Νοέμβρη και ήρθε απλά να σφραγίσει την επιστροφή της Βολιβίας στη νεοφιλελεύθερη κανονικότητα. Η νέα κυβέρνηση του Λουίς Αρσε όχι μόνο δεν πρόκειται να πειράξει τα πεπραγμένα των ακροδεξιών πραξικοπηματιών προκατόχων της, αλλά τους τείνει χείρα φιλίας, διαμηνύοντας ότι θα είναι μια κυβέρνηση «για όλους τους πολίτες της Βολιβίας». Κανείς δεν πρόκειται να πληρώσει για τις δολοφονίες δεκάδων οπαδών του Κινήματος προς το Σοσιαλισμό, του κόμματος του Μοράλες και του Αρσε, από τους βολιβιανούς μπάτσους και το στρατό πριν από ένα χρόνο, αφού πλέον προέχει η «εθνική συμφιλίωση».
Ο Αρσε έχει δηλώσει ότι ο Μοράλες δεν πρόκειται να έχει κάποιο ρόλο στη νέα κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι συνεχίζει να παραμένει πρόεδρος του ΚπτΣ, ενώ ο Μοράλες έχει δηλώσει ότι θα επιστρέψει στην Κοτσαμπάμπα, την πόλη-προπύργιο του κόμματός του, όπου θα αφοσιωθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα και τις ιχθυοκαλλιέργειες. Δήλωση που ισοδυναμεί ουσιαστικά με αποστράτευση από την αστική πολιτική. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Αρσε, ο Μοράλες είχε παίξει κομβικό ρόλο από την Αργεντική όπου βρισκόταν αυτοεξόριστος.
Κομβικά πόστα στη σύνθεση της νέας κυβέρνησης κατέχουν τεχνοκράτες και στελέχη της δημόσιας διοίκησης, ενώ την ορκομωσία του Αρσε στην πρωτεύουσα Λα Πας παρακολούθησαν από τον ακροδεξιό πρόεδρο της Κολομβίας, πολιτικό απόγονο του «ανταρτοφάγου» Αλβάρο Ουρίμπε, Ιβάν Ντούκε, μέχρι το βασιλιά της Ισπανίας, Φελίπε. Ο Μοράλες φρόντισε να επιστρέψει στη χώρα λίγες μέρες μετά την ορκομωσία του Αρσε, προκειμένου να αποσυνδέσει και σε επίπεδο συμβολισμών το όνομά του από τη νέα κυβέρνηση.
Το ΑΕΠ αναμένεται να σημειώσει πτώση κατά 11,1% για το 2020, ενώ για την ίδια περίοδο το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 4,2 δισ. δολάρια. Τα οικονομικά μεγέθη δεν αφήνουν περιθώριο για κάποια έστω στοιχειώδη κοινωνική πολιτική, προκειμένου να μη βυθιστούν σε πλήρη εξαθλίωση οι πλατιές αγροτικές μάζες και η εργατική τάξη των πόλεων.
Το δημαγωγικό μέτωπο του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» στη Λατινική Αμερική, του οποίου βασικό στέλεχος ήταν η κυβέρνηση Μοράλες στο παρελθόν, πνέει τα λοίσθια. Η προϊούσα οικονομική κρίση και η πτώση της τιμής των υδρογονανθράκων δεν αφήνει περιθώριο για κοινωνική πολιτική που θα λειτουργούσε ως αποσβεστήρας των κοινωνικών εκρήξεων που εγκυμονεί το βάθεμα της εξαθλίωσης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
