Η Σάλμα ήταν μια από τις χιλιάδες εργάτριες της υφαντουργικής βιομηχανίας του Μπαγκλαντές. Δούλευε κι αυτή για λιγότερο από 25 δολάρια το μήνα στα κάτεργα όπου παράγονται τα φτηνά ρούχα που καταφτάνουν σε τεράστιες ποσότητες από τις χώρες της Ασίας για να ντύσουν την «πολιτισμένη Δύση». Για την Σάλμα δεν υπήρχε άλλη επιλογή πέρα από το κάτεργο. Εκεί άφησε την τελευταία της πνοή, γιατί τ’ αφεντικά της δε δέχτηκαν να της δώσουν άδεια επειδή αρρώστησε. Η ίδια φοβόταν να εγκαταλείψει το πόστο της βρισκόμενη υπό τη Δαμόκλεια σπάθη της απόλυσης. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, με την κατάσταση της υγείας της συνεχώς να χειροτερεύει, πέθανε μέσα στο εργοστάσιο.
Οι καπιταλιστές δεν άφησαν ούτε τους συναδέλφους της να πάνε στην κηδεία της απειλώντας ότι θα τους απολύσουν. Η οργή ξεχείλισε και οι συγκρούσεις δεν άργησαν να ξεσπάσουν. Οι εργάτες απαίτησαν την απόλυση του προϊσταμένου που αρνήθηκε να δώσει άδεια στην Σάλμα και όλων των προσωπαρχών που απέλυσαν πολύ κόσμο το τελευταίο δίμηνο. Η εταιρία κήρυξε λοκ-άουτ για να αποφύγει την εργατική αναταραχή και κατήγγειλε (!) ότι τα στελέχη της έγιναν όμηροι των εργατών για μερικές ώρες! Ετσι, οι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία μαζί με συναδέλφους τους από 20 άλλα εργοστάσια, ζητώντας επίσης την κατάργηση της 12ωρης βάρδιας που έχει επιβληθεί τον τελευταίο καιρό και την επαναφορά του 8ωρου. Χιλιάδες ήταν αυτοί που συγκεντρώθηκαν και μπλόκαραν κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας Ντάκα για εννιά ώρες στις 2 Γενάρη.
Η κυβέρνηση, φοβούμενη την επανάληψη της εξέγερσης που είχε συγκλονίσει τη χώρα το Μάη του 2006 (όταν η απεργία σε 4.000 εργοστάσια είχε σαν αποτέλεσμα να καούν 16 απ’ αυτά, να καταστραφούν δεκάδες αυτοκίνητα των εταιριών, να σκοτωθούν τρεις εργάτες και να τραυματιστούν και να συλληφθούν χιλιάδες), αλλά και πιο πρόσφατα, τον περασμένο Σεπτέμβρη, όταν 25.000 εργάτες της κλωστοϋφαντουργίας είχαν κατεβεί σε μαχητική απεργία, κατά τη διάρκεια της οποίας σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία (με πάνω από 50 τραυματίες, μεταξύ των οποίων και πολλοί μπάτσοι), δεν τόλμησε να ρίξει λάδι στη φωτιά. Ετσι, ο στρατός κατέβηκε αλλά δεν έκανε συλλήψεις.
Η απεργία σταμάτησε από τους εκεί εργατοπατέρες (αν και τα σωματεία δεν αναγνωρίζονται από τους καπιταλιστές, αυτοί έσπευσαν να κάνουν τη βρόμικη δουλειά), με αντάλλαγμα 1.500 δολάρια αποζημίωση στην οικογένεια της Σάλμα και την υπόσχεση για διαλεύκανση των συνθηκών θανάτου της εντός τριμήνου! Ομως η οργή των εργατών συσσωρεύεται στα κάτεργα του θανάτου, με τις ατέλειωτες ώρες της εξοντωτικής εργασίας, τους απλήρωτους μισθούς και την άρνηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, όπως η άδεια ασθένειας.
Τα μεγάλα ειδησεογραφικά πρακτορεία δεν ασχολήθηκαν φυσικά με το θέμα. Θα ασχοληθούν μόνο αν κάποιος ή κάποιοι από τους πληβείους της Ασίας ανατινάξουν το κορμί τους για να σκοτώσουν κάποιους ματσωμένους παραθεριστές και έκπληκτα θα κραυγάζουν ενάντια στη «βαρβαρότητα» των «απολίτιστων» που δεν εννοούν να καταλάβουν το νόημα της παγκόσμιας καπιταλιστικής «δημοκρατίας» που θέλει την πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη ατέλειωτα σκλαβοπάζαρα παραγωγής αμύθητου κέρδους για τους καπιταλιστές της Δύσης.
