Ο ένας «εργατικός», ο άλλος ακροδεξιός, ο καθένας αντιπροσωπεύει διαφορετικά «εθνικά» συμφέροντα στην παγκόσμια σκηνή, όμως και οι δύο ακολουθούν τον ίδιο δρόμο απέναντι στους εργαζόμενους της πατρίδας τους. Ο λόγος για τον βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν και τον γάλλο πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ανοίξουν πυρ ενάντια στα εργατικά δικαιώματα «για το καλό της πατρίδας τους», φυσικά.
Ο πρώτος αποφάσισε να «δημιουργήσει» 500.000 θέσεις εργασίας (στα χαρτιά φυσικά), με σφίξιμο του κλοιού στους μετανάστες, που θα πρέπει να γίνουν εξπέρ στα αγγλικά, και ταυτόχρονο πάγωμα των μισθών, γιατί «δεν το αντέχει η οικονομία». Ο δεύτερος αποφάσισε να πετσοκόψει τις συντάξεις 500.000 εργαζόμενων και 1.1 εκατομμυρίου συνταξιούχων κρατικών επιχειρήσεων, καταργώντας δικαιώματα κατοχυρωμένα από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οποια κι αν είναι η οικονομική ανάπτυξη των χωρών της ΕΕ, όσες διαφορές κι αν έχουν οι πολιτικές τους στη διεθνή σκακιέρα, ένα πράγμα τις ενώνει διαχρονικά: το χτύπημα των εργατικών κατακτήσεων και το κυνήγι των μεταναστών. Αλήθεια που αποδεικνύει ότι δεν είναι το πολιτικό ίματζ (δεξιό ή «αριστερό») των πολιτικών ηγεσιών που καθορίζει τις εξελίξεις στη διαχείριση της εξουσίας, αλλά τα οικονομικά συμφέροντα τα οποία διαχειρίζονται. Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα δεν είναι των εργαζόμενων αλλά των καπιταλιστών. Η «ανάπτυξη» και η «οικονομία» έχουν ταξικό πρόσημο που – όλως τυχαίως – είναι πάντοτε… αρνητικό για τις εργαζόμενες κοινωνικές τάξεις.
Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Θα φανεί αν οι τελευταίες θα κατορθώσουν να σηκώσουν το ανάστημά τους ή αν θα εγκλωβιστούν στη λογική του «μικρότερου κακού» ή του «να σώσουν ό,τι σώζεται». Λογική που μόνο καταστροφική έχει αποδειχτεί τις τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στη Γαλλία, με νωπή την ήττα του εργατικού κινήματος στην πολύμηνη αναμέτρησή του με την κυβερνητική μεταρρύθμιση του 2003 (που έπληξε το συνταξιοδοτικό σύστημα του δημόσιου τομέα αυξάνοντας στα 40 από 37.5 τα αναγκαία για συνταξιοδότηση χρόνια, με ανοδικές τάσεις για το μέλλον), οι Γάλλοι εργάτες θα δείξουν αν μπορούν να ξεφύγουν από τον εναγκαλισμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να περάσουν σε πιο σκληρές μορφές αγώνα ή αν θα δεχτούν ακόμα μια ήττα ακόμα πιο σκληρή και πιο πλατιά. Οψόμεθα.
