Ο θάνατος (ή μήπως δολοφονία;) του Γιάσερ Αραφάτ δεν ήταν μόνο το τέλος ενός συμβόλου (ξεθωριασμένου ίσως, αλλά συμβόλου) της παλαιστινιακής αντίστασης. Αποτέλεσε και την αρχή του τέλους της «ενότητας» στους κόλπους της παλαιστινιακής κοινωνίας. Ο «Γέρος» κρατούσε αυτή την ενότητα με το αδιαμφισβήτητο κύρος του μέσα και έξω από την Παλαιστίνη. Αυτό το κύρος δεν υπάρχει πια και κανένας απ’ τους «διαδόχους» του (εκτός από τον καταδικασμένο σε ισόβια Μαρουάν Μπαργκούτι) δε διαθέτει ούτε πρόκειται ποτέ να το αποκτήσει.
Είναι δυνατόν ο Μαχμούτ Αμπάς, ο πρώην πρωθυπουργός της Παλαιστινιακής Αρχής και εκλεκτός του Λευκού Οίκου, που παραιτήθηκε καθώς διαπίστωσε ότι οι εκκλήσεις του για πάταξη της «τρομοκρατίας» δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν, να αποκτήσει λαϊκή επιρροή; Ο πρώτος Παλαιστίνιος αξιωματούχος που διακήρυσσε ότι θα είναι «εταίρος στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και δήλωσε δημόσια ότι «η ένοπλη Ιντιφάντα πρέπει να σταματήσει»;
Τα προεόρτια της σύγκρουσης, που αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει μέσα στην Παλαιστίνη, τα είδαμε με την απόπειρα δολοφονίας του Αμπάς από εξαγριωμένα μέλη Παλαιστινιακών οργανώσεων (πιθανόν των Ταξιαρχιών του Αλ-Ακσά) που τον κατηγορούσαν σαν πράκτορα των Αμερικάνων. Ισως να δούμε κι άλλα τέτοια, αν καταφέρει να εκλεγεί ο Αμπάς στις 9 Γενάρη. Από τις εκλογές θα απόσχουν Χαμάς και Τζιχάντ, με την πρώτη να πιέζει για γενικές εκλογές (όχι μόνο προεδρικές αλλά και για το παλαιστινιακό νομοθετικό συμβούλιο που η θητεία του έχει λήξει εδώ και τέσσερα χρόνια), πράγμα που ο Αμπάς αρνείται με το πρόσχημα της δυσκολίας διεξαγωγής τους.
