Η έκπληξη δεν έγινε τελικά στην Κύπρο. Το σκηνικό του 2013 επαναλήφθηκε, με τον δεξιό Αναστασιάδη να κερδίζει τον ακελικό Μαλά με 56% έναντι 44%. Το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του κεντρώου εθνικιστή Νικόλα Παπαδόπουλου και των κυπρίων νεοναζιστών επέλεξε τον Αναστασιάδη και όχι τον Μαλά. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι η αποχή διατηρήθηκε στα ίδια ψηλά επίπεδα (27% έναντι 28,2% που ήταν στον πρώτο γύρο). Δείγμα του ότι η αποχή δεν ήταν ευκαιριακή έκφραση προειδοποίησης, όπως προσπάθησαν να την εμφανίσουν, αλλά συνειδητή έκφραση αποδοκιμασίας ολόκληρου του αστικού συστήματος (χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει και συνειδητή στράτευση σε μια επαναστατική κατεύθυνση).
Κατά τα άλλα, επικράτησε ο… πολιτικός πολιτισμός. Ο Αναστασιάδης δήλωσε ότι «απόψε δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, υπάρχει μόνο η Κύπρος μας, που κερδίζει» και πως ο ίδιος θα είναι «πρόεδρος όλων των Κυπρίων» και πέρασε σφουγγάρι πάνω από όσα είχαν ειπωθεί προεκλογικά, ενώ ο Μαλάς είπε στους ακελίτες πως ξέρει ότι «το αποτέλεσμα τους απογοήτευσε» για να τους καλέσει να το σεβαστούν. Είναι η δεύτερη φορά που το ΑΚΕΛ ηττάται, μολονότι κατέβασε «ανεξάρτητο» υποψήφιο.
Εκείνο που περιμένουμε τώρα είναι πότε θα κινηθεί ο μηχανισμός του ΟΗΕ για να ξαναβάλει μπροστά τη διαπραγματευτική διαδικασία για το Κυπριακό. Κι αν αυτή τη φορά ο Αναστασιάδης θα τολμήσει να υπογράψει αυτά που δεν τόλμησε στον προηγούμενο «γύρο», που έγινε σε διάσημα θέρετρα της Ελβετίας (Μον Πελεράν και Κραν Μοντανά).