«H απελευθέρωση κάθε Παλαιστίνιου κρατούμενου, συμπεριλαμβανομένων κι όσων “έχουν αίμα στα χέρια τους”, είναι μεταξύ των προτεραιοτήτων της Ισλαμικής Τζιχάντ επειδή αυτοί οι κρατούμενοι δεν είναι εγκληματίες αλλά μαχητές της ελευθερίας για την Παλαιστίνη» (Μοχάμεντ Αλ-Χίντι, εκπρόσωπος της Τζιχάντ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, Αλ-Τζαζίρα 9/2/05).
«Η σύνοδος κορυφής εξέδωσε ένα πιστοποιητικό αθωότητας στον Σαρόν για όλες τις σφαγές που διέπραξε ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό χωρίς καμία ουσιαστική παραχώρηση πέρα απ’ τις συνήθεις ασήμαντες» (από την ανακοίνωση των «Λαϊκών Επιτροπών Αντίστασης» για τη σύνοδο κορυφής της Αιγύπτου, «Παλαιστινιακό Κέντρο Ενημέρωσης» 9/2/05).
«Θα ήθελα να υπενθυμίσω στον καθένα ότι το πρόβλημα σ’ αυτό το μέρος του κόσμου είναι η σατανική σιωνιστική κατοχή. Εάν ο κόσμος δεν διαπιστώσει ότι η κατοχή φτάνει στο τέλος της, τότε καμία εκεχειρία δεν θα κρατήσει, γιατί δε μπορείς να αφαιρέσεις τα αποτελέσματα κρατώντας την αιτία ανέπαφη» (Μαχμούντ Ζαχάρ, στέλεχος της Χαμάς στη Γάζα, «Παλαιστινιακό Κέντρο Ενημέρωσης» 8/2/05).
Δεν γνωρίζουμε πώς ένιωσαν τα εκατομμύρια των Παλαιστίνιων που είδαν τις φωτογραφίες με τις χειραψίες και τα χαμόγελα του Αμπάς με το σφαγέα Σαρόν κατά το πέρας της συνόδου κορυφής στο Σαρμ Ελ-Σέιχ της Αιγύπτου την περασμένη Τρίτη. Σίγουρα δεν θα αισθάνθηκαν και τόσο καλά βλέποντας το νεοεκλεγμένο πρόεδρό τους να συμφωνεί με το σφαγέα στην «αναγκαιότητα τερματισμού της βίας στην περιοχή», τσουβαλιάζοντας θύτες και θύματα, καταπιεστές και αντιστεκόμενους.
Το σίγουρο είναι ότι κι αυτή η συμφωνία για εκεχειρία δεν θα αποτελέσει τον επίλογο των τεσσάρων χρόνων της δεύτερης Ιντιφάντα, όπως παρουσιάστηκε απ’ τα διεθνή ΜΜΕ που παρά τη χαρά δεν έκρυψαν το σκεπτικισμό τους για την επόμενη μέρα. Κι αυτό όχι μόνο γιατί καμία αντιστασιακή οργάνωση δεν δήλωσε ότι δεσμεύεται απ’ την εκεχειρία (το αντίθετο μάλιστα), αλλά για το λόγο που περιγράφτηκε ανάγλυφα απ’ την τοποθέτηση του εκπροσώπου της Χαμάς στη Γάζα, Μαχμούντ Ζαχάρ, που παραθέσαμε παραπάνω.
Για ποια ειρήνη μπορεί να γίνει λόγος, όταν η Παλαιστίνη παραμένει ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης; Μπορεί ο Σαρόν να «δεσμεύτηκε» και πολύ πιθανό να απελευθερώσει σταδιακά τους 900 απ’ τους πάνω από 8.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους που σαπίζουν στις ισραηλινές φυλακές. Αποτελεί όμως αυτό κάτι περισσότερο απ’ τις «συνήθεις ασήμαντες παραχωρήσεις» στις οποίες πολύ σωστά αναφέρονται οι «Επιτροπές Λαϊκής Αντίστασης»; Μάλιστα, λόγος γίνεται γι’ αυτούς που «δεν έχουν αίμα στα χέρια τους», γιατί για τους άλλους ο ισραηλινός πρόεδρος, Μοσέ Κατσάβ το ξέκοψε ότι «θα εκτίσουν το σύνολο της ποινής τους». Πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί θα σαπίσουν μέχρι να πεθάνουν στα ισραηλινά κάτεργα (όπως ο Μαρουάν Μπαργούτι, ηγετικό στέλεχος των Ταξιαρχιών του Αλ-Ακσά, της ένοπλης ομάδας που πρόσκειται στη Φατάχ).
Ας θυμηθούμε όμως γιατί ξεκίνησε η δεύτερη Ιντιφάντα μετά από επτά χρόνια «ειρήνης» που πολιτογραφήθηκε απ’ τον Γιάσερ Αραφάτ ως «ειρήνη των γενναίων». Ηταν ή δεν ήταν η τραγική κατάσταση που βίωνε ο Παλαιστινιακός λαός στα χρόνια της «ειρήνης» που τον έσπρωξε στη νέα εξέγερση ενάντια στο σιωνιστή κατακτητή; Πάμπολλες φορές απ’ τις στήλες της «Κ» έχουμε αναφερθεί στις αιτίες αυτής της εξέγερσης. Ας θυμίσουμε όμως μερικά πράγματα, γιατί ο ορυμαγδός των δημοσιευμάτων της δεκάρας τα ξεχνά, επικεντρώνοντας μόνο στο πώς ο «καπάτσος» Αμπάς θα κατορθώσει να βάλει στο βρακί του τους «φανατικούς τρομοκράτες» της Χαμάς και της Τζιχάντ, και πόσες «υποχωρήσεις» θα πρέπει να κάνει ο Σαρόν για να φέρει την «ειρήνη».
Το πρόβλημα ξεκινά από πολύ παλιότερα. Για να μην επεκταθούμε πολύ, ας δούμε επιγραμματικά την κατάσταση μετά την επίτευξη των συμφωνιών του Οσλο, το 1993.
Τα χρόνια της «ειρήνης»
Ηταν τότε που για πρώτη φορά στην ιστορία του ο Παλαιστινιακός λαός είδε κι άλλους δυνάστες να συμπληρώνουν την ισραηλινή κατοχή. Και τί κέρδισε μ’ αυτό; Πρώτα απ’ όλα, την πολιτική των αυστηρών αποκλεισμών. Πράγμα που εφαρμόστηκε απ’ το Ισραήλ για πρώτη φορά μετά το 1991 και εντάθηκε μετά απ’ τις συμφωνίες του Οσλο και την ανακήρυξη της «αυτονομίας» των Παλαιστινιακών εδαφών με την ίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής.
Τη δεκαετία του ’80 Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι μπορούσαν να μετακινούνται ελεύθερα μεταξύ των περιοχών τους. Με την «αυτονομία», όμως, οι Σιωνιστές κατόρθωσαν να στοιβάξουν τους Παλαιστίνιους σε δύο κομμάτια γης αποκομμένα μεταξύ τους (Δυτική Οχθη και Λωρίδα της Γάζας) με διάσπαρτους ισραηλινούς εποικισμούς στο έδαφός τους. Τα μπλόκα στις εισόδους προς το «αμιγές» ισραηλινό έδαφος απ’ τα παλαιστινιακά εδάφη είχαν σαν συνέπεια, πέρα απ’ την ταπείνωση και τις πολύωρες καθυστερήσεις, την έκρηξη της ανεργίας. Αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά το παραδέχεται η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα που σε παλαιότερες εκθέσεις της ανέφερε ότι η πολιτική των αποκλεισμών έκανε το Ισραήλ να αντικαταστήσει πολλούς Παλαιστίνιους με ξένους εργάτες, ενώ οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν από τον “εκσυγχρονισμό” της Παλαιστίνης (χτίσιμο πολυκατοικιών, ανάπτυξη εσωτερικού εμπορίου κτλ) δεν ήταν τόσες ώστε να αντισταθμίσουν την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας που χάθηκαν λόγω των αποκλεισμών. Αναφέρει η Παγκόσμια Τράπεζα: «Η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσα στις (σ.σ. “αυτόνομες” παλαιστινιακές) περιοχές δεν αντιστάθμισε την μείωση της απασχόλησης των Παλαιστινίων στο Ισραήλ που έπεσε από 150.000 εργάτες το 1992 στους 50.000 το 1995.
Ανάλογα με την δυνατότητα πρόσβασης στις δουλειές μέσα στο Ισραήλ, η ανεργία κυμαινόταν μεταξύ 17% με 33% στη Γάζα και 11% με 30% στη Δυτική Οχθη το 1995. Τα στοιχεία για το 1996, εμφανίζουν μια εκτίναξη της ανεργίας στο 29% συνολικά, δηλαδή γύρω στο 25% στη Δυτική Οχθη και περίπου 40% στη Λωρίδα της Γάζας» (“Ανάπτυξη της εμπορικής πολιτικής στη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας”, Παγκόσμια Τράπεζα 2001).
Την ίδια στιγμή που η Παλαιστινιακή Αρχή κατηγορούνταν για εκτεταμένη διαφθορά και οι Παλαιστίνιοι καπιταλιστές προκαλούσαν με τις βιλάρες τους, ο Παλαιστινιακός λαός πέρα απ’ την ανεργία είχε να αντιμετωπίσει τα μειωμένα μεροκάματα. Σύμφωνα πάντα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το πραγματικό κατά κεφαλήν ΑΕΠ για τη Δυτική Οχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, έπεσε κατά 36.1% μεταξύ 1992 και 1996. Αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτός ο δείκτης αφορά μέσους όρους (γιατί το ΑΕΠ αφορά στο σύνολο της οικονομίας, πλούσιους και φτωχούς), καταλαβαίνετε ποια ήταν η κατάσταση για τους Παλαιστίνιους εργάτες. Αν και η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως μετά το 1996, με τη δημιουργία “ασφαλούς” περάσματος μεταξύ Γάζας και Δυτικής Οχθης, το 1999, και τη σχετική χαλάρωση των αποκλεισμών, τα μεροκάματα δεν ξεπέρασαν ποτέ τα επίπεδα του 1994.
Εκτός όμως απ’ τους εξευτελιστικούς ελέγχους και τα χαμηλά μεροκάματα, οι Παλαιστίνιοι είχαν να αντιμετωπίσουν και δύο άλλα βασικά προβλήματα. Το πρόβλημα της στέγης και το πρόβλημα των υδάτινων πόρων. Οι υδάτινοι πόροι και η γη ελέγχονται απόλυτα απ’ το Ισραήλ και τους Εβραίους εποίκους. Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό, αναφέρουμε μόνο ένα παράδειγμα. Μερικές χιλιάδες μόλις έποικοι στη Λωρίδα της Γάζας καταναλώνουν το μισό νερό και κατέχουν το ένα τέταρτο της γης, έναντι άνω του ενός εκατομμυρίου Παλαιστίνιων που μόλις εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό.
Την ίδια στιγμή που οι εβραϊκοί οικισμοί εξαπλώνονται σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, ακόμα και μέσα στο εσωτερικό των “αυτόνομων” παλαιστινιακών περιοχών, ο Παλαιστίνιος για να χτίσει την παράγκα του πρέπει να πάρει άδεια απ’ το ισραηλινό κράτος. Κι επειδή πολλές φορές το ισραηλινό κράτος βρίσκει χιλιάδες προφάσεις για να μην του τη δώσει, τη χτίζει παράνομα για να έρθουν οι μπουλντόζες των Σιωνιστών να τη γκρεμίσουν αφήνοντας άστεγες χιλιάδες οικογένειες.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολύ περισσότερα, αλλά αναγκαστικά σταματάμε εδώ. Γιατί κι αυτά τα στοιχεία πιστεύουμε ότι αρκούν για να κατανοήσει κανείς ότι για να πετύχει οποιαδήποτε ειρήνη θα πρέπει να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του Παλαιστινιακού λαού. Ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη είναι ειρήνη νεκροταφείου. Γι’ αυτό και ο παλαιστινιακός λαός, σύμφωνα με όσα αναφέρουν τα αραβικά πρακτορεία (π.χ. Αλ-Τζαζίρα) είδε τη νέα σύνοδο κορυφής με σκεπτικισμό και απογοήτευση. Γιατί στόχος της δεν ήταν η ικανοποίηση των πόθων του, αλλά ο τρόπος σταματήματος της Ιντιφάντα με τις ελάχιστες δυνατές «υποχωρήσεις» των Σιωνιστών που συνεχίζουν τις προκλήσεις στα παλαιστινιακά εδάφη. Γι’ αυτό και αυτό που πέτυχε η σύνοδος δεν ήταν τίποτ’ άλλο παρά – όπως το αποκάλεσε ένας Παλαιστίνιος δημοσιογράφος του «Παλαιστινιακού Κέντρου Ενημέρωσης» – ένα αναλγητικό μικρής διάρκειας.