Ενώ η η εκκαθαριστική επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Επιβάλλοντας το Νόμο», που ξεκίνησε στις 15 Φεβρουαρίου από δεκάδες χιλιάδες αμερικάνικα και ιρακινά στρατεύματα, συνεχίζεται στη Βαγδάτη με ασήμαντα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, ο Λευκός οίκος προχώρησε σε μια απροσδόκητη διπλωματική κίνηση μέσω της Ιρακινής κυβέρνησης. Στις 27 Φεβρουαρίου, ο Ιρακινός πρωθυπουργός κάλεσε τις γειτονικές χώρες, (τη Συρία, το Ιράν, την Τουρκία, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, την Αίγυπτο), τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφάλειας του ΟΗΕ, την Αραβική Λίγκα και την Οργάνωση της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης να πάρουν μέρος σε σύνοδο που θα πραγματοποιηθεί στις 10 Μαρτίου με θέμα τη «σταθεροποίηση στο Ιράκ». Η διπλωματική πρωτοβουλία της κυβέρνησης Μπους, η οποία είχε απορρίψει επανειλημμένα κάθε πρόταση διαπραγμάτευσης με το Ιράν και τη Συρία, τις οποίες κατηγορεί ότι υποστηρίζουν και τροφοδοτούν την ιρακινή αντίσταση, συνιστά αναμφίβολα αλλαγή της αμερικάνικης πολιτικής στο Ιράκ. Αλλαγή που προφανώς υπαγορεύεται από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η αμερικάνικη πολιτική στο Ιράκ, το χάος και τη διάλυση που επικρατούν και τη διαφαινόμενη αποτυχία και της τελευταίας επιχείρησης καταστολής στη Βαγδάτη. Σημειωτέον ότι δύο βδομάδες από την έναρξη της επιχείρησης, μπορεί να έχει μειωθεί ο αριθμός των δολοφονιών από τα αποσπάσματα θανάτου, τα οποία έχουν περιορίσει προσωρινά τη δράση τους για να αποφύγουν την αντιπαράθεση με τις αμερικάνικες δυνάμεις, όμως οι θάνατοι από επιθέσεις με βόμβες και όλμους, ύστερα από μια αρχική κάμψη, έχουν επιστρέψει στα επίπεδα των δύο προηγούμενων μηνών, υποδηλώνοντας ότι η επιχείρηση καταστολής έχει μικρές επιπτώσεις στις σουνιτικές ομάδες αντίστασης, που κυρίως θεωρούνται υπεύθυνες γι αυτού του είδους τις επιθέσεις.
Ομως η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο Ιράκ δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας στο Λευκό Οίκο, ακόμη κι αν η σύνοδος του Μαρτίου έχει θετική έκβαση. Στη χώρα επικρατεί η διάλυση και το χάος και συνυπάρχει η αντίσταση στην κατοχή με τον εμφύλιο πόλεμο. Στην αντίσταση παίρνουν μέρος εκατοντάδες ομάδες, άλλες μεγάλες και άλλες μικρότερες, με διαφορετικό πολιτικοϊδελογικό στίγμα, που δρουν συνήθως αυτόνομα και συνεπώς είναι δύσκολο να χειραγωγηθούν και να αποδεχθούν μια συμφωνία κορυφών. Αλλά και στις σιιτικές πολιτοφυλακές, το «Στρατό Μεχντί» και τις «Ταξιαρχίες Μπαντρ», υπάρχουν ομάδες που δρουν αυτόνομα και ανεξέλεγκτα. Συνεπώς, ούτε η Συρία ούτε πολύ περισσότερο το Ιράν έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν την ιρακινή αντίσταση, που είναι κυρίως σουνιτική, και να περιορίσουν τη βία. Το Ιράν έχει σχέσεις και μπορεί να ασκήσει επιρροή στις σιιτικές ηγεσίες, οι οποίες όχι μόνο δεν κάνουν αντίσταση στην ξένη κατοχή, αλλά ευθύνονται και για τη δράση των αποσπασμάτων θανάτου.
