Τις τελευταίες μέρες, συζητώντας με φίλους την αθλητική επικαιρότητα, καλούμαι να πάρω θέση και να ταχθώ υπέρ ή κατά της επιλογής Κωνσταντόπουλου, καθώς και να αξιολογήσω αν οι μεταγραφικές κινήσεις του Ολυμπιακού σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ είναι καλύτερες από τις αντίστοιχες του Παναθηναϊκού. Αν και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να πω τη γνώμη μου –άλλωστε είναι γνωστή και η οπαδική μου προτίμηση και η άποψή μου για τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες των ΠΑΕ και δεν κινδυνεύω να με συνδέσουν κάποιοι με ένα από τα δύο εμπλεκόμενα στρατόπεδα– θεωρώ ότι η συγκεκριμένη κουβέντα πρέπει να γίνει σε ένα διαφορετικό επίπεδο από αυτό που γίνεται σήμερα. Θα εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.
Παρακολουθώντας συνολικά τις εξελίξεις στο πράσινο και στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο, θα δούμε ότι εκτός από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, γύρω από τα οποία ξοδεύονται απίστευτα ποσά, υπάρχουν τα ερασιτεχνικά τμήματα των δυο ομάδων, που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και προσπαθούν να επιζήσουν με τεχνικές αναπνοές. Την ίδια στιγμή που οι Γιαννακόπουλοι αγοράζουν με συνοπτικές διαδικασίες τον Σάτο, για να ενισχύσουν το πράσινο μπάσκετ, το βόλεϊ και ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός βρίσκονται ένα βήμα πριν τη διάλυση. Αντίστοιχα στο λιμάνι, οι Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να ξοδέψουν υπέρογκα ποσά για να αποκτήσουν τον Σπανούλη, την ίδια στιγμή που οι αθλητές στο πόλο και στο στίβο της ομάδας τους είναι απλήρωτοι, παρά το γεγονός ότι βρίσκονται στην κορυφή. Υπ’ αυτό το πρίσμα, αρνούμαι να θεωρήσω ότι η διαμάχη των δυο ΚΑΕ (αντίστοιχα είναι τα δεδομένα και για τις δυο ΠΑΕ) γίνεται για το γόητρο και το μεγαλείο της ομάδας. Είναι απλά και μόνο προσωπική κόντρα των δυο οικογενειών, που χρησιμοποιούν τις ομάδες για να λύσουν τις διαφορές τους, να κερδίσουν δόξα και να προχωρήσουν τα εκτός αθλητισμού επαγγελματικά τους συμφέροντα.
Ετσι, κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δούμε τα πράγματα και να μην ταυτίζουμε τα επιχειρηματικά συμφέροντα ή τις προσωπικές φιλοδοξίες των καπιταλιστών που τις διοικούν, με τις επιθυμίες, που έχουμε οι οπαδοί για τις ομάδες μας. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι ο Γιαννακόπουλος, ο Αγγελόπουλος, ο Κόκκαλης, ο Τζίγγερ και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κερδίζουν από την ενασχόλησή τους με τις ομάδες πολύ περισσότερα από αυτά που φαίνεται ότι ξοδεύουν. Ολοι αυτοί χρησιμοποιούν το μεγαλείο και την «Ιδέα» της ομάδας και δεν την υπηρε- τούν. Το άσχημο στην υπόθεση είναι ότι οι οπαδοί των δυο ομάδων έχουν ταυτιστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό με τις επιδιώξεις των διοικήσεων. Στην αντιπαράθεση στα οπαδικά site υπάρχει μεγάλη γκάμα απόψεων και προθέσεων υπέρ ή κατά κάποιας επιλογής και τεκμηριωμένες απόψεις για τη σοβαρότητα των μεταγραφών και της δυναμικότητας των ομάδων, όμως δεν είδαμε κανένα από τους υπερασπιστές του Γιαννακόπουλου, του Αγγελόπουλου, του Μαρινάκη, του Κόκκαλη, του Τζίγγερ, του Πατέρα ή του Βγενόπουλου να τους κατηγορούν για τη διάλυση των ερασιτεχνικών τμημάτων των ομάδων και να απαιτούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη, όχι για να κάνουν μεταγραφή αεροδρομίου, αλλά για να στηρίξουν το βόλεϊ, το στίβο, το πόλο, την πυγμαχία.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, ανήκω στη γενιά των σαραντάρηδων, που προλάβαμε να ζήσουμε και την «ερασιτεχνική» πλευρά (εκτός από το ποδόσφαιρο) των ομάδων μας. Οι περισσότεροι της ηλικίας μου έχουν προλάβει το μπάσκετ και το βόλεϊ στον Τάφο του Ινδού, το πόλο στις δόξες του, την πυγμαχία, το πινγκ-πονγκ, και έχουμε παρακολουθήσει αγώνες σε όλα αυτά τα αθλήματα, προκειμένου να ενισχύσουμε τον Παναθηναϊκό. Ισως γιατί δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα να φεύγουμε τα Σαββατοκύριακα για ριλάξ εκτός Αθηνών, είτε γιατί η τηλεόραση και ο καναπές δεν χωρούσαν την ενεργητικότητά μας, φροντίζαμε να γυρίζουμε από γήπεδο σε γήπεδο για να δούμε τον Παναθηναϊκό (ή το Παγκράτι), ανεξαρτήτως αθλήματος. Το αντίστοιχο βέβαια έχουν κάνει και οι γαύροι της ηλικίας μου. Προσωπικά, θυμάμαι να έχουμε πλακωθεί (όχι τίποτα φοβερό, μερικές μπουνιές και κλωτσιές, αφού τότε χρησιμοποιούσαμε μόνο τα χέρια, τα πόδια μας και τις όποιες ψυχικές μας δυνάμεις) στο Καλλιμάρμαρο σε αγώνα πυγμαχίας, κατά τη διάρκεια του τουρνουά Ακρόπολις, με κάποιους συμμαθητές μας γαύρους, γιατί έβρισαν ένα πυγμάχο του Παναθηναϊκού, που έχασε από τον μαροκινό (αν θυμάμαι καλά) αντίπαλό του.
Εχοντας, αυτές τις εμπειρίες πραγματικά μου είναι πολύ δύσκολο να χειροκροτήσω την επιλογή του Γιαννακόπουλου να απαντήσει με τη μεταγραφή Σάτο στην «αρπαγή» Σπανούλη, αντί να χρησιμοποιήσει τα φράγκα της μεταγραφής για να μη διαλυθούν το βόλεϊ και τα ερασιτεχνικά τμήματα της ομάδας. Δυσκολεύομαι να πάρω θέση υπέρ ή κατά του Τζίγγερ, του Πατέρα ή του Βγενόπουλου, που ξεκατινιάζονται στα κανάλια και στα ραδιόφωνα, επικαλούμενοι το μεγαλείο και τη δόξα της παναθηναϊκής ιδέας, που μιλούν για μεταγραφές και αγοροπωλησίες εκατομμυρίων, όταν τμήματα του Παναθηναϊκού, όπως το πινγκ-πονγκ και η πυγμαχία, θα μπορούσαν να διατηρηθούν με τα φράγκα που ξοδεύουν σε μια βραδινή τους έξοδο στα μπουζούκια. Αν θέλετε, σε τελική ανάλυση, δεν έχω να κερδίσω προσωπικά τίποτα από την κατάκτηση της κορυφής και του τίτλου, για να ξοδέψω φαιά ουσία για να κρίνω επιλογές ή να κάνω προτάσεις για μια αποτελεσματική διαχείριση της ΠΑΕ ή της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Προσωπικά, προτιμώ η ομάδα μου να παίξει καλό ποδόσφαιρο, καλό μπάσκετ, καλό βόλεϊ (αν καταφέρει και ξεπεράσει τα προβλήματα) και να μου προσφέρει ευχάριστες στιγμές κατά την διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου, από το να κατακτήσει τον τίτλο με τη βοήθεια της διαιτησίας, της παράγκας, κερδίζοντας μισό-μηδέν τους αντιπάλους της. Αλλωστε, ποιο είναι το αποτέλεσμα της επιτυχίας; Τα φράγκα από το Champions League θα πάνε στις τσέπες του Τζίγγερ και των ποδοσφαιριστών (που είναι επαγγελματίες και αύριο μπορεί να παίξουν στον Ολυμπιακό, αν τους δώσει περισσότερα φράγκα) και σε εμένα θα μείνει η «δόξα» του πρωταθλητή και η ικανοποίηση ότι θα μπορώ να κάνω καζούρα στο γαύρο συνάδελφο απέναντί μου, με τον οποίο βιώνουμε τη μιζέρια και τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε σε καμία περίπτωση, ότι βρισκόμαστε στην εποχή του επαγγελματικού αθλητισμού, στην οποία πριν και πάνω από όλα είναι το κέρδος των καπιταλιστών που επενδύουν στις ομάδες. Ας φροντίσουμε να το έχουμε καθαρό και συνεχώς να είναι το πρώτο δεδομένο που θα λαμβάνουμε υπόψη μας, όταν θα προσπαθούμε να αξιολογήσουμε τις κινήσεις και το σχεδιασμό των διοικούντων των ομάδων μας. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να τσακωνόμαστε για το δέντρο, ενώ θα έχουμε χάσει το δάσος, και να ταυτίζουμε τις προσδοκίες μας και τις επιθυμίες σαν οπαδοί με την επίτευξη των στόχων και των projects των διοικήσεων.
papias@eksegersi.gr
ΥΓ1: Και για να μην νομίσετε ότι δεν παίρνω θέση στις εξελίξεις, θεωρώ ότι οι κινήσεις του Παναθηναϊκού τόσο στο μπάσκετ (εφόσον η ομάδα πάρει ένα βαρύ σέντερ) όσο και στο ποδόσφαιρο (εφόσον γίνει η μεταγραφή ενός καλού κεντρικού αμυντικού) θα αποδώσουν περισσότερο από τις αντίστοιχες του Ολυμπιακού, με δεδομένο ότι οι πράσινοι έχουν ήδη δουλεμένες ομάδες, στις οποίες θα γίνουν αναγκαίες προσθήκες και διορθωτικές κινήσεις, σε αντίθεση με τους ερυθρόλευκους που καλούνται να «χτίσουν» τις ομάδες τους (ομολογουμένως με πολύ καλά υλικά).
ΥΓ2: Η εκλογή Σπανού στην προεδρία της Λίγκας θεωρείται σίγουρη (τουλάχιστον μέχρι την ώρα που κλείνει η ύλη). Ας μη βιαστούμε, όμως, να τη θεωρήσουμε νίκη του Τζίγγερ και του Παναθηναϊκού. Προσεχώς περισσότερα.
