Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα ευτράπελα που συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο και με αφορμή μια φωτογραφία που βρήκαμε στο facebook, θα ξεκινήσουμε τη στήλη με την παρουσίαση ενός αθλήματος που παίζαμε στα παιδικοεφηβικά μας χρόνια. Τη φωτογραφία ανέβασε στο fαcebook ο καλός φίλος Νάσος και μας γύρισε αρκετά χρόνια πίσω. Το άθλημα στο οποίο επιδίδονται τα αγόρια της φωτογραφίας λέγεται «μακριά γαϊδούρα» και τείνει να εξαφανιστεί. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Στο σχολείο, κατά την ώρα του διαλείματος, το άθλημα απαγορεύεται, σε αντίθεση με ό,τι ίσχυε παλιότερα (η φωτογραφία έχει τραβηχτεί πριν από περίπου 25 χρόνια στο προαύλιο του σχολείου από το οποίο αποφοίτησε ο υποφαινόμενος), ενώ η έλλειψη της αλάνας δεν επιτρέπει τη συνεύρεση ομάδας 12-15 αποφασισμένων παιδιών, που είναι απαραίτητη για να πραγματοποιηθεί ένας αγώνας.
Η «μακριά γαϊδούρα» παίζεται από δύο ομάδες των 6-8 παιχτών. Το άθλημα με μια πρώτη ματιά φαίνεται πολύ απλό, όμως στην πραγματικότητα απαιτεί ιδιαίτερη στρατηγική και τακτική. Σημαντικό ρόλο παίζει η σειρά και ο τρόπος που θα πηδήξουν οι παίχτες της ομάδας με σκοπό να σπάσουν τη συνοχή των αντιπάλων τους. Επίσης, υπάρχει στρατηγική και στον τρόπο που θα «στηθούν» οι παίχτες για να αντέξουν το βάρος της επίθεσης των αντιπάλων τους. Το άθλημα κατατάσσεται στα extreme sports, αφού οι πιθανότητες εξάρθρωσης, κήλης και τραυματισμού από πρόσκρουση στο δάπεδο ή στον τοίχο, στην περίπτωση που ο παίχτης δεν υπολογίσει σωστά την απόσταση, είναι αυξημένες. Στην πράξη, όμως, οι τραυματισμοί είναι ελάχιστοι και τις περισσότερες φορές τα «ατυχήματα» περιορίζονταν σε «αναλώσιμα» είδη, όπως ξηλωμένα παντελόνια, σχισμένα πουκάμισα.
Το άθλημα της «μακριάς γαϊδούρας» έχει και δυο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Είναι αποκλειστικά ανδρικό άθλημα και δεν γίνονται αγώνες παλαιμάχων, αφού μετά από κάποια ηλικία τόσο η καταπόνηση της μέσης με υπερβολικό βάρος όσο και το πήδημα (δε θέλω υπονοούμενα και πονηρά σχόλια), αποτελούν σοβαρούς επιβαρυντικούς παράγοντες για την υγεία. Ας αφήσουμε όμως τις όμορφες αναμνήσεις από την εποχή που ως νέοι και ωραίοι κάναμε εντύπωση και ομορφαίναμε την πλάση γύρω μας και ας επανέλθουμε στην εποχή μας, στην οποία κάνουμε υπομονή, παρά το γεγονός ότι παραμένουμε ωραίοι.
Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες της στήλης είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα δυο κλασικά ντέρμπι σε Ισπανία και Ελλάδα. Είναι όμως σίγουρο ότι όσοι τα παρακολουθήσαν κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα: οι τέσσερεις ομάδες δεν έπαιζαν το ίδιο άθλημα, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν ακόμη να μας πείσουν ότι όλες έπαιξαν ποδόσφαιρο. Το απόγευμα του Σαββάτου, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα (το τελικό σκορ της αναμέτρησης ήταν 3-1) έπαιξαν πολύ καλή μπάλα και πρόσφεραν γκολ και πλούσιο θέαμα. Παρά το γεγονός ότι και οι δυο ομάδες είχαν παίξει μεσοβδόμαδα αγώνες για το Champions League, οι παίχτες τους είχαν διάθεση για μπάλα και αποζημίωσαν με την απόδοσή τους τους οπαδούς που γέμισαν το γήπεδο.
Αντίθετα, στο ντέρμπι του ελληνικού πρωταθλήματος τον πρώτο λόγο δεν τον είχαν οι παίχτες, αλλά οι οφθαλμίατροι, αφού μόνο με κολλύριο μπορούσε κάποιος να αντέξει το μαρτύριο που του επέβαλαν με την απογοητευτική εμφάνισή τους οι παίχτες των δυο ομάδων. Το θέαμα ανύπαρκτο, οι φάσεις μπροστά στις δυο εστίες από μηδενικές έως ελάχιστες, οι ποδοσφαιριστές είχαν στο νου τους πώς να πλακωθούν και όχι να παίξουν μπάλα. Ασορτί με το όλο σκηνικό και ο διαιτητής της αναμέτρησης (Καλογερόπουλος το όνομα αυτού), που ετοιμάζεται να γίνει και διεθνής (η αναγόρευσή του σε διεθνή διαιτητή, μπορεί να θεωρηθεί και ως ευγενική χορηγία των ΕΠΟ και ΚΕΔ, προς τους ευρωπαίους οφθαλμιάτρους). Οπως ήταν απόλυτα φυσικό, οι συζητήσεις μετά το ντέρμπι είχαν σα βάση τις διαιτητικές αποφάσεις και τις αντιδράσεις που προκάλεσαν. Προκειμένου να κρύψουν τη γύμνια των ομάδων τους, οι δυο διοικήσεις και οι κολαούζοι τους επικεντρώθηκαν σε αλληλοκατηγορίες και ανούσιες αντεγκλήσεις σχετικά με τον έλεγχο της διαιτησίας.
Εχουμε γράψει αρκετές φορές για την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου και την παρασιτική τακτική της συντριπτικής πλειοψηφίας των «ανιδιοτελών εργατών» που το λυμαίνονται. Δυστυχώς, φέτος η κακόγουστη παράσταση έχει αρχίσει να εμφανίζεται από πολύ νωρίς, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό αν το συνδέσουμε με την απόδοση και την αγωνιστική εικόνα των ομάδων. Η στήλη, προκειμένου να συνεχίσει απερίσπαστη την ενημέρωσή σας, έχει έρθει σε επαφή με οφθαλμίατρο και ταυτόχρονα κάνει μαθήματα ανατολίτικης αυτοσυγκέντρωσης για να μπορεί να διατηρεί την ψυχραιμία της μπροστά στο μεγαλείο του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Κος Πάπιας
papias@eksegersi.gr
ΥΓ1: Ο τίτλος της στήλης είναι σύνθημα γραμμένο με μαύρα γράμματα απέναντι από παιδικό σταθμό στο Μετς. Δεν υπάρχει σχολιασμός του συνθήματος και επιλέχθηκε ως τίτλος γιατί συνδέεται με το άθλημα της «μακριάς γαϊδούρας» που μας γυρίζει, αν όχι στα παιδικά μας χρόνια, σίγουρα στα εφηβικά.
ΥΓ2: Σε αντίθεση με την τακτική που έχουν επιλέξει ο Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ δείχνουν να κρατούν χαμηλούς τόνους και να επικεντρώνονται στη δουλειά που γίνεται εντός του αγωνιστικού χώρου. Ο «ευχαριστώ την Παναγία», κατά κόσμον Αγγελος Αναστασιάδης, γνωρίζει τα χούγια και τα κατατόπια της Τούμπας και έχει καλές σχέσεις με τους οργανωμένους οπαδούς, γεγονός που του έδωσε πίστωση χρόνου για να φτιάξει ομάδα που θα κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή. Προς το παρόν, χωρίς να έχει δείξει κάτι ιδιαίτερο αγωνιστικά, έχει καταφέρει να εκμεταλλευτεί τις γκέλες του Ολυμπιακού και να βρίσκεται στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.
