Σύσσωμος ο εσμός, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, παράγοντες, καλλιτέχνες και πνευματικοί ταγοί του τόπου, συμπαραστέκεται στον πρόεδρο της ΠΑΕ ΑΕΚ Θεμιστοκλή Νικολαΐδη, στον τιτάνιο αγώνα που πρώτος ξεκίνησε για την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου και την εξάλειψη της βίας από τα γήπεδα. Σύσσωμος ο εσμός συμπαραστέκεται στον Θεμιστοκλή Νικολαΐδη, στον αγώνα που πρώτος ξεκίνησε για να εξαλείψει τη βία από τα γήπεδα, ξεκινώντας από τη δική του ομάδα, τσακίζοντας μια και καλή τους κακούς συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ. Σύσσωμος ο εσμός ξεκίνησε, την επαύριο κιόλας της απόφασης του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη να δώσει στους μπάτσους δυο οπαδούς της ΑΕΚ, μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία για να πειστεί η «κοινή» (στην νεοελληνική: πουτάνα) γνώμη, για το μεγαλείο του ανδρός που ύψωσε το ανάστημα του (αν και κοντός) στους αλήτες και τους δολοφόνους των γηπέδων και παλεύει μόνος του, ενώ την ίδια στιγμή οι πρόεδροι των άλλων μεγάλων ομάδων του ελληνικού ποδοσφαίρου χαϊδεύουν τους δικούς τους οπαδούς.
Ακόμη και αν έπρεπε να σταθώ στο πλευρό του Θεμιστοκλή Νικολάϊδη στον δήθεν αγώνα του για ένα καλύτερο ποδόσφαιρο, δεν θα μπορούσα να το κάνω. Γιατί τον επαινεί ο εσμός, γιατί πούλησε και ρουφιάνεψε με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τους πρώην φίλους του, τους ανθρώπους τους οποίους χρησιμοποίησε για να γίνει από Ντέμης Θεμιστοκλής. Και το κυριότερο, γιατί έγινε από Ντέμης Θεμιστοκλής. Δεν μπορώ να σταθώ στο πλευρό του Θεμιστοκλή Νικολαΐδη, ακόμη και αν καταφέρω να ξεπεράσω την αρνητική συναισθηματική φόρτιση που μου προκάλεσε η πράξη του. Για τον απλούστατο λόγο, ότι δεν κάνει κανέναν αγώνα ενάντια στη σαπίλα και την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά αντίθετα βουλιάζει ολοένα και περισσότερο σ’ αυτή, από τη στιγμή που αποφάσισε να αφήσει στη μπάντα τον παίχτη–σύμβολο και γίνει ένας ακόμη καπιταλιστής που «επενδύει» και ζει από το ποδόσφαιρο.
Εχουν περάσει 15 μήνες από το Μάη του 2004, όταν ο Ντέμης αποφάσισε να ασχοληθεί διοικητικά με την ΑΕΚ και να μπει μπροστά για να βγάλει την ομάδα από το οικονομικό και διοικητικό αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν. Εγραψα τότε, ότι πολύ σύντομα θα έρθει σε σύγκρουση με τους οπαδούς της ομάδας, που τον αποθέωναν και τον βοηθούσαν με κάθε τρόπο, θεμιτό και αθέμιτο, για να καταφέρει να πάρει στα χέρια του τις τύχες της ΑΕΚ. Δεν έκανα βέβαια κάποια επιτυχημένη πρόβλεψη, ούτε ανακάλυψα την Αμερική. Απλά, αναλύοντας τη διαφορετική φιλοσοφία με την οποία βλέπουν τα πράγματα οι καπιταλιστές που διοικούν μια ομάδα σε σχέση με τους οργανωμένους οπαδούς που την υποστηρίζουν, καταλήγεις πολύ εύκολα στο συμπέρασμα, ότι αργά ή γρήγορα τα δυο αυτά «συστατικά» μέρη μιας ομάδας θα έρθουν σε σύγκρουση. Ο λόγος απλός. Ο πρόεδρος ζει από την ομάδα και τη χρησιμοποιεί πρωτίστως για να βγάλει κέρδη από αυτή, ενώ αντίθετα οι οπαδοί ζουν για την ομάδα και απαιτούν να έχει επιτυχίες ακόμη και αν πρέπει ο πρόεδρος να βάλει το χέρι στην τσέπη και να έχει οικονομική ζημιά. Ο μοναδικός τρόπος για να μην έρθουν σε σύγκρουση είναι οι αγωνιστικές επιτυχίες της ομάδας. Αυτό έγινε και στην περίπτωση της ΑΕΚ, μόνο που οι ρυθμοί με τους οποίους οδηγήθηκαν στη σύγκρουση ήταν πολύ πιο γρήγοροι από ό,τι συνήθως, πιθανά γιατί και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η ομάδα ήταν πολύ μεγάλα.
Στο λόγο που έβγαζε προς τα έξω ο Θεμιστοκλής Νικολαΐδης, μέχρι να αναλάβει τις τύχες της ΑΕΚ, κυριαρχούσε το συναίσθημα και ο ρομαντισμός. Κατάφερε να πείσει τον κόσμο της ομάδας ότι ενδιαφερόταν για το μεγαλείο και την ιδέα της ΑΕΚ. Μιλούσε σχεδόν δακρύζοντας για το μεγαλείο της ομάδας, για την προσφυγιά, για τον ηρωικό κόσμο της ΑΕΚ που του έχουν πληγώσει τον εγωισμό, απειλούσε θεούς και δαίμονες, παίρνοντας δύναμη από τον λαό της ομάδας, και διατυμπάνιζε σε όλους τους τόνους ότι η ΑΕΚ που ονειρεύεται θα βασίζεται στις δυνάμεις των οπαδών και δεν θα δεχτεί καμιά κρατική βοήθεια, η οποία ως συνήθως συνοδεύεται από δεσμεύσεις και δημιουργεί εξαρτήσεις. Θα μπορούσε να τον παρομοιάσει κάποιος με ένα σύγχρονο Δον Κιχώτη που έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο βασιζόμενος στην δύναμη του κόσμου της ΑΕΚ και όχι στα επιχειρηματικά συμφέροντα και στα φράγκα.
Οταν, όμως, ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, άλλαξε το ρεπερτόριό του. Το συναίσθημα έδωσε τη θέση του στον ρεαλισμό, ο ρομαντισμός έγινε «επενδυτικά σχέδια», οι χαμένες πατρίδες παρέμειναν χαμένες, γιατί οικονομικά το γήπεδο δεν συμφέρει να γίνει στην Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά και η αδέσμευτη και ακηδεμόνευτη ομάδα έγινε συνομιλητής του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γιώργου Σουφλιά, προκειμένου να αποκτήσει σύγχρονο γήπεδο με χαριστικούς όρους, όπως ο Ολυμπιακός και προσφάτως και ο Παναθηναϊκός, και του υφυπουργού Γιώργου Ορφανού, για να τον πείσει για την αναγκαιότητα της δημιουργίας της Λίγκας, που θα συμμετέχουν μόνο οι ομάδες της Α’ Εθνικής και η οποία θα αντικαταστήσει την ΕΠΑΕ που συμμετέχουν και οι ομάδες Β’ και Γ’ Εθνικής.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα και με βάση αυτή πρέπει να τον κρίνουμε. Ο Νικολαΐδης δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένας καπιταλιστής που ασχολείται με το ποδόσφαιρο και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε, αδιαφορώντας για το παρελθόν του (αν θέλετε το μόνο συναίσθημα που μπορεί να μας προκαλέσει η ανάμνηση του παλιού Ντέμη είναι η λύπη για το σημερινό του κατάντημα). Κάτω από αυτά τα δεδομένα, η επιχειρηματική κίνησή του να τα βάλει με τους οργανωμένους οπαδούς της ομάδας, οι οποίοι είναι πολύ μπροστά οργανωτικά από τους αντίστοιχους των άλλων ομάδων και πολύ πιο ανεξάρτητοι στη σχέση τους με την ΠΑΕ, θεωρείται μελετημένη και ιδιαίτερα ιδιοφυής.
Ο πρόεδρος της ΑΕΚ, βλέποντας ότι δεν μπορεί να κοντράρει οικονομικά τους άλλους μεγάλους και συνεπώς ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός παιχνιδιού, αποφάσισε να επενδύσει στην «απαίτηση» της εποχής για εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου, μπαίνοντας μπροστάρης στον αγώνα ενάντια στη «μικρή μερίδα των αλητών», που προκαλούν βία στα γήπεδα και διώχνουν από αυτά τους οικογενειάρχες και τους αγνούς φιλάθλους. Η συσπείρωση του εσμού γύρω του, τον κατατάσσει πλέον ως ισότιμο συνομιλητή αυτών που διαχειρίζονται τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Δεν έχω φράγκα όπως εσείς, αλλά πρέπει να συναποφασίζω μαζί σας, γιατί είμαι πρόθυμος να εφαρμόσω πρώτος στη δική μου ομάδα αυτά που θα αποφασίσουμε και να την προσαρμόσω στις απαιτήσεις της εποχής, όσο οδυνηρές και αν είναι.
Κος Πάπιας
ΥΓ1: Αν δεχτούμε ότι για τη βία στα γήπεδα φταίνε οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων και πως αν διαλύσουμε τους συνδέσμους θα λυθεί το πρόβλημα, τότε θα πρέπει να δεχτούμε ότι για την ανεργία στη χώρα μας φταίνε οι ξένοι εργάτες και γι’ αυτό πρέπει να τους απελάσουμε.
ΥΓ2: Η συμφωνία ανάμεσα στο Δήμο Αθηναίων και τον Παναθηναϊκό για το νέο γήπεδο των πράσινων είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο, μια ακόμη προσφορά εκατομμυρίων ευρώ σε καπιταλιστές. Λόγω περιορισμένου χώρου δεν μπορούμε να επεκταθούμε περισσότερο από ένα σχόλιο. Ολοι μας θα βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη για να φτιάξουμε ένα υπερσύγχρονο αθλητικό κέντρο με εμπορικές χρήσεις, το οποίο στη συνέχεια θα το παραχωρήσουμε για 49 χρόνια στους ιδιοκτήτες του Παναθηναϊκού για να βγάζουν κέρδη στην υγεία των κορόιδων.
ΥΓ3: Οπως θα έχετε καταλάβει τα δυο προηγούμενα υστερόγραφα αποτελούν τον πρόλογο του άρθρου του επόμενου φύλου.
