Δύο χιλιάδες είκοσι τρία
πάντα στο σβέρκο η ίδια φατρία
Κι όλο πληθαίνουν οι στρατιές πτωμάτων στον πάτο της Μεσογείου. Κι όλο πληθαίνουν τα καθάρματα που επιπλέουν. Κι όλο πληθαίνουν τα μικρά και μεγάλα λόγια.
Ας το σκεφτούν σοβαρά κάποια στιγμή οι εθελοτυφλούντες: «Σημεία των καιρών» ή σημεία σήψης του κυρίαρχου συστήματος όλα όσα βλέπουμε γύρω; Ποιος φέρνει, ποιος επιβάλλει τους «καιρούς»; Και ποιος το επιτρέπει με την αδράνεια ή τη συμμετοχή του; Το δεύτερο σκεφτείτε το (και) την Κυριακή ενώπιον της τεφροδόχου (κάλπης) παρακαλώ.
«Καθισμένη η δημοκρατία / πάνω σε τριακόσια σκαμνιά / πίνοντας τριακόσιους καφέδες / και άλλα τόσα τσιγάρα / ξύνει τον κώλο της ηδονικά / με τρεις χιλιάδες νύχια» (Αργύρης Μαρνέρος).
Αλέξη, έμαθες ότι στη Βενεζουέλα απ’ όπου θα μας έφερνες «τζάμπα καύσιμα», δίνουν πλέον βενζίνη με τον λήγοντα αριθμό της πινακίδας; Λαχείο!
Ετοιμάζονται για νέα συνάντηση τα ετοιμόρροπα ρομπότ, ο τσάρος και ο σουλτάνος…
Μας παίρνουν και το σαρμά που μας προσέφεραν. Αφάγωτο. Α, ας σημειώσουμε ότι η λέξη προέρχεται από το τουρκικό «sarmak» που σημαίνει «τυλίγω».
Μαύρο πουλάκι που ‘ρχεσαι από τα πέρα μέρη
πες μου τι πάθαν’ όλοι τους και τρέχουν στα σχολεία;
«Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας: α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού. β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον. γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των» (Εμμανουήλ Ροΐδης).
Η στήλη ανησυχεί σοβαρά, όχι φυσικά για την κλιματική αλλαγή, αλλά για το ότι αυτό το καλοκαίρι (το λες και «κωλοκαίρι». Και όχι μόνο λόγω καιρού) απειλείται ο τουρισμός, «η βαριά βιομηχανία της χώρας».
Οσο και αν οργίζεται κανείς ή αν λυπάται
σκέρτσα του Σκέρτσου και κουλά του Κούλη θα ‘ναι πάλι
το σκηνικό για τέσσερα χρονάκια κατηφόρας
που θα επιδεινώσουνε το μαύρο μας το χάλι.
Μητσοτάκης στο «Reuters»: «Κύριος στόχος μου να διασφαλίσω τη μείωση των ανισοτήτων στη χώρα». Τι ακούμε και τι ζούμε ρε πού(σ)τιν μου!
Διά βίου μάσηση.
Ας το απλοποιήσουμε, ας το εκλαϊκεύσουμε, αφήνοντας έξω την πολιτική χροιά: Δηλαδή υπάρχει άνθρωπος που θα προσλάμβανε σε οποιαδήποτε διοικητική θέση (για χειρωνακτικές ή άλλες εργασίες βέβαια ούτε λόγος) της επιχείρησής του, έστω και έναν –όποιον να ‘ναι- από όλους αυτούς τους «υπεύθυνους», τους «νοικοκυραίους», τους σοβαρούς σαλτιμπάγκους; Κι όμως, τρέχουν να τους αναθέσουν κάτι πολύ μεγαλύτερο, ελαφρά τη καρδία!
Πολλοί οι αγανακτισμένοι μα «μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» προσμένουμε κανένα θάμα, στέλνοντας βιντεάκια και ειδήσεις ο ένας στον άλλο κι ελπίζοντας να εξοργιστεί εκείνος πρώτος! «Κλεισμένος στο μικρό μου ρετιρέ / αντίσταση με video και πουρέ», όπως προφύτεψε και ο Τζιμάκος. Και η κατρακύλα μας, η ξεφτίλα μας, δεν έχει τέλος καθρέφτη μου…
Εγώ είμαι η celebrity η Κοκκινοσκουφίτσα
η VIP, η πρωθιέρεια του high lifestyle.
Την ψήφο μου δεν την πετώ προτού καλοζυγίσω
ποιος δεν είναι ξενέρωτος, ποιος ντύνεται στιλάτα
ποιος έχει ωραία σύζυγο, τι τρώνε, πού συχνάζουν,
αν πίνουν, αν γυμνάζονται, με ποιους κάνουν παρέα,
τι γράφουνε στα social. Κοιτώ φωτογραφίες
και έπειτα –υπεύθυνα!- προσέρχομαι στην κάλπη.
Ευχολόγια και προσευχές, οι πρακτικές των αδύναμων ή των αδιάφορων. Και τώρα τι να ευχηθείς εν όψει κάλπης; Τι να κάνουμε; (ποιος Λένιν ρε;). αναμένουμε την κατά Αλέξη «γραφική και απαξιωμένη νέα βουλή» με εκείνον εντός της…
Κοκκινοσκουφίτσα
