Λίγο μετά τα μέσα του Δεκέμβρη, ο Τσίπρας έκανε μια… δυναμική εμφάνιση στη σύνοδο των ευρωσοσιαλδημοκρατών στις Βρυξέλλες, για να δείξει στον Ανδρουλάκη ότι ο παλιός είν’ αλλιώς. Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ μοίρασε φωτογραφίες του Τσίπρα με όλους τους «μεγάλους» της παρέας, ενώ ο κακομοίρης ο Ανδρουλάκης μόλις που κατάφερε να κάνει μια βιαστική χειραψία με τον Σολτς. Από τη μια ο «ηγέτης» και από την άλλη το «κομπλαρισμένο παιδάριο». Αυτή ήταν η εικόνα που προσπάθησε να περάσει η συριζαϊκή προπαγάνδα, διανέμοντας πληθώρα φωτογραφιών και αναλυτικό ρεπορτάζ για τις συνομιλίες που είχε ο Τσίπρας, σχολιάζαμε τότε.
Μέσα στον ορυμαγδό των φωτογραφιών πέρασε σε δεύτερη μέρα η αναγγελία του Τσίπρα προς τον Τζεντιλόνι (πρώην πρωθυπουργό της Ιταλίας, νυν κομισάριο Οικονομικών της Ούρσουλας), ότι θα καταθέσει πρόταση στην πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου της Κομισιόν για τον μέλλον της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης, με περιεχόμενο την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, ώστε να μην επιστρέψει η Ευρώπη στις αποτυχημένες συνταγές της λιτότητας.
Αυτή ήταν μια ιδέα της Ζορζέτας Λάλη, μέλος του think tank που έφτιαξε ο Τσίπρας για να τον συμβουλεύει, η οποία έχει διαγράψει 35χρονη θητεία στις υπηρεσίες της Κομισιόν (ειδίκευσή της το Ευρωπαϊκό Δίκαιο). Φτιάχτηκε, λοιπόν, η πρόταση και ανέβηκε στην πλατφόρμα της Κομισιόν. Αντιλαμβάνεστε τι είναι αυτή η πλατφόρμα. Κάτι σαν τη «διαβούλευση» στην οποία μπαίνουν στη χώρα μας τα νομοσχέδια προτού κατατεθούν στη Βουλή.
Τι είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι –λέει- κράμα ρεαλισμού και ριζοσπαστισμού, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρνείται το περιβόητο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά εισηγείται τη θεσμοθέτηση μιας διαδικασίας συμμετρικής προσαρμογής για τα για υπερβολικά ελλείμματα, αλλά και για τα υπερβολικά πλεονάσματα. Για να το πούμε απλά, η Γερμανία θα πρέπει να μοιραστεί τρόπον τινά τα πλεονάσματά της με τα ελλείμματα της Ελλάδας και της Ισπανίας!
Εισηγείται ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ αλλαγή των στόχων για το δημόσιο χρέος, ώστε να ανέλθει στο ύψος του μέσου όρου χρέους της Ευρωζώνης, και για το έλλειμμα, ώστε να είναι διαφορετικό για κάθε χώρα. Επίσης, προτείνει μια σταθερή αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού και συμβολή του στη σταδιακή μείωση του δημόσιου χρέους των κρατών-μελών (αμοιβαιοποίηση του χρέους το λένε αυτό, για να συνεννοούμαστε). Και βέβαια, από μια τέτοια μεγαλοφυή πρόταση δε θα μπορούσε να λείπει το αίτημα για ενίσχυση του ρόλου του Ευρωκοινοβουλίου και των εθνικών κοινοβουλίων στην άσκηση της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ.
Και βέβαια, έχει και… μαξιμαλιστικά αιτήματα: να θεωρούνται οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία ως αξία και όχι ως κόστος. Να γίνονται δεκτοί κοινωνικοί στόχοι πέραν των οικονομικών στόχων. Να υπάρχει κοινός χρυσός κανόνας εξαίρεσης από το έλλειμμα ορισμένων δημόσιων επενδύσεων, όπως για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, την ψηφιοποίηση του Δημοσίου και την ενίσχυση των συστημάτων εκπαίδευσης και υγείας. Επίσης, από τη μέτρηση του ελλείμματος να αφαιρούνται οι δαπάνες για το Προσφυγικό και τη χρηματοδότηση έκτακτων κλιματικών φαινομένων.
Αν ήμασταν στα 2014, μπορεί να βρίσκονταν κάποιοι που να τα πίστευαν αυτά, γοητευμένοι από τους διονυσιακούς χορούς με νταούλια, ζουρνάδες και λύρες που έταζε ο Τσίπρας στους εξαντλημένους έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους. Τώρα, μετά από ένα δημοψήφισμα-κωλοτούμπα και ένα 17ωρο ξενύχτι από το οποίο ο Τσίπρας γύρισε ανασκολοπισμένος και κρατώντας παραμάσχαλα ένα τρίτο Μνημόνιο ναααα (μετά συγχωρήσεως), όλ’ αυτά κατατάσσονται από κάθε νουνεχή άνθρωπο στην κατηγορία «λέμε και καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα».
Η συζήτηση για μια νέα αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, μετά τη διπλή κρίση που ακόμη δεν έχει τελειώσει, δεν έχει καν αρχίσει στο αρμόδιο ιμπεριαλιστικό επίπεδο. Ποιο είναι αυτό; Το επίπεδο του γερμανογαλλικού άξονα. Μπορεί ο Μακρόν να συναντιέται με τον Ντράγκι και να δηλώνουν διάφορα, όμως το Βερολίνο τηρεί σιγή ασυρμάτου. Γιατί να πάρει στα σοβαρά, σ’ αυτή τη φάση, ο πολιτικά ισχυρός Σολτς έναν πρόεδρο που σε τρεις-τέσσερις μήνες μπορεί να μην είναι πρόεδρος (αν περάσει στο δεύτερο γύρο η Πεκρές, αντί του Ζεμούρ ή της Λεπέν, οι δημοσκοπήσεις φέρουν τον Μακρόν να χάνει) και έναν πρωθυπουργό που δεν είναι καν εκλεγμένος, ούτε ηγείται κόμματος εξουσίας;
Φυσικά, το ζήτημα της αναθεώρησης των Συνθηκών θα συζητηθεί κάποια στιγμή, όπως έχει γίνει και το παρελθόν. Σ’ αυτή τη συζήτηση, όμως, ουδείς από τους κυρίαρχους ιμπεριαλιστές ηγέτες θα ζητήσει τη γνώμη του Μητσοτάκη (πολλώ δε μάλλον του Τσίπρα). Αυτό θα είναι ένα παζάρι για… μεγάλα παιδιά. Για ηγέτες ιμπεριαλιστικών κρατών και όχι για πρωθυπουργούς Μπανανιών.
