To επιτελείο προπαγάνδας του μεγάρου Μαξίμου ενημέρωσε ότι ο Μητσοτάκης εγκαινίασε την απευθείας τηλεφωνική γραμμή επικοινωνίας με τον Ερντογάν και συνομίλησε με τον τούρκο πρόεδρο για το Αφγανικό. Επίσημη ανακοίνωση δεν εκδόθηκε, όμως το επιτελείο προπαγάνδας ισχυρίστηκε ότι η συνομιλία κράτησε μισή ώρα, ήταν «σε καλό κλίμα» και οι δύο συνομιλητές συμφώνησαν ότι Τουρκία και Ελλάδα έχουν σηκώσει ήδη μεγάλο βάρος των προσφυγικών ροών. Ο Ερντογάν, πάντα σύμφωνα με την προπαγάνδα του μεγάρου Μαξίμου, σημείωσε ότι είναι πιθανή μια νέα αύξηση της μεταναστευτικής πίεσης, που θα είναι «σοβαρή πρόκληση για όλους», εάν δεν καταστεί δυνατή η εδραίωση μιας μεταβατικής περιόδου στο Αφγανιστάν.
Μητσοτάκης και Ερντογάν συμφώνησαν ότι οι αφγανοί πρόσφυγες θα πρέπει να παραμείνουν, κατά το δυνατόν, κοντά στις εστίες τους, με την υποστήριξη χωρών που γειτνιάζουν με το Αφγανιστάν. Το επιτελείο προπαγάνδας του Ακ Σαράι, που έκανε αντίστοιχες διαρροές, είπε ότι ο Ερντογάν στάθηκε κυρίως στην ανάγκη να υποστηριχτεί από την ΕΕ το Ιράν και επανέλαβε ότι η Τουρκία περιμένει από την ΕΕ «να εκπληρώσει ειλικρινά τις δεσμεύσεις της», που απορρέουν από τη συμφωνία της 18ης του Μάρτη.
Και μόνο από τη διάρκεια της συνομιλίας (μισή ώρα, συμπεριλαμβανόμενης της διερμηνείας, καθώς ο Ερντογάν δεν μιλά ξένες γλώσσες) αντιλαμβάνεται κανείς ότι ήταν περισσότερο μια συμβολική διπλωματική κίνηση, χωρίς βάθος που να ανταποκρίνεται σε πρακτικές κινήσεις που έχουν γίνει ή που συμφωνήθηκε να γίνουν. Αλλωστε, Ερντογάν και Μητσοτάκης παίζουν σε διαφορετικά ταμπλό.
Η Τουρκία έχει καλές σχέσεις με τους Ταλιμπάν και μέχρι το παραπέντε της αποχώρησης των Αμερικανών διαπραγματευόταν να αναλάβει την ασφάλεια του διεθνούς αεροδρόμιου της Καμπούλ. Πράγμα στο οποίο είχαν συμφωνήσει οι Αμερικάνοι, όμως το απέκλεισαν οι Ταλιμπάν (αναμενόμενο από τη μεριά τους: όταν έχεις νικήσει 100% επί του πεδίου, δεν κόβεις ένα κομμάτι της επικράτειάς σου για να το δώσεις στον έλεγχο ξένης στρατιωτικής δύναμης). Αντίθετα, ο Μητσοτάκης δεν παίζει κανένα ρόλο, γιατί η Ελλάδα δεν παίζει κανένα ρόλο.
Η τηλεφωνική επαφή των δύο, λοιπόν, εξέφραζε περισσότερο την ανάγκη του Μητσοτάκη να δείξει ότι διαδραματίζει κάποιο διεθνή ρόλο, ενώ παράλληλα αποσκοπούσε να δείξει ότι ο «δίαυλος» που άνοιξε μετά τη συνάντηση των δύο στις Βρυξέλλες παραμένει ανοιχτός και είναι σημαντικός. Για να μην πούμε για την απεγνωσμένη ανάγκη του Μητσοτάκη να αλλάξει όσο μπορεί την ατζέντα, που κυριαρχείται από την εγκληματική και πλήρως αποτυχημένη διαχείριση των δασικών πυρκαγιών.
Την ίδια στιγμή, όμως, που το Μαξίμου προσπαθούσε να δώσει την εντύπωση ότι αναζητά από κοινού με την Τουρκία λύσεις στην αναμενόμενη νέα έξαρση του Προσφυγικού, ο Δένδιας, που συναντιόταν στην Ιερουσαλήμ (και όχι στο Τελ Αβίβ, που είναι η επίσημη πρωτεύουσα της σιωνιστικής οντότητας) με τους Λαπίντ και Χριστοδουλίδη, στο πλαίσιο της περιβόητης τριμερούς Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, εξαπέλυε μύδρους κατά της Τουρκίας. Εφτασε στο σημείο να μιλήσει για «τόξο φονταμενταλισμού, που εκτείνεται από τη Βόρεια Αφρική στην Ανατολική Μεσόγειο και φτάνει μέχρι την Κεντρική Ασία και το Αφγανιστάν»! Είπε ότι οι Ταλιμπάν βλέπουν την Τουρκία ως σύμμαχο και αναφέρθηκε (χωρίς να την κατονομάσει, αλλά φωτογραφίζοντας την Τουρκία) σε χώρες στην περιοχή μας «που προσπαθούν να αναβιώσουν παλαιές αυτοκρατορίες και, ακόμη χειρότερα, παλαιές αντιλήψεις», μεταξύ των οποίων κατονόμασε και την εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού! «Η κοινή μας προσπάθεια είναι ότι αυτές οι προσπάθειες δεν πρέπει ποτέ να πετύχουν», πέταξε στο τέλος την κορόνα, βάζοντας την Τουρκία «απέναντι».
Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: ο πρωθυπουργός αναζητεί διαύλους συνεργασίας με την Τουρκία εν αναμονή νέας έξαρσης του Προσφυγικού και την ίδια ώρα ο υπουργός Εξωτερικών περνάει την Τουρκία «γενεές δεκατέσσερις» για το ίδιο ζήτημα! Είναι, βέβαια, γνωστό ότι ο Δένδιας, ιδιαίτερα μετά το «ντιμπέιτ» με τον Τσαβούσογλου on camera στην Αγκυρα, έχει καβαλήσει το εθνικιστικό κύμα, εκτιμώντας ότι αυτό θα τον οδηγήσει μέχρι την αρχηγία της ΝΔ, όμως δεν νομίζουμε ότι αυτό γεννά την αντίφαση. Είναι η αντίφαση στην πολιτική μιας κυβέρνησης που δεν παίζει κανένα ρόλο στα διεθνή ζητήματα και προσπαθεί (για λόγους εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης) να δείξει ότι παίζει.
Ο Μηταράκης κάνει δηλώσεις σαν… Λεωνίδας του Προσφυγικού, ο Δένδιας συμμετέχει στην περιβόητη τριμερή με το Ισραήλ, η οποία έχει από γεννησιμιού της αντι-τουρκικό προσανατολισμό, ο Χρυσοχοΐδης με τον Παναγιωτόπουλο πηγαίνουν στον Εβρο και οργανώνουν αντι-προσφυγικό και αντι-τουρκικό σόου, εγχύοντας μια ακόμη δόση ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία, και ο Μητσοτάκης τηλεφωνιέται με τον Ερντογάν, τάχα για να διαμορφώσουν κοινή στάση εν αναμονή ενός νέου κύματος προσφύγων από το Αφγανιστάν.
