Ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Στέλιος Κυμπουρόπουλος ψήφισε υπέρ του ότι η ανθρώπινη ζωή «πρέπει πάντα να προστατεύεται, ξεκινώντας από τη στιγμή της σύλληψης».
Κλασική αντιδραστική-μεσαιωνική άποψη, η οποία στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση. Που αντιμετωπίζει τη γυναίκα ως αναπαραγωγική μηχανή (και κατ’ επέκταση και ως σκεύος ηδονής).
Οι σύγχρονες αστικές κοινωνίες έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια να βάζουν στη μπάντα αυτές τις ακραίες σκοταδιστικές απόψεις. Το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα προσαρμόζεται (με μεγάλη καθυστέρηση, βέβαια) στις ανάγκες της οικονομικής βάσης, η οποία έχει ενσωματώσει τη γυναίκα στην καπιταλιστική παραγωγική και διοικητική διαδικασία και αναγκαστικά πρέπει να της αναγνωρίσει κάποια δικαιώματα. Τα οποία, μάλιστα, εκατομμύρια γυναίκες ασκούσαν ήδη εκτός νομικού πλαισίου. Αυτό που συνέβαινε de facto, κάποια στιγμή άρχισε να θεσπίζεται de jure.
Ο σκοταδισμός, όμως, δεν έχει εξαφανιστεί. Διατηρείται πεισματικά από φορείς όπως η Εκκλησία, η οποία επί αιώνες έχει τεράστια επιρροή στη διαμόρφωση της κυρίαρχης ιδεολογίας. Αποτελεί δε βασικό συστατικό στοιχείο των πιο ακροδεξιών πολιτικών ρευμάτων, τα οποία πάντοτε συγκροτούν τα ιδεολογήματά τους με αναφορά στο θρησκευτικό σκοταδισμό.
Ο Κυμπουρόπουλος ήξερε πολύ καλά τι ψήφιζε. Και με ποιους ψήφιζε. Ηξερε ότι ψήφιζε κατά των αμβλώσεων. Δεν ψήφιζε καν με το κόμμα του και άλλα δεξιά κόμματα (όπως η γερμανική CDU). Ψήφιζε με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και τα πιο ακραία συντηρητικά τμήματα της επίσημης Δεξιάς. Με τους Ούγγρους του Ορμπαν, τους Πολωνούς του Κατσίνσκι, με ισπανούς και ιταλούς καθολικούς (ανάμεσα στους τελευταίους και ο πρώην πρόεδρος του Ευρωκοινοβούλιου, Ταγιάνι) και άλλα παρόμοια μορφώματα.
Και βέβαια, δεν προξένησε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο έκανε την κωλοτούμπα και προσπάθησε να δικαιολογήσει τη στάση του. Το έκανε όταν διαπίστωσε το ντόρο που ξέσπασε στην Ελλάδα. Μίλησε για «πολιτική σπέκουλα του ΣΥΡΙΖΑ», ενώ είχε διαχωριστεί ακόμα και η ΝΔ, το κόμμα του. Νομίζοντας ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, επιμένει ότι δεν ψήφισε κατά των αμβλώσεων αλλά υπέρ του δικαιώματος του παιδιού στη ζωή (δεν ψήφισε «γάτα» αλλά «τι κάνει νιάου, νιάου στα κεραμίδια»). Λες και δεν καταλαβαίνει όλος ο κόσμος ότι βαφτίζοντας «παιδί» την ένωση του ωάριου με το σπερματοζωάριο και αναγνωρίζοντάς του «δικαίωμα στη ζωή», δεν κάνεις τίποτ’ άλλο από το να στρέφεται ενάντια στο δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση.
Αν κάποιοι απορούν, πώς μπορεί να υποστηρίζει τέτοια πράγματα ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει γιατρός, θα τους θυμίσουμε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Κάποιοι γιατροί, με ακαδημαϊκές περγαμηνές μάλιστα, μιλούσαν -εν μέσω πανδημίας ενός επικίνδυνου ιού- για το… θαύμα της πίστης και αποφαίνονταν ότι με τη «θεία κοινωνία» δεν μπορεί να μεταδοθεί ο κοροναϊός, κυλώντας την επιστήμη στο βούρκο του ανορθολογισμού και των προλήψεων, οι οποίες μάλιστα στη συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργούσαν θανάσιμη παγίδα για τη δημόσια υγεία.
