♦ Τη φωτογραφία τη βρήκαμε τυχαία στην ιστοσελίδα του Αλ Τζαζίρα. Είναι παλιά. Του 2014. Η λεζάντα του φωτορεπόρτερ (Νίκος Παλαιολόγος) γράφει: ένας εργάτης του δήμου καθαρίζει κοντά σε γκραφίτι σχετικό με τον έλληνα ράπερ. Σημασία, όμως, έχει το μήνυμα του συνθήματος: Αν είχες αντιδράσει στις δολοφονίες μεταναστών, ο Παύλος ίσως να ήταν ζωντανός! Τόσο επίκαιρο ακόμα…
♦ Η φωτογραφία έχει αλιευθεί από το facebook, γι' αυτό και δεν ξέρουμε πού έχει αναγραφεί το σύνθημα. Είναι υπαρκτό σύνθημα, πάντως. Το φώναζαν οι διαδηλωτές στις πορείες που έγιναν σε ένδειξη αλληλεγγύης στη σκληρή απεργία πείνας που έκανε ο Δημήτρης Κουφοντίνας πριν από μερικούς μήνες. Υπερβολή! Ο πρώτος που θα το έλεγε είναι ο ίδιος ο Κουφοντίνας. Πέρα από το δημόσιο λόγο του, όσοι τον έχουμε γνωρίσει γνωρίζουμε την αγωνιστική του σεμνότητα. Ομως δεν μπορείς να ψέξεις κανέναν για μια τέτοια υπερβολή, όταν από την άλλη πλευρά, την κυρίαρχη, την αστική πλευρά εκτοξεύονται οχετοί λάσπης, τόνοι δηλητήριου, βουνά ψεμάτων, βρομιές και συκοφαντίες. Η συνθηματική υπερβολή, ακόμα και όταν μένει σ' ένα ηθικό επίπεδο, είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Ειδικά μετά από κάτι απόπειρες μετονομασίας σταθμών του Μετρό…
♦ Ντυμένος σαν καρνάβαλος ο διαδηλωτής δείχνει στον Τζέρεμι Κόρμπιν το πλακάτ του που γράφει: «Δεν μπορείς να σταματήσεις ένα Brexit των Τόρις με ένα Brexit των Εργατικών». Είναι ένα από τα κεντρικά συνθήματα εκείνων των Βρετανών που θέλουν παραμονή στην ΕΕ και όχι έξοδο (υπό οποιαδήποτε μορφή). Και ζητούν από την ηγεσία των Εργατικών να ταχθεί υπέρ της παραμονής. Ο Κόρμπιν κοιτάζει λοξά το πλακάτ με ένα ελαφρύ μειδίαμα. Το τι σκέπτεται μπορούμε να το συναγάγουμε από την πιο πρόσφατη τοποθέτησή του. Δεσμεύτηκε ότι αν οι Εργατικοί κερδίσουν τις εκλογές και σχηματίσουν κυβέρνηση (με πρωθυπουργό τον ίδιο), θα οργανώσουν νέο δημοψήφισμα για να αποφανθούν οι βρετανοί πολίτες αν θέλουν έξοδο από την ΕΕ ή παραμονή. Μολονότι όμως δέχτηκε πιεστικές ερωτήσεις, αρνήθηκε σθεναρά να πει τι θέση θα κρατήσει ο ίδιος σ' ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Οι Εργατικοί προσπαθούν να ψαρέψουν ψήφους και από τα δύο στρατόπεδα, ξέροντας ότι ένα τμήμα της εργατικής τάξης θέλει το Brexit. Αυτά συμβαίνουν όταν η εργατική τάξη δεν έχει ανεξάρτητη ταξική στρατηγική και απλά ακολουθεί τα αστικά ρεύματα.
