Ο δικός μας κόσμος

Ο Τσίπρας(ο λογογράφος του) τσιτάρει Νίτσε: «Ο,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Ο Τσακαλώτος τσιτάρει… Πάμπλο Γκαρσία: «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Οι συριζαίοι προσπαθούν να ντοπάρουν ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί το μηχανισμό, γιατί φοβούνται ότι στις 7 Ιούλη μπορεί να βρεθούν ακόμα πιο πίσω από τη ΝΔ. Βλέπετε, κατέρρευσε και ο μύθος του «άχαστου Αλέξη», που ήταν «το βαρύ χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ».
 
Κάποιοι στοιχηματίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Οτι δε θα κερδίσουν μεν, αλλά θα κλείσουν τη διαφορά και θα κόψουν την αυτοδυναμία του Μητσοτάκη, κατακτώντας έτσι έναν καθοριστικό ρόλο στις μετεκλογικές εξελίξεις.
 
Και γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν όλ' αυτά; Είναι σημαντικά για τον Τσίπρα και τους συριζαίους, για τον Μητσοτάκη και τους δεξιούς, για τη Γεννηματά και τους πασόκους, όμως ποιο είναι το κοινωνικό τους ισοδύναμο;
 
Η μνημονιακή πολιτική είναι δεδομένη. Το αστικό πολιτικό προσωπικό είναι υποχρεωμένο να την εφαρμόσει (η σκληρή ιμπεριαλιστική επιτροπεία παραμένει, άλλωστε), όποιος κι αν είναι ο συνδυασμός πολιτικών κομμάτων που θα καταλάβει τα κυβερνητικά πόστα. Η πρωτοβουλιακή δυνατότητα του πολιτικού προσωπικού περιορίζεται σε δευτερεύοντα ζητήματα. Ακόμα κι αυτά, όμως, αν έχουν δημοσιονομική επίπτωση, θα πρέπει να περάσουν από την κρησάρα της τρόικας.
 
Ας φύγουμε, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα γίνεται από την εκλογολογία και ας επικεντρωθούμε στις ανάγκες του δικού μας κόσμου, που είναι ξένος προς τον κόσμο των αστών και του πολιτικού τους προσωπικού.
 
Κι είναι πολλές αυτές οι ανάγκες. Βιοτικές, πρώτα-πρώτα. Το «δεν πάει άλλο» είναι λάθος έκφραση. Γιατί ως εδώ που «πήγε» είναι πολύ. Πάρα πολύ. Πρέπει η βελόνα ν' αρχίσει να γυρίζει αντίστροφα. Κι αυτό δε θέλουν και δεν μπορούν να το κάνουν οι αστικές κυβερνήσεις. Οπότε το πραγματικό δίλημμα που μπαίνει μπροστά στο δικό μας κόσμο είναι: θα επιλέξουμε την ψήφο και την προσμονή κάποιων μνημονιακού τύπου φιλοδωρημάτων από τις αστικές κυβερνήσεις ή θα διεκδικήσουμε αυτά που απαιτούν οι ανάγκες μας, με το μοναδικό τρόπο που υπάρχει;
 
Κι επειδή δεν είμαστε απολίτικοι, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως η μεγάλη έλλειψη είναι η πολιτική έκφραση του δικού μας κόσμου. Οχι για να αναμετρηθεί στις κάλπες με τους πολιτικούς εκπροσώπους του άλλου κόσμου, του αστικού, αλλά για να υπάρξει ανεξάρτητη εργατική πολιτική.
 
Πολιτική που θα αποκαλύπτει, θα ερμηνεύει, θα συσπειρώνει, θα οργανώνει, θα δίνει προοπτική σε κάθε καθημερινό αγώνα, θα ξαναβάλει ψηλά τη σημαία της ιστορικής προοπτικής, τη σημαία της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του κομμουνισμού.
 
Μ' αυτά ν' ασχοληθούμε, λοιπόν.
 
ΥΓ. Είναι πολλοί αυτοί που χάρηκαν με την εκλογική συντριβή των συριζαίων και το τσαλάκωμα της αλαζονείας τους. Μολονότι αυτό ανάγεται στη σφαίρα του ηθικού και όχι του αυστηρά πολιτικού, δε θα τους κακίσουμε. Αυτή η τσογλαναρία των αδίστακτων εξουσιαστών, πέρα απ' όσα έκανε σε βάρος του ελληνικού λαού, διαχειριζόμενη σε βάρος του την κρίση του καπιταλισμού, έκανε και κάτι ευρύτερης σημασίας. Σπίλωσε, λέκιασε τις λέξεις Αριστερά και αριστερός, που κατείχαν μια ξεχωριστή θέση στη λαϊκή συνείδηση, εξασφαλισμένη με αγώνες, θυσίες και αίμα. Ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές αυτό είναι πολύ σημαντικό. Κι είναι δικό μας χρέος να ανατάξουμε τη ζημιά.