Γιατί βρυχάται ο Ερντογάν;

Ο Ερντογάν έχει μπροστά του δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Τις οποίες έχει πάρει πάνω του, περιορίζοντας τους υποψήφιους του κόμματός του σε δεύτερους ρόλους. Θέλει να πάρει οπωσδήποτε την Κωνσταντινούπολη και την Αγκυρα, γιατί αν χάσει τη μία από τις δύο, θα είναι σαν να σηματοδοτείται η αρχή της αποδρομής του από την εξουσία. Γυρίζει, λοιπόν, όλη τη χώρα και εκφωνεί πύρινες ομιλίες, με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο, της λαϊκής γλώσσας, των καλαμπουριών, των απαγγελιών, εν είδει κονφερανσιέ αναψυκτήριου (ή παραμυθά, για να είμαστε πιο κοντά στο κλίμα της Ανατολής), στοιχεία που τον κατέστησαν κυρίαρχη πολιτική προσωπικότητα στην Τουρκία κατά τις τελευταίες δυο δεκαετίες.
 
Τι άλλο θα περίμενε κανείς, ενόψει των παραπάνω, εκτός από το να διανθίζει τις ομιλίες του με γερές δόσεις ισλαμοεθνικισμού; Μήπως κάνουν τίποτα διαφορετικό οι «δικοί μας» αστοί πολιτικοί; Η αστική πολιτική στην Ελλάδα, όμως, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ισχυρές δόσεις «εξ Ανατολών κινδύνου», χρησιμοποιεί σε υπερβολικές δόσεις όλη τη «μακεδονομαχική» σαβούρα και την ίδια ώρα ενοχλείται όταν ο Ερντογάν δηλώνει ότι «η Ιστανμπούλ δε θα γίνει Κωνσταντινούπολη» ή όταν αναθυμιέται ότι το 1922 «πετάξαμε τους γκιαούρηδες στη θάλασσα».
 
Ο Ερντογάν δεν αγνοεί, βέβαια, ότι και το Ιστανμπούλ δεν είναι παρά μια παραφθορά του ελληνικού «εις την Πόλη» και ότι είτε Κωνσταντινούπολη πεις είτε Ιστανμπούλ, είτε Σμύρνη πεις είτε Ιζμίρ, για τις ίδιες πόλεις μιλάς, που είναι φυσικά πόλεις του τουρκικού κράτους. Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να ενοχλούνται οι Ελληνες που στα τουρκικά (όπως και στα αραβικά) ονομάζονται Γιουνάν (κι αυτό παραφθορά του ελληνικού Ιωνες είναι). Οπως θα έπρεπε να ενοχλούνται τόσοι λαοί που σε άλλες γλώσσες έχουν διαφορετικά ονόματα (από τους Φρανσέζους που εμείς τους αποκαλούμε Γάλλους, μέχρι τους Ελληνες που σε όλες σχεδόν τις δυτικές γλώσσες αποκαλούνται με κάποια παραφθορά της λέξης Γραικοί). Αυτά, όμως, είναι «ψιλά γράμματα» για τη βαλκανική γειτονιά μας, όπου η καλλιέργεια του εθνικιστικού μίσους ανάμεσα στους λαούς εξακολουθεί να παραμένει το καλύτερο δυναμωτικό για όλες τις αστικές κλίκες.
 
Και βέβαια, η ελληνική εθνικιστική προπαγάνδα κάνει πως δεν ξέρει ότι για το σύγχρονο τουρκικό κράτος η εκδίωξη του ελληνικού στρατού το 1922 είναι εθνική γιορτή (όπως η δική μας 25η του Μάρτη). Κι όταν το τουρκικό ΥΠΕΞ χαρακτηρίζει «εξαιρετικά ατυχή» την αντίδραση της Αθήνας και υπενθυμίζει ότι ο ελληνικός στρατός που εισέβαλε το 1922 προσπάθησε να καταλάβει την Ανατολία, η απάντηση είναι ακόμα πιο δυνατές εθνικιστικές κραυγές.
 
Ο Ερντογάν, πέρα από τις εκλογές, έχει κι έναν ακόμα λόγο να βρυχάται σε εθνικιστικούς τόνους. Η νέα τριμερής Ισραήλ-Ελλάδας-Κύπρου γίνεται με την παρουσία (και υπό την υψηλή επιστασία) του Μάικ Πομπέο. Ο τούρκος πρόεδρος πρέπει να υπενθυμίσει ότι καμιά διευθέτηση στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου δεν μπορεί να γίνει ερήμην της Τουρκίας.