♦ Toυς πήραν στο ψιλό οι εφημερίδες του Μαρινάκη (και όχι μόνο). Αλλά την πρωτιά κανένας δεν μπορεί να μας την πάρει. Η «Κόντρα» χρησιμοποίησε τον όρο «παιδική χαρά». Κι όχι εκ των υστέρων. Οχι μετά την κατάπτωση. Από την πρώτη στιγμή της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τότε που οι πολλοί μιλούσαν για τον «τακτικιστή» Τσίπρα και τον «σοφό» Δραγασάκη, που έστεφαν με δάφνινο στεφάνι τον Μπαρουφάκη κτλ. Μια απλή επισκόπηση και ανάλυση των ενεργειών τους εκείνη την περίοδο, κυρίως στο πεδίο των διαπραγματεύσεων με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, έδειχνε πως συμπεριφέρονται σαν «παιδική χαρά» και όχι σαν μια αστική κυβέρνηση που ξέρει τι θέλει. Είχαν βέβαια το σκοπό τους. Επρεπε να φτάσουν τα πράγματα στο «αμήν» για να βάλουν τις υπογραφές τους κάτω από το τρίτο Μνημόνιο.
♦ Ας ξεκινήσουμε με μερικά ερωτήματα: συνείδηση δολοφόνων έχουν οι Παλαιστίνιοι που ματώνουν εδώ και εφτά δεκαετίες για να κερδίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία; Δολοφόνοι οι Βάσκοι της ΕΤΑ ή οι Ιρλανδοί του ΙΡΑ, που είχαν στην προμετωπίδα του αγώνα τους (με βίαια και ειρηνικά μέσα) την ανεξαρτητοποίηση των εδαφών τους από την Ισπανία και τη Βρετανία, αντίστοιχα; Ο καθένας μπορεί ν' αρπάξει ένα σπρέι και να γράψει ό,τι του κατέβει, ό,τι του φαίνεται… άκρως επαναστατικό, όμως με την Ιστορία και με τα κοινωνικά φαινόμενα δεν πρέπει να παίζουμε. Το έθνος και η εθνική συνείδηση δεν είναι μια κατασκευή. Είναι φαινόμενα που εμφανίστηκαν ιστορικά και διαδραμάτισαν συγκεκριμένο ρόλο. Ρόλο προοδευτικό αρχικά, αφού η εθνική συγκρότηση έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην εξαφάνιση της φεουδαρχίας μέσω των αστικών επαναστάσεων. Η ίδια αυτή εθνική συγκρότηση, με τη μορφή αστικών κρατών πλέον, χρησιμοποιήθηκε ως καύσιμο για να εξασφαλίσουν οι αποικιοκράτες κρέας για τα κανόνια τους, όταν κατακτούσαν τον κόσμο, για ν' αποκτήσουν οι ιμπεριαλιστές κρέας για τα κανόνια, όταν βουτούσαν την ανθρωπότητα σε αιματηρούς πολέμους. Και τότε ακόμα, η εθνική συνείδηση δεν είχε μόνο την όψη των αποικιοκρατών που κατακτούσαν εδάφη ή των ιμπεριαλιστών που κατακτούσαν αγορές και εξαρτούσαν χώρες χαμηλής ή μέσης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η εθνική συνείδηση τροφοδότησε τις αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις στην Ασία, την Αφρική, τη Λατινική Αμερική. Η εθνική συνείδηση εξακολουθεί να τροφοδοτεί και σήμερα επαναστάσεις, όπως αυτές που αναφέραμε στην αρχή. Φυσικά, δε βρισκόμαστε στον 19ο ή στις αρχές του 20ού αιώνα. Ακόμα και στα έθνη που ακόμα βρίσκονται υπό υποδούλωση έχει αναπτυχθεί ο ταξικός διαχωρισμός. Και το εθνικό ζήτημα έχει μπλεχτεί αναγκαστικά με το κοινωνικό ζήτημα. Ακόμα και εκεί που το εθνικό ζήτημα εμφανίζεται (και είναι) κυρίαρχο (π.χ. στην Παλαιστίνη), οι πολιτικές δυνάμεις που ηγούνται του εθνικού κινήματος αναγκαστικά τοποθετούνται επί του κοινωνικού. Δεν μπορείς, λοιπόν, μ' έναν ανιστόρητο και κοινωνιολογικά φαιδρό αφορισμό να ξεμπλέξεις μ' ένα ιστορικό φαινόμενο. Αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός.