Λίγες εβδομάδες μετά την άφιξη της κυβέρνησης-μαριονέτα του Φαγιέζ Σεράζ στη Λιβύη, η αμερικάνικη κυβέρνηση και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί της που έχουν εμπλακεί στον πόλεμο της Λιβύης ανακοίνωσαν στη Βιέννη (τη Δευτέρα 16 Μάη) την έναρξη της συγκρότησης, εκπαίδευσης και εξοπλισμού των ένοπλων ομάδων που πρόκειται να δώσουν μια κάποια υπόσταση στην κυβέρνηση Σεράζ, που παραμένει αδύναμη και αποκλεισμένη στο λιμάνι της πρωτεύουσας Τρίπολης.
Παράλληλα με τον εξοπλισμό του στρατού της τωρινής κυβέρνησης, ο οποίος θα εξαιρεθεί από το εμπάργκο στη μεταφορά όπλων που έχει επιβάλει ο ΟΗΕ στη χώρα από το 2011, λίγο πριν την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι, θα ξεκινήσει ξανά η μεταφορά φορτίων πετρελαίου από τη Λιβύη.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου όπου αποφασίστηκε ο εξοπλισμός της κυβέρνησης Σεράζ, έγιναν προσπάθειες να πειστούν η αιγυπτιακή χούντα του Σίσι και το καθεστώς των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων να αποσύρουν την υποστήριξή τους στον στρατηγό Χαλίφα Χιφτέρ, ο οποίος συνεργάζεται με την εξόριστη κυβέρνηση στο Τομπρούκ. Ο Χιφτέρ μέχρι τώρα έχει αρνηθεί να στηρίξει την νέα κυβέρνηση, ενώ η Αίγυπτος τον στηρίζει ανοιχτά γιατί εγγυάται προς το παρόν την ασφάλεια στα ανατολικά σύνορα της Λιβύης με την Αίγυπτο. Η ενδεχόμενη μετάβαση ένοπλων ομάδων του Ισλαμικού Κράτους κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο θα δημιουργούσε έναν επιπλέον πονοκέφαλο στο Σίσι, ίδιας αν όχι μεγαλύτερης έντασης με το αντάρτικο στο Σινά.
Οι ΗΠΑ έχουν δηλώσει ξεκάθαρα ότι η μόνη νόμιμη κυβέρνηση στη χώρα αυτή τη στιγμή είναι αυτή του Σεράζ, ενώ η άρνηση του επικεφαλής της κυβέρνησης στο Τομπρούκ Αγκούιλα Σάλεχ να την αναγνωρίσει είχε σαν αποτέλεσμα να του επιβληθούν κυρώσεις από το αμερικάνικο υπουργείο Οικονομικών και να παγώσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία και χρήματά του που βρίσκονται σε αμερικάνικο έδαφος.
Οι Δυτικοί διστάζουν να επέμβουν με χερσαίες δυνάμεις στη Λιβύη, γι’ αυτό προς το παρόν παίζουν το χαρτί της στρατιωτικής ενίσχυσης του ντόπιου εντολοδόχου τους Σεράζ, με την ελπίδα ότι θα καταφέρει ό,τι δεν κατάφεραν οι προηγούμενοι. Σε πρώτη φάση να εξοντώσει το Ισλαμικό Κράτος και σε δεύτερη να φέρει μια κάποια πολιτική σταθερότητα στη χώρα ανάλογη με αυτή των γειτονικών κρατών, της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Αλγερίας και άλλων, στα οποία υπάρχουν ένοπλες ομάδες ισλαμιστών που δρουν ενάντια στα ντόπια καθεστώτα, η κατάσταση όμως είναι ελεγχόμενη. Από ό,τι φαίνεται αυτό θα είναι και το τελευταίο τους χαρτί, αφού αν αποτύχει, τότε πιθανότατα θα αναγκαστούν να επέμβουν με χερσαίες δυνάμεις στη Λιβύη και να επιβάλουν κατοχή τύπου Ιράκ προκειμένου να βάλουν στο χέρι τους τεράστιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, αλλά και να αποφύγουν να πέσουν μεγάλα τμήματα της Λιβύης στα χέρια του ΙΚ, λίγες εκατοντάδες ναυτικά μίλια μακριά από την Ιταλία και κατ’ επέκταση την Ευρώπη.
Κάτι τέτοιο, βέβαια, μόνο μακροχρόνια σταθερότητα δε θα φέρει στη χώρα, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία. Αυτό το γνωρίζουν και οι ίδιοι και γι’ αυτό προς το παρόν αποκλείουν χερσαία επέμβαση. Από την άλλη, το σενάριο εξοπλισμού ντόπιων ομάδων δοκιμάστηκε στη Συρία και απέτυχε παταγωδώς. Δεν αποκλείεται τα όπλα που θα διοχετεύσουν στον Σεράζ οι Αμερικάνοι να καταλήξουν στα χέρια άλλων πολιτοφυλακών και πολέμαρχων οι οποίοι δεν ελέγχονται από τις ΗΠΑ ή ακόμα χειρότερα να καταλήξουν στα χέρια του ΙΚ, το οποίο επιδιώκει να επεκταθεί παραπέρα, ειδικά τώρα που έχει υποστεί μεγάλα πλήγματα και πίεση στη Συρία και στο Ιράκ. Δεν είναι λοιπόν απίθανο η κατάσταση στη Λιβύη να εξελιχθεί σε άλλη μια παταγώδη αποτυχία της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.
