Η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ζήτησε να εφαρμοστεί η αυτόφωρη διαδικασία για τα αγροτικά μπλόκα. «Ολως τυχαίως» το θυμήθηκε ένα μήνα μετά το στήσιμο των μπλόκων και αφού ναυάγησε ο διάλογος-κοροϊδία που πήγε να στήσει ο Τσίπρας.
Ο Τσίπρας εξέφρασε τη… διαφωνία του, φροντίζοντας να επαναλάβει δυο φορές ότι η εισαγγελέας έχει ευγενή κίνητρα και όχι κατασταλτική διάθεση. Δε θύμισε, βέβαια, ότι πρόσφατα η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε διάταξη με την οποία τα μπλόκα μπορούν να επισύρουν ποινή φυλάκισης μέχρι και τρία χρόνια.
Κι αφού εξέφρασε υποκριτικά την «κατανόησή» του για τους λόγους που κινητοποιούν τους αγρότες, ο Τσίπρας προχώρησε σ' ένα γκεμπελίστικο παραλήρημα, που θύμιζε Μητσοτάκη πατέρα. Κατηγόρησε τους αγρότες ότι με τις κινητοποιήσεις τους στρέφονται ενάντια στο κοινωνικό σύνολο και ενάντια στη χώρα, ταυτιζόμενοι μ' εκείνους που θέλουν να κλείσουν τα σύνορα στους πρόσφυγες!
Ο ίδιος Τσίπρας, όταν συναντήθηκε με τους «πρόθυμους» των αγροτικών μπλόκων, έβγαλε μπροστά στις κάμερες ένα λογύδριο που θύμιζε Σημίτη. Είπε ότι δεν μπορούμε να ζητάμε παράλογα πράγματα, γιατί η χώρα έχει στερηθεί σημαντικό μέρος του πλούτου της. Πρώτα πρέπει να παράξουμε πλούτο, είπε, και μετά να δούμε πώς θα τον μοιράσουμε. Η γνωστή θεωρία της «πίτας», που πρώτα πρέπει να μεγαλώσει και μετά να μοιραστεί.
Κι αυτό που βλέπουμε γύρω μας συσσωρευμένο σε λίγα χέρια τι είναι; Δεν είναι πλούτος; Ιδια είναι η περιουσία και τα εισοδήματα των βιομήχανων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων και τα εισοδήματα των εργατών, των φτωχών αγροτών, των εργαζόμενων μικροαστών, των συνταξιούχων, για να μην πούμε και των ανέργων;
Ενας πρωθυπουργός που κλείνει τα μάτια του μπροστά στο συσσωρευμένο πλούτο της αστικής τάξης και καλεί τους παραγωγούς όλου του κοινωνικού πλούτου -τους εργάτες και τους υπόλοιπους εργαζόμενους- να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι για να παράξουν πλούτο, είναι πρωθυπουργός του κεφαλαίου και της ξενοκρατίας.
Γιατί, εκτός από την εγχώρια αστική τάξη, που εξακολουθεί να συσσωρεύει πλούτο και στις συνθήκες της κρίσης, εκμεταλλευόμενη την κινεζοποίηση που οι κυβερνήσεις της έχουν επιβάλει στην εργατική τάξη, πλούτο συσσωρεύει και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, που μέσω των ιμπεριαλιστικών κρατών έχει επιβάλει αποικιοκρατικούς όρους απομύζησης του ελληνικού λαού, με εργαλείο το κρατικό χρέος και τις διαδοχικές συμφωνίες με όλες τις κυβερνήσεις.
Τα στρατόπεδα διαγράφονται πεντακάθαρα.
Από τη μια, το στρατόπεδο του κεφαλαίου. Με τις κυβερνήσεις του, με τα κόμματά του να ανεβοκατεβαίνουν στην κυβερνητική εξουσία, κατά μόνας ή κατά ομάδες. Φύλακες πιστοί των συμφερόντων της ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας.
Από την άλλη, το στρατόπεδο του κόσμου της δουλειάς. Ολοι εμείς. Εργάτες, φτωχοί αγρότες, εργαζόμενοι μικροαστοί, άνεργοι, νέοι χωρίς μέλλον, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνδρες και γυναίκες.
Μόνο που το δικό μας στρατόπεδο δεν είναι συγκροτημένο. Δεν είναι αξιόμαχο. Πότε απογοητεύεται και λιποψυχά και πότε σέρνεται πίσω από ξένες σημαίες. Αυτό πρέπει ν' αλλάξουμε.
