Η είδηση κάνει το γύρο του Διαδικτύου διεθνώς: νεαροί Παλαιστίνιοι έχουν αποφασίσει να χαμογελούν στο φωτογραφικό φακό όταν συλλαμβάνονται, για να δείξουν ότι δε φοβούνται. Δεν πρόκειται για «μούφα», διότι υπάρχει άφθονο φωτογραφικό υλικό που τη συνοδεύει. Νεαροί Παλαιστίνοι, αγόρια και κορίτσια, χαμογελούν πλατιά περικυκλωμένοι από πάνοπλους βλοσυρούς στρατιώτες του σιωνιστικού στρατού, με τα χέρια δεμένα στην πλάτη, ακόμη και με το κεφάλι πατημένο στην άσφαλτο.
Απ' όσο μπορούμε να καταλάβουμε από τις φωτογραφίες, οι περισσότερες είναι τραβηγμένες στα κατεχόμενα του '48, δηλαδή μέσα σ' αυτό που εμφανίζεται ως κράτος του Ισραήλ.
Δεν ξέρουμε σε πόση έκταση παρατηρείται το φαινόμενο και δεν έχει σημασία. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα ακόμα μήνυμα που έρχεται απ' αυτή τη μικρή γωνιά της Γης με τη μεγάλη ιστορία. Και δεν είναι το μοναδικό φαινόμενο που σε κάνει να νιώθεις περήφανος για τον Ανθρωπο. Δίπλα στους νεολαίους με τις χειροπέδες και το πλατύ χαμόγελο πρέπει να βάλεις τους γαβριάδες με τις σφεντόνες, τις πέτρες και τις μολότοφ, τις μανάδες που θρηνούν τα νεκρά παιδιά τους δηλώνοντας πως και τ' άλλα τους παιδιά θ' ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, τους γέρους που αρπάζονται από την ελιά ή την πορτοκαλιά για να μην την ξεριζώσει η μπουλντόζα, τα παλικάρια της ένοπλης Αντίστασης στη Γάζα, τα παλικάρια που με όπλο ένα μαχαίρι επιτίθενται σε σιωνιστές και τόσους άλλους.
Ο όρος αντάρτης λαός βρίσκει την πλήρη δικαίωσή του στον παλαιστινιακό λαό. Μειοψηφία είναι οι προδότες, οι υποταγμένοι, οι δωσίλογοι. Και οι περισσότεροι απ' αυτούς ανήκουν στην αστική τάξη και έχουν συμφέροντα από το νταραβέρι με τους σιωνιστές και τους ιμπεριαλιστές προστάτες τους.
Τα έχουμε γράψει πολλές φορές, αλλά πρέπει να τα ξαναγράφουμε συνεχώς. Οχι μόνο για ν' αποτίσουμε τον προσήκοντα φόρο τιμής σ' αυτόν τον αντάρτη λαό, αλλά γιατί το παράδειγμά του πρέπει να μας διδάξει.
Πολλοί βολεύονται με εύκολες ερμηνείες: αυτοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν, καθώς τα έχουν χάσει όλα. Γι' αυτό βγάζουν τέτοια μαχητικότητα, τέτοια αποκοτιά, τέτοια διάθεση θυσίας.
Ενώ εμείς; Τηρουμένων των αναλογιών, δεν τα 'χουμε χάσει όλα; Τηρουμένων των αναλογιών, δεν είναι πολύ μικρότερες και λιγότερο οδυνηρές οι θυσίες που απαιτεί ο δικός μας αγώνας; Κάθε σύγκριση, λοιπόν, πρέπει να τίθεται μέσα στο ακριβές ιστορικό της πλαίσιο.
Αν υπάρχει κάτι που κάνει ξεχωριστό τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού για αποτίναξη της σιωνιστικής κατοχής, είναι η μακρά του διάρκεια και το ομόθυμον της αντίστασης, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, ανεξάρτητα από τις εξάρσεις και τις υφέσεις της. Πώς εξασφαλίζεται αυτό; Ιδού ένα ερώτημα που πρέπει να μεταφερθεί «στα καθ' ημάς».
Αν ψάξουμε τους παράγοντες που έχουν οδηγήσει στη διάλυση του συλλογικού ιστού στη χώρα μας και στη βασιλεία της ηττοπάθειας, θα βρούμε πολλούς. Αν τους ιεραρχήσουμε, θα βάλουμε πάνω απ' όλους τον παράγοντα «κυριαρχία του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα». Σ' ένα κίνημα που εκ των πραγμάτων καλείται να βάλει ταξικούς στόχους (και όχι εθνικούς, όπως στην Παλαιστίνη), η κυριαρχία του οπορτουνισμού επί μια μακρά χρονική περίοδο μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα σαν κι αυτά που στην περίοδο της κρίσης τα βλέπουμε σε μεγέθυνση.
Κι επειδή η κυριαρχία του οπορτουνισμού είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα, πολιτική μπορεί να είναι και η αλλαγή. Ο οπορτουνισμός παραλλάσσεται (από το ΠΑΣΟΚ φτάσαμε στον ΣΥΡΙΖΑ, με τον Περισσό πάντοτε παρόντα), όμως διατηρεί πάντοτε ένα υψηλό επίπεδο συγκρότησης, καθώς στηρίζεται από ολόκληρο το σύστημα. Με εκκλήσεις στο αυθόρμητο των μαζών αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει. Απαιτείται πολιτική συγκρότηση σε εξίσου ψηλό επίπεδο.
Π.Γ.