Δεν ξέρουμε αν η δεύτερη θα είναι και η τελευταία φορά που το Ποτάμι θα βρεθεί στη Βουλή, βλέπουμε όμως πολύ καλά στο σύνολο των αστικών ΜΜΕ ότι οι βαρόνοι των μίντια αδιαφορούν παντελώς για το δημιούργημά τους. Το αντιμετωπίζουν σαν εργαλείο μιας χρήσης και τον επικεφαλής του σαν ένα αναλώσιμο προϊόν, το οποίο μπορεί να μην έχει κανένα μέλλον στην αστική πολιτική. Τώρα, αντί για το Ποτάμι στηρίζουν το σχήμα ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και τη Φώφη, που μαθαίνει σιγά-σιγά να λέει το «ποίημα» με πιο φυσικό τρόπο.
Το Ποτάμι φτιάχτηκε την περίοδο της μεγάλης κατρακύλας του ΠΑΣΟΚ, όταν επικεφαλής του άλλοτε μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος ήταν ένας άνθρωπος που πριν ανοίξει το στόμα του τον μούντζωναν και τον σιχτίριζαν οι πάντες (εννοούμε τον προκλητικό Βενιζέλο). Ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία, ο Κουβέλης είχε αρχίσει να κάνει «κορδελάκια» φεύγοντας από τη συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, οπότε υπήρχε η ανάγκη για έναν ενδιάμεσο φορέα που θα μαζέψει ένα τμήμα από τη διαρροή του ΠΑΣΟΚ και δε θα το αφήσει να πάει στον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας έτσι στη δημιουργία ενός νέου ογκώδους κόμματος που δε θα μπορούσαν να το κάνουν ζάφτι τόσο εύκολα.
Το πείραμα καταρχάς πέτυχε, όμως ήταν από την αρχή σαφές πως δε θα πήγαινε μακριά. Ούτε καμιά στοιχειώδη προγραμματική συνοχή είχε ούτε ο «επικεφαλής» ήταν κανένα προικισμένο πολιτικό άτομο. Στέρεψαν και τα ευφυολογήματα και όσο περισσότερο μιλούσε τόσο καλύτερα φαινόταν πόσο φελλός είναι. Στο μεταξύ, το ΠΑΣΟΚ έπιασε πάτο, ο Γιωργάκης πάτωσε ακόμη περισσότερο στη δική του προσπάθεια, η ΔΗΜΑΡ βάρεσε διάλυση και ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση με τον Καμμένο, που μέσα σε εφτά μήνες υπέγραψε νέο Μνημόνιο. Εκ των πραγμάτων, το πολιτικό σκηνικό έπρεπε/πρέπει να αναδιαρθρωθεί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν νικήσει πανηγυρικά την Κυριακή, είναι ένα κόμμα που μόνο προς τα κάτω μπορεί να πάει. Οι Λαφαζανικοί μια χαρά μπορούν να λειτουργήσουν ως ελάσσων αντιπολίτευση, δίπλα στον Περισσό. Η ΝΔ θα δείξει στις εκλογές αν μπορεί σχετικά γρήγορα ν’ αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση. Χρειάζεται, λοιπόν, ένας ενδιάμεσος πόλος που να μπορεί να παίξει τον μπαλαντέρ και – γιατί όχι – να διερευνηθεί αν στο μέλλον μπορεί ν’ αντικαταστήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα εξουσίας. Αυτός ο πόλος δεν μπορεί να είναι το συνονθύλευμα του Ποταμιού, αλλά το ΠΑΣΟΚ, που και ιστορία έχει και στελέχη ικανά να παίξουν αυτό το ρόλο. Σε μια τέτοια περίπτωση και οι «σοβαροί» του Ποταμιού (τύπου Λυκούδη) θα προσχωρήσουν, εγκαταλείποντας τον Θεοδωράκη και τα διάφορα ασπόνδυλα και αφασικά της αρχικής του παρέας. Κι ως εδώ που έφτασαν πολύ τους ήταν. Σε άλλες εποχές, σε εποχές σχετικής πολιτικής σταθερότητας, όλοι αυτοί που αυτοπροβάλλονται σαν το «νέο» και βγάζουν σαν καραγκιοζάκια «σέλφι» στα έδρανα της Βουλής, το πολύ να κουβάλαγαν τις σημαίες στις κομματικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
