«Εχουμε συμφωνήσει ένα πρόγραμμα, το οποίο και πρέπει να γίνει σεβαστό από όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Αυτή τη φορά πρέπει να αντιληφθούμε όλοι πως μιλάμε σοβαρά και απαιτούμε σεβασμό των διακανονισμών που έχουν γίνει. Εάν αυτή τη φορά δεν τηρηθούν οι προϋποθέσεις, η αντίδραση της ΕΕ και της Ευρωζώνης θα είναι διαφορετική».
Ζαν Κλοντ Γιούνκερ (ομιλία στο Ευρωκοινοβούλιο, 9.9.2015)
«Εμείς φέραμε μια συμφωνία παλεύοντας σκληρά και διαπραγματευόμενοι σκληρά επί έξι μήνες … άρα αυτή τη συμφωνία την οποία εμείς καταφέραμε μέσα από δυσκολίες, θα την τηρήσουμε – Η συμφωνία πρέπει να τηρηθεί με στόχο να βρούμε ταυτόχρονα και τα αντισταθμιστικά μέτρα εκεί όπου δημιουργούνται μεγάλες δυσκολίες – Προφανώς και σε ό,τι αφορά τη συμφωνία εμείς τη φέραμε τη συμφωνία, εμείς τη φέραμε κ. Ηλιάδη αυτή τη συμφωνία, εμείς και δε θα έφερνε κανένας άλλος τέτοια συμφωνία … Λοιπόν σε ό,τι αφορά τη συμφωνία εμείς πιστεύουμε ότι η σωστή τήρησή της και η γρήγορη τήρησή της είναι ο δρόμος εξόδου από τα μνημόνια – Προφανώς η συμφωνία αυτή έχει δυσκολίες, δε λέω εγώ ότι δεν έχει δυσκολίες, έχει δυσκολίες και πρέπει να δούμε με ποιον τρόπο θα βρούμε τα αντισταθμιστικά εκείνα μέτρα, όπως για παράδειγμα στον αγροτικό τομέα».
Αλέξης Τσίπρας (συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, 7.9.2015)
Οπως βλέπουμε, πριν μιλήσει ο Γιούνκερ, ο Τσίπρας είχε σπεύσει να διαβεβαιώσει πως δεν υπάρχει περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ να μην εφαρμόσει το Μνημόνιο που ο ίδιος συμφώνησε, πως δεν υπάρχει περίπτωση να υπαναχωρήσει και να προσπαθήσει να κάνει «κορδελάκια» και «αταξίες». Οποιος είχε το κουράγιο να παρακολουθήσει ολόκληρη τη συνέντευξη του Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη (ή να διαβάσει το απομαγνητοφωνημένο κείμενο) δε θα κουράστηκε να αντιληφθεί αμέσως ότι το ποτήρι από μισοάδειο έγινε μισογεμάτο. Εκεί που μας έλεγαν ότι στην Ευρωσύνοδο της 12ης προς 13η Ιούλη έγινε ένα πραξικόπημα και ότι ο Τσίπρας αναγκάστηκε να παραδοθεί επειδή του είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και να υπογράψει κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με ό,τι πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα μας λένε ότι ναι μεν η συμφωνία δεν είναι το επιθυμητό, όμως έχει και θετικά σημεία για τον ελληνικό λαό, που μόνο μια νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κατοχυρώσει. Πλέον, έχουν προσχωρήσει στη λεγόμενη «υιοθεσία του προγράμματος», η οποία άλλωστε αναφέρεται πάνω-πάνω στο Μνημόνιο-3 και ψηφίστηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής. Ακόμα και το απεχθές του Μνημόνιου-3 έγινε πλέον «δύσκολο», λέξη με εμφανώς διαφορετική σημασία (το απεχθές θα είναι πάντοτε απεχθές, ενώ το δύσκολο μπορεί κάλλιστα να ξεπεραστεί – με δουλειά, με τα κεφάλια κάτω, όπως λέει ο Τσίπρας). Ο Τσίπρας είχε το θράσος να πει στη Θεσσαλονίκη ότι «φέραμε μια συμφωνία η οποία έχει δυσκολίες, αλλά δίνει τη δυνατότητα μιας προοπτικής»!
ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ και ΑΝΕΛ έχουν πλέον ως ευαγγέλιό τους το Μνημόνιο-3. Ο καυγάς γίνεται για το ποιος θα έχει την κυβερνητική ευθύνη για την εφαρμογή του. Στην πραγματικότητα, δεν ερίζουν επειδή οι μεν ανησυχούν για την ανεπάρκεια των δε ως προς την εφαρμογή του Μνημόνιου-3 (άλλωστε, η τρόικα-κουαρτέτο θα κάνει τα κουμάντα και θα υπαγορεύει τα μέτρα πολιτικής), αλλά επειδή ο καθένας θέλει για τον εαυτό του το μεγαλύτερο «βαρέλι με το μέλι». Ο προεκλογικός διαγκωνισμός γίνεται για να εξαπατήσει το κάθε κόμμα όσους περισσότερους ψηφοφόρους μπορέσει, ώστε να πλασαριστεί καλύτερα στη διαχείριση της εξουσίας (αυτή είναι η «αποθήκη με το μέλι»).
Δεν μπορούν, βέβαια, να πουν στον ελληνικό λαό «ψήφισέ μας γιατί είμαστε οι καλύτεροι για να διαχειριστούμε το Μνημόνιο-3». Ετσι, μηχανεύτηκαν (κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, που βρέθηκε αναγκαστικά σε θέση άμυνας) τις δήθεν δυνατότητες αλλαγών και τα δήθεν ανοιχτά θέματα, ώστε να παραμυθιάσουν τον κόσμο. Κι αυτό το προεκλογικό κολπάκι, όμως, τους το χάλασαν οι βαρόνοι των μίντια, που φρόντισαν να ρίξουν κυνικά στην προεκλογική πιάτσα το μήνυμα: αφήστε τις μαλακίες περί αλλαγών, το Μνημόνιο-3 θα εφαρμόσετε υποχρεωτικά, γι’ αυτό όσοι το ψηφίσατε φροντίστε να φτιάξετε μια κυβέρνηση συνεργασίας, ώστε να μην υπάρχει κανείς που για αντιπολιτευτικούς λόγους θα αντιπολιτεύεται την εφαρμογή του Μνημόνιου.
Είναι χαρακτηριστική η αμηχανία με την οποία ο Τσίπρας παρουσίασε στη ΔΕΘ τα δήθεν ανοιχτά θέματα που μόνον αυτός μπορεί να διαπραγματευθεί αποτελεσματικά. Ανέφερε μόνο τρία: το χρέος, τα κόκκινα δάνεια και τις εργασιακές σχέσεις. «Ξέχασε» και το Ασφαλιστικό και το Αγροτικό, με τα οποία προσπαθούσαν να δημαγωγήσουν οι συριζαίοι τις μέρες που ψήφιζαν το Μνημόνιο. Υπάρχει περίπτωση το χρέος να ρυθμιστεί (στην πραγματικότητα για επιμήκυνση της αποπληρωμής θα πρόκειται) με τρόπο διαφορετικό απ’ αυτόν που θα συμφωνήσουν οι δανειστές (η Γερμανία με το ΔΝΤ); Υπάρχει περίπτωση τα λεγόμενα κόκκινα δάνεια να ρυθμιστούν από την όποια κυβέρνηση, όταν οι τράπεζες θα ελέγχονται από το ΤΧΣ, το οποίο θα ελέγχεται πλέον απευθείας από την τρόικα; Και πού πήγαν τα περί «νέας σεισάχθειας» που έταζε πριν ο ΣΥΡΙΖΑ; Τέλος, η αναφορά στις εργασιακές σχέσεις είναι πρόκληση, όταν απαγορεύεται να επαναφέρουν ακόμη και το βασικό μισθό στα επίπεδα που βρισκόταν. Η «επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων», που υπόσχεται ο Τσίπρας, είναι μια φράση χωρίς κανένα περιεχόμενο, διότι αυτή η επαναφορά θα γίνει μόνο με τους όρους που θα υπαγορεύσει η τρόικα, όπως ρητά αναφέρεται στο Μνημόνιο. Η δημαγωγία σύντομα θα λάβει τέλος.
