«Η Ελλάδα βρίσκεται σε καλύτερη θέση από ό,τι θεωρούσαμε πριν από δύο χρόνια, αλλά χρειάζεται υποστήριξη στις αγορές, επομένως μιλάμε για μια προληπτική γραμμή, συνοδευόμενη από συγκεκριμένες προϋποθέσεις». Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περιγράφει λακωνικά την ουσία του παζαριού που διεξάγεται αυτές τις μέρες μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών.
«Η δημοσιονομική προσαρμογή στην Ελλάδα δεν έχει τελειώσει και πρέπει να συνεχιστεί. Το ΔΝΤ δε θέλει οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις».
Ο Ρίσι Γκόγιαλ, εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα, περιγράφει με τεχνικές λεπτομέρειες αυτό που ο Σόιμπλε περιέγραψε πολιτικά.
«Δεν θα θιγούν τα εισοδήματα, οι μισθοί και οι συντάξεις». Μολονότι από το e-mail του Χαρδούβελη βγαίνει ότι θα θιγούν μισθοί και συντάξεις, ο Βενιζέλος επιμένει για το αντίθετο, κάνοντας παιχνίδι με τις λέξεις. Διότι η συγκυβέρνηση προσπαθεί τα μέτρα άμεσων μισθολογικών περικοπών να μην παρθούν τώρα, αλλά αφού η κυβέρνηση δοκιμάσει να περάσει το σκόπελο της προεδρικής εκλογής.
Αν τα μαζέψει κανείς όλα, δε θα δυσκολευτεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία κινεζοποίησης του ελληνικού λαού προωθείται με τη μέθοδο των συγκοινωνούντων δοχείων. Από την αρχή έτσι γίνεται. Θυμηθείτε το πρώτο Μνημόνιο, που στην αρχή άφηνε άθιχτο τον ιδιωτικό τομέα. Θυμηθείτε πώς περάσαμε από τον δημόσιο στον ιδιωτικό, πώς προωθούνταν το ένα μετά το άλλο τα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα.
Τι πρέπει να κρατήσουμε από τις λακωνικές δηλώσεις ανθρώπων όπως ο Σόιμπλε και ο Γκόγιαλ; Πρώτον, ότι η λεγόμενη δημοσιονομική προσαρμογή δεν έχει τελειώσει αλλά πρέπει να συνεχιστεί, μέσω διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, δηλαδή μέσω νέων αντεργατικών μέτρων. Δεύτερον, ότι θα υπάρχει μηχανισμός επιτήρησης (αυτές είναι οι «συγκεκριμένες προϋποθέσεις» του Σόιμπλε), στον οποίο θα συμμετέχει και το ΔΝΤ (αυτό το έχει δηλώσει ο Βενιζέλος, εξερχόμενος του Μαξίμου, από την προηγούμενη εβδομάδα).
Οποιος θέλει να συζητήσει για τη μορφή που θα πάρουν όλ’ αυτά, δηλαδή για το πώς θα ονομαστεί το νέο Μνημόνιο και το κάθε πότε θα έρχεται στην Αθήνα ο νέος μηχανισμός επιτήρησης, μπορεί ελεύθερα να το κάνει, πλέοντας σε πελάγη άγνοιας. Οι υπόλοιποι ας επικεντρωθούμε στην ουσία.
Και η ουσία είναι πως έχουμε μια ακόμη εξελισσόμενη διαδικασία κινεζοποίησης. Αυτή η διαδικασία έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, αλλά δεν έχει φτάσει στο τέλος της. Σχεδιάζονται και άλλα, όπως το νέο μισθολόγιο στο δημόσιο και, βεβαίως, η νέα, ριζική αντιασφαλιστική ανατροπή. Με τι ρυθμό θα υλοποιηθούν αυτά; Αυτό είναι το μόνο που διαπραγματεύεται η σημερινή κυβέρνηση.
Προσπάθειά της είναι να μην υποχρεωθεί να τα εφαρμόσει όλα τώρα, ρισκάροντας την πολιτική της επιβίωση, αλλά να υλοποιήσει το μικρότερο τμήμα του πακέτου τώρα και το υπόλοιπο να ενσωματωθεί ως «συγκεκριμένες προϋποθέσεις» στο πρόγραμμα που θα συνοδεύει την προληπτική γραμμή δανεισμού.
Το αν αυτό θα γίνει δεκτό (και σε ποιο βαθμό) από τους δανειστές δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει το πρόγραμμα και όχι ο ρυθμός υλοποίησής του.
Οσο για την επόμενη κυβέρνηση, θα κινηθεί και αυτή στην ίδια ρότα, διότι αυτό επιβάλλει η πολιτική της κατεύθυνση.
