Αν κάποιος ξένος παρακολουθούσε τις δηλώσεις των αρχηγών των αστικών κομμάτων το βράδυ της Κυριακής 18 Μάη, θα χρειαζόταν ηρεμιστικά για να συνέλθει. Ακρη, όμως, δε θα έβγαζε, αφού όλοι… είχαν νικήσει. Ακόμη και εκείνοι που είχαν υποστεί προφανή συντριβή, όπως ο Κουβέλης για παράδειγμα, που μίλησε για τις πρωτιές των Καμίνη και Μπουτάρη και όχι για το 1,76% της βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ Γιαννακάκη στην Αττική (χαμηλότερα όχι μόνο από τον Τζήμερο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακόμη και από τον Μαντούβαλο!) ή για το 2,65% του Ανηψητάκη στην Κρήτη (με τη στήριξη και των Οικολόγων-Πράσινων μάλιστα).
Ο καθένας έπαιρνε ένα μικρό κομμάτι της αλήθειας που έβγαλαν οι κάλπες, το αποσπούσε από τη συνολική αλήθεια και έφτιαχνε ένα μεγάλο ψέμα. Το ίδιο έκαναν και τα κομματικά στελέχη που είχαν πιάσει στασίδι στα τηλεοπτικά πάνελ. Μόνο που εκεί δεν υπήρχε η δυνατότητα του μονολόγου, υπήρχαν και αντίπαλοι και έτσι κάποια πράγματα έβγαιναν στη φόρα. Ο Σαμαράς ξεπέρασε την ήττα των υποψηφίων με τους οποίους είχε ταυτιστεί προσωπικά (Σπηλιωτόπουλο, Κουμουτσάκο, Ιωαννίδη, Καλαφάτη) και στάθηκε στην πρωτιά των δεξιών υποψηφίων στις 12 από τις 13 περιφέρειες. Ο Τσίπρας παρέβλεψε το πατατράκ που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ στις δυο από τις τρεις κάλπες, για τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυττε πως είχε… μόνο «μια επιλογή: να νικήσουμε», και στάθηκε μόνο στις (εκ των πραγμάτων εύθραυστες) πρωτιές των Δούρου-Σακελλαρίδη. Οσο για τον Βενιζέλο, γελούσε ολόκληρος, βαφτίζοντας ΠΑΣΟΚ όλα εκείνα τα «αυτοδιοικητικά» λαμόγια που έκρυψαν βαθιά στην κωλότσεπη την κομματική ταυτότητα, δήλωσαν ότι το πράσινο ως χρώμα τους προκαλεί αλλεργία και ζήτησαν να «μαρκάρονται» στον χάρτη του υπουργείου Εσωτερικών με λευκό χρώμα (για να δείξουν ότι είναι λευκοί ως περιστερές).
♦ Με εργαλεία το ψεύδος και την παραπλάνηση
Το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής δινόταν μια μάχη εντυπώσεων-προπαγάνδας, η οποία μάλιστα ξεκίνησε νωρίς, με το exit poll που διαψεύστηκε παταγωδώς, πρόλαβε όμως να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ ένα δίωρο εντυπώσεων θριάμβου. Επειδή όλοι για τις εντυπώσεις πήγαιναν, στη ΝΔ έγιναν «τούρμπο» και ο Μιχελάκης έστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στους γκαλοπατζήδες, ενώ στελέχη του Τύπου την έπεσαν στον Νικολακόπουλο, κατηγορώντας τον ότι έστησε το exit poll για να βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στη μάχη των εντυπώσεων. Είναι δυνατόν να λειτουργήσουν υπέρ κάποιου εντυπώσεις ενός δίωρου, οι οποίες στη συνέχεια μετατρέπονται στο αντίθετό τους; Οταν απευθύνονται σε μια παραζαλισμένη κοινωνία, με όπλα τους το ψεύδος και την παραπλάνηση, όταν βασιλεύει η σύγχυση και όλοι αυτοί δεν έχουν σκοπό να τη διαλύσουν, αλλά να την κάνουν πιο βαθιά, τότε ακόμη και οι στιγμιαίες εντυπώσεις μπορούν να τους βοηθήσουν, έστω και λίγο.
Κι όμως, αν είχαν ίχνη ειλικρίνειας, θα έπρεπε να ξεκινήσουν πρώτα από τους αριθμούς (αυτοί δεν αμφισβητούνται) και μετά να ορίσουν τα κριτήρια με τα οποία κάνουν τις όποιες συγκρίσεις και την ανάλυσή τους. Αυτοί, όμως, έθαψαν τους αριθμούς, πήραν μόνο μερικούς που τους βόλευαν και έφτιαξαν το ψεύτικο αποτέλεσμα που ο καθένας τους ήθελε, για να δείξουν στον κόσμο ότι «έχουν ρεύμα» και να τραβήξουν τα πιο επαμφοτερίζοντα, ταλαντευόμενα, απολίτικα στρώματα, τα στρώματα των ΟΦΑ (όπου φυσάει ο άνεμος), προς τη δική τους κάλπη.
♦ Πολιτικό το βασικό κριτήριο
Είναι άραγε το τοπικό κριτήριο εκείνο που κατά βάση καθόρισε το χαρακτήρα αυτών των εκλογών, οπότε η όποια σύγκριση πρέπει να γίνει με τις τοπικές του 2010; Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν συντελεστεί τεράστιες πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη χώρα. Μένοντας μόνο στις πολιτικές αλλαγές σημειώνουμε τις διασπάσεις στα κόμματα και τη δημιουργία νέων κομμάτων, την εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, την ανάδυση των νεοναζί ως κοινοβουλευτικής δύναμης. Παρά ταύτα, οι εκλογές είναι τοπικές, τα πρόσωπα και οι μηχανισμοί τους σε τοπικό επίπεδο παίζουν ρόλο, οπότε δεν μπορεί κανείς να μην το πάρει υπόψη του, σχετικοποιώντας το όποιο αποτέλεσμα.
Τα πρόσωπα και οι τοπικοί μηχανισμοί παίζουν ρόλο περισσότερο στις δημοτικές και πολύ λιγότερο στις περιφερειακές εκλογές, οι οποίες πάντοτε προσέγγιζαν τις εθνικές εκλογές, καθώς τα κόμματα τις πολιτικοποιούσαν στο έπακρο και αναζητούσαν ισχυρά στελέχη τους για να βάλουν επικεφαλής. Πάντοτε, βέβαια, υπήρχαν και οι εξαιρέσεις. Μια τέτοια εξαίρεση είναι, για παράδειγμα, ο Σγουρός, τον οποίο στήριζαν ήδη οι μισοί δεξιοί δήμαρχοι της Αττικής (συν το Μητσοτακαίικο), πριν ο Σαμαράς βάλει «απέναντί» του τον «αναιμικό» Κουμουτσάκο. Το βασικό κριτήριο, όμως, στις περιφερειακές εκλογές είναι το πολιτικό κριτήριο. Αλλωστε, τα ίδια τα κόμματα (πλην ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) πολιτικοποίησαν έντονα τις περιφερειακές εκλογές, μοιράζοντας χρίσματα, κατεβάζοντας ως υποψήφιους περιφερειάρχες μεγαλοστελέχη και βουλευτές τους, στηρίζοντας τους υποψηφίους τους με τον κεντρικό κομματικό μηχανισμό και με περιοδείες των αρχηγών τους που μιλούσαν σε συγκεντρώσεις των υποψήφιων περιφερειαρχών τους. Αυτό, πέρα από τον Περισσό που το έκανε πάντοτε, ισχύει περισσότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ παρά για τη ΝΔ.
Αν θέλουμε, λοιπόν, να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, θα πρέπει να συγκρίνουμε το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των περιφερειακών εκλογών με το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών του Ιούνη του 2012, όταν και διαμορφώθηκε ο σημερινός εκλογικός χάρτης των αστικών κομμάτων. Αυτό δεν βολεύει τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιστράτευσε την καινοφανή θεωρία ότι οι εκλογές ήταν πολιτικές μόνο στην περιφέρεια Αττικής και στο δήμο Αθήνας (αλλά όχι στη Θεσσαλονίκη!), ενώ στην υπόλοιπη Ελλάδα ήταν… αυτοδιοικητικές! Δεν μπορούμε, όμως, να υποτάξουμε την αλήθεια στις εκλογικίστικες-προπαγανδιστικές σκοπιμότητες του ΣΥΡΙΖΑ.
♦ ΠΑΣΟΚ με καμουφλάζ
Στον πίνακα της διπλανής σελίδας καταγράψαμε τα αποτελέσματα της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του Περισσού και των νεοναζί στον πρώτο γύρο των περιφερειακών εκλογών και στις εθνικές εκλογές του Ιούνη του 2012. Δεν καταγράψαμε το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, για διαφορετικούς λόγους.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε πορεία κατάρρευσης. Εντούτοις, τα πράσινα λαμόγια σε συνδικάτα, επαγγελματικούς και επιστημονικούς συλλόγους και «αυτοδιοίκηση» έχουν βρει τον τρόπο να επιβιώνουν, με θαυμαστά μάλιστα αποτελέσματα. Εμφανίζονται ως αποστασιοποιημένα από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, πρωτοστατούν σε «αντιμνημονιακή» ρητορική και καταφέρνουν να συσπειρώνουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο τμήμα των άλλοτε πράσινων ψηφοφόρων. Αυτό έκαναν και στις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές, με αποτέλεσμα να καταγράψουν σημαντικές επιτυχίες και να βρίσκονται στο δεύτερο γύρο σε πολύ περισσότερες περιφέρειες από τον ΣΥΡΙΖΑ (και σε ακόμη περισσότερους δήμους). Υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα στις ψήφους που πήρε το ΠΑΣΟΚ το 2012 και σ’ αυτές που πήρε το «κόμμα του λευκού» (δηλαδή οι καμουφλαρισμένοι Πασόκοι) στις περιφερειακές του 2014.
Υπάρχει, όμως, ένα ζητούμενο, το οποίο μπορεί να αποδειχτεί πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ ή πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ολοι αυτοί οι καμουφλαρισμένοι Πασόκοι που πέρασαν στο δεύτερο γύρο σε περιφέρειες και δήμους, θα κάνουν προσπάθεια οι ψηφοφόροι τους να ρίξουν και στην κάλπη των ευρωεκλογών ΠΑΣΟΚ. Θα προσπαθήσουν, δηλαδή, να μετατρέψουν την ψήφο προς την «ανεξάρτητη» υποψηφιότητά τους σε όχημα για ευρωψήφο προς το ΠΑΣΟΚ. Αντίθετα, οι Συριζαίοι θα προσπαθήσουν να πείσουν αυτούς τους ψηφοφόρους να κρατάνε στη μία τσέπη το ψηφοδέλτιο του «πράσινου» περιφερειάρχη ή δημάρχου και στην άλλη το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος θα τα καταφέρει καλύτερα θα το ξέρουμε το βράδυ της Κυριακής. Σημειώνουμε απλά ότι οι πασόκοι περιφερειάρχες και δήμαρχοι έχουν καλύτερους τοπικούς μηχανισμούς απ’ αυτούς που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το γνωρίζει και ο Βενιζέλος, γι’ αυτό γελούσαν και τα (ανύπαρκτα) μουστάκια του όταν έκανε τη δήλωσή του το βράδυ της περασμένης Κυριακής, προσέχοντας πολύ να μην προκαλέσει και θυμώσει τους ψηφοφόρους που δε γουστάρουν τον ίδιο, δεν κόβουν όμως τους δεσμούς με τα «πράσινα» λαμόγια σε τοπικό επίπεδο.
Ο Βενιζέλος, όμως, εξακολουθεί να έχει χοντρό προσωπικό πρόβλημα. Αν το βράδυ του δεύτερου γύρου τα τοπικά λαμόγια πάνε και πάλι καλά, αλλά η Ελιά καταγραφεί στα επίπεδα που της δίνουν τα γκάλοπ, τι θα πει; Οτι το «κοινωνικό ΠΑΣΟΚ» νίκησε, αντέχει, αλλά το «πολιτικό ΠΑΣΟΚ» πήρε τον πούλο; Τρόπο για να παραμείνει στην κυβέρνηση Σαμαρά θα βρει, ειδικά αν επανεκλεγούν Καμίνης, Μπουτάρης και Σγουρός (σαν να τον ακούμε: «η γενική εικόνα είναι θετική για το ΠΑΣΟΚ»), όμως η αμφισβήτησή του θα γίνει πιο σκληρή, αφού ακόμη και μικρά παιδιά μπορούν να κάνουν το συλλογισμό: «το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ αντέχει, το πολιτικό ΠΑΣΟΚ όμως πληρώνει την ανικανότητα του Βενιζέλου, που το κατέστησε ουρά του Σαμαρά».
♦ ΔΗΜΑΡ τέλος
Η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να καταγραφεί, γιατί προσπάθησε να κρυφτεί μέσα σε διάφορους συνδυασμούς. Οπου κατέβηκε με κομματικό στέλεχος συνετρίβη. Καλούτσικα πήγε μόνο με τον χοντρο-πασόκο Σιώκο στη Δυτική Ελλάδα (12,68%), αλλά κανείς δεν τόλμησε να καταγράψει αυτό το αποτέλεσμα ως επιτυχία της ΔΗΜΑΡ. Ο Κουβέλης προτίμησε να μιλήσει για Καμίνη και Μπουτάρη, η εσωτερική αντιπολίτευση (Λυκούδης, Ψαριανός και σία) πέταξε τις μπηχτές της και όλοι περιμένουν την Κυριακή το βράδυ. Τα μαχαίρια θα βγουν έτσι κι αλλιώς, όμως θα είναι διαφορετικό το κλίμα της μονομαχίας αν η ΔΗΜΑΡ πέσει κάτω από το 3% (όριο επιβίωσης στις εθνικές εκλογές) ή καταφέρει να κρατηθεί λίγο πάνω απ’ αυτό. Ο Κουβέλης βάλλεται πανταχόθεν, εμπιστοσύνη δεν εμπνέει ούτε στους κύκλους της αστικής τάξης που τον στήριζαν (κανένας δεν του συγχώρησε την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τη συγκυβέρνηση) και πρέπει να δει τι θα κάνει για να σώσει την παρτίδα.
Στην ίδια μοίρα με τον Κουβέλη βρίσκεται και ο Καμμένος, ο οποίος επίσης προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από άσχετους με το κόμμα του, όπως ο Τζιτζικώστας και ο Καρυπίδης. Ο Χαϊκάλης ήδη διαμήνυσε ότι το ποσοστό στην Αττική είναι δικό του και όχι του κόμματος και τάχθηκε εμμέσως υπέρ της υποψηφιότητας του «μνημονιακού» Σγουρού, ο Καπερνάρος απειλεί θεούς και δαίμονες γιατί το κόμμα δεν τον στήριξε και τον άφησε να γίνει ρόμπα στο δήμο Αθήνας, ο Μαριάς κοιτάζει μπας και εκλεγεί ευρωβουλευτής για να «καβατζωθεί» και όλοι περιμένουν το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης για να δουν τι θ’ απογίνουν (ως άτομα, γιατί το κόμμα το ‘χουν γραμμένο).
♦ ΝΔ: συγκρατημένη αισιοδοξία
Αν δεν υπήρχε το Βατερλό των προσωπικών επιλογών του Σαμαρά, που έπληξαν την προπαγανδιστική εικόνα της, η ΝΔ θα μπορούσε να πανηγυρίζει. Στις περιφέρειες πήρε 305.440 ψήφους λιγότερες από τις εθνικές του 2012. Αν, όμως, προσθέσουμε τις περίπου 323.000 ψήφους του Τζιτζικώστα και τις περίπου 48.000 ψήφους του «αντάρτη» της Στερεάς Θανάση Γιαννόπουλου, η ΝΔ ξεπερνά κατά περίπου 65.000 τις ψήφους των εθνικών εκλογών του 2012. Και βέβαια, ο Σαμαράς με τους επιτελείς του το πήραν υπόψη αυτό, γι’ αυτό και στη σύντομη δήλωσή του το βράδυ του πρώτου γύρου είπε με νόημα, ότι «δε θα σταθώ απέναντι σε εκείνες τις επιλογές των τοπικών κοινωνιών που ήταν διαφορετικές από τις δικές μας». Θέλει αυτοί που ψήφισαν (και θα ξαναψηφίσουν) Τζιτζικώστα κι αυτοί που ψήφισαν Γιαννόπουλο στην ευρωκάλπη να ρίξουν δαγκωτό ΝΔ. Αλλωστε, σκληροί δεξιοί είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η ΝΔ βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με τις ψήφους που πήρε στις περιφερειακές του 2010 (1.832.423, συνυπολογίζοντας και τις περίπου 58.000 ψήφους που πήρε ο υποψήφιος των Μητσοτάκηδων στην Κρήτη).
Θα μπορούσαν τα πράγματα για τη ΝΔ να ήταν καλύτερα, αν ο Σαμαράς δεν ήθελε να το παίξει «μάγκας και βαρύς» αρχηγός. Θα μπορούσε να δώσει χρίσμα και στον Τζιτζικώστα και στον Κακλαμάνη. Αυτός και το επιτελείο του, όμως, νόμισαν ότι οι δεξιοί ψηφοφόροι θα τρέξουν να ψηφίσουν όποιον τους υποδείξει ο Σαμαράς. Ετσι, ο μεν Τζιτζικώστας ισοπέδωσε τον Ιωαννίδη, ο δε Κακλαμάνης πήρε τόσο όσο χρειαζόταν για να μείνει ο Αρούλης εκτός δεύτερου γύρου. Στην Αττική τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πολλοί δεξιοί στήριζαν ήδη Σγουρό και ο Σαμαράς έβαλε τον «τρία άλφα» (άχρωμο, άγευστο, άοσμο) Κουμουτσάκο, για να μην του πουν ότι σέρνεται πίσω από το ΠΑΣΟΚ. Και πάλι έπεσε έξω, καθώς δεν υπολόγισε ότι ο Κουμουτσάκος θα πέσει τόσο χαμηλά (πιο χαμηλά δε γίνεται για δεξιό υποψήφιο). Περιττεύει, βέβαια, να πούμε πως η νίκη του Τζιτζικώστα και η συντριβή του Αρούλη αποτελούν ήττα των επιλογών του Σαμαρά και όχι ήττα της συντηρητικής πολιτικής.
Ολ’ αυτά αποτελούν παρελθόν για τον Σαμαρά και τους επιτελείς του, οι οποίοι τώρα επικεντρώνονται σε ένα στόχο: να μεταφέρουν όλη αυτή τη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων των γαλάζιων περιφερειαρχών και στην ευρωκάλπη. Βασικό τους εργαλείο η κινδυνολογία με την «αστάθεια» που προκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ και τη «σταθερότητα» που αντιπροσωπεύει η ΝΔ (περισσότερα γι’ αυτό γράφουμε στη σελίδα 3). Ελπίζουν ότι θα το πετύχουν σε μεγάλο βαθμό, αλλά ούτε και οι ίδιοι μπορούν να κάνουν ασφαλή πρόβλεψη, επειδή το σκηνικό είναι εξαιρετικά ρευστό και οι παράγοντες που επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά πολλοί. Ξεκινούν, πάντως, από μια πολύ καλή αφετηρία.
♦ ΣΥΡΙΖΑ: τρεχάτε ποδαράκια μου
Μιλώντας με τη γλώσσα των αριθμών, ο ΣΥΡΙΖΑ στις περιφερειακές εκλογές υπέστη συντριβή. Περίπου 630.000 ψήφοι λιγότερες από τις εθνικές του 2012 ισοδυναμούν με το 38,5% της εκλογικής του δύναμης. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλούν μόνο για τη Δούρου και τον Σακελλαρίδη, χωρίς να λένε κουβέντα για την υπόλοιπη Ελλάδα. Πολιτικοποίησαν στο έπακρο τις τοπικές εκλογές, τους προσέδωσαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα, έβαλαν επικεφαλής στις περιφέρειες βουλευτές τους (Γεροβασίλη, Χατζηλάμπρου, Χαραλαμπίδου, Αποστόλου, Κριτσωτάκη), έκαναν «διεύρυνση προς το κέντρο» με άτομα σαν τον Βουδούρη και τον Σπύρου, αλλά… τζίφος.
Για να έχουν ελπίδες να πάρουν τις ευρωεκλογές, έστω και με μία ψήφο διαφορά, θα πρέπει αυτές οι ψήφοι να επαναπατριστούν στην ευρωκάλπη. Οποιους μαθηματικούς υπολογισμούς και να κάνουμε, θα διαπιστώσουμε ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό που καλείται να πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ για να πάρει την πρωτιά στις ευρωκάλπες. Θα πρέπει να πάρει ψήφους και από το ΠΑΣΟΚ (κυρίως) και από τη ΝΔ. Θα πρέπει να υπάρξει σε μαζική κλίμακα (μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους) το φαινόμενο ανθρώπων που στην περιεφερειακή και τη δημοτική κάλπη θα ψηφίζουν υποψήφιους της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, ενώ στην ευρωκάλπη θα ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν μπορεί, βέβαια, κανείς να αποκλείσει ότι στην ευρωκάλπη θα υπάρξει ψήφος διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης. Κάθε πρόβλεψη θα ήταν παρακινδυνευμένη. Εμείς απλά καταγράφουμε τα δεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τη μεγάλη υστέρηση σε ψήφους, που πρέπει να καλύψει, έχει ν’ αντιμετωπίσει τον κίνδυνο αποχής από ψηφοφόρους που τον ψήφισαν σε περιφέρειες και δήμους στον πρώτο γύρο (το δεύτερο ταξίδι στην επαρχία κοστίζει), καθώς και την κινδυνολογία των Σαμαρά-Βενιζέλου, που παίζει στο φουλ από τα κυρίαρχα ΜΜΕ.
Ηδη, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώνεται από το σύνθημα «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσίπρας δεν έκανε λόγο για εκλογές στη δήλωση που έκανε τη βραδιά του πρώτου γύρου. Μίλησε απλώς για διακύβευμα. Και ο Σκουρλέτης, στις καθημερινές εμφανίσεις του σε ραδιοκάναλα, χρησιμοποιεί προσεκτικές εκφράσεις: «Εάν, λοιπόν, έχουμε ένα ηχηρό μήνυμα αποδοκιμασίας της κυβέρνησης, προφανώς αυτό θα φέρει πολιτικές εξελίξεις (…). Το΄ θα υπάρξουν πολιτικές εξελίξεις που θα οδηγήσουν ή θα επιταχύνουν το χρόνο των εκλογών, εξαρτάται από την κάλπη των ευρωεκλογών».
Δύσκολα είναι τα πράγματα και για τους Δούρου-Σακελλαρίδη, παρά την τεχνητή ευφορία που δημιουργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας το κλασικό κόλπο του πολιτικού μάρκετινγκ (άμα δείξεις σίγουρος ότι κερδίζεις, παρασύρεις εκείνους που πηγαίνουν πάντοτε με το ρεύμα). Η δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων, που έχουν και ο Σγουρός και ο Καμίνης (με ανοιχτή στήριξη της ΝΔ, πλέον), είναι μεγαλύτερη απ’ αυτή που έχουν οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό και άρχισε το γλείψιμο των ψηφοφόρων της νεοναζιστικής συμμορίας (περισσότερα γι’ αυτό γράφουμε στη σελίδα 7). Με δεδομένο ότι ο Βουδούρης δεν κερδίζει τον Τατούλη και ο Αποστόλου δεν κερδίζει τον Μπακογιάννη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει την Αττική και την Αθήνα (έστω κι αν κερδίσει τα Ιόνια), θα καταγραφεί σαν ένα κόμμα που θέλει να πάρει την κυβέρνηση και δεν έχει πάρει ούτε ένα μεγάλο δήμο, ούτε μια μεγάλη περιφέρεια, ούτε ένα μεγάλο συνδικάτο ή επαγγελματικό-επιστημονικό σύλλογο!
Αν, παρά τις μεγάλες δυσκολίες, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις ευρωεκλογές, θα έχει πιστοποιηθεί για μια ακόμη φορά, ότι δεν είναι ένα κόμμα με ρίζες στον ελληνικό λαό, αλλά ένας εκλογικίστικος μηχανισμός που συγκεντρώνει την ψήφο διαμαρτυρίας.
♦ Περισσός: χλομή ανάκαμψη
Ο Περισσός πανηγυρίζει ότι υπερδιπλασίασε τα ποσοστά του, συγκρίνοντας τις ψήφους που συγκέντρωσε στις περιφερειακές με αυτές που πήρε στις εθνικές εκλογές του Ιούνη του 2012. Αυτό είναι αλήθεια, όμως είναι επίσης αλήθεια ότι οι 498.533 ψήφοι που πήρε τώρα υπολείπονται των 536.105 που πήρε το Μάη του 2012, όταν οι εκλογές δεν είχαν τον «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα του Ιούνη (οπότε από άποψη πολιτικού κλίματος είναι πιο κοντά με τις φετινές περιφερειακές). Και βέβαια, υπολείπονται κατά περίπου 100.000 ψήφους από τις περιφερειακές εκλογές του 2010. Οταν μιλάμε για ένα κόμμα που έχει μια σταθερή κομματική παρουσία, οι συγκρίσεις δεν πρέπει να είναι μονοσήμαντες (μόνο με τον Ιούνη του 2010), επειδή η ηγετική ομάδα του Περισσού κάνει την ίδια κουτοπόνηρη σκέψη με τον ΣΥΡΙΖΑ (να δείξουμε ότι έχουμε ανάκαμψη, για να τραβήξουμε ταλαντευόμενους στην ευρωκάλπη).
Αν μη τι άλλο, αυτά τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα στο εκλογικό αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά βαθιούς δεσμούς με το λαό, όπως διατείνεται ο Περισσός, δείχνουν.
♦ Κρατάνε οι νεοναζί
Η νεοναζιστική συμμορία όχι μόνο δεν υπέστη μείωση των ψήφων της, αλλά αντίθετα σημείωσε άνοδο. Επεσε λίγο σε κάποιες περιφέρειες, ανέβηκε λίγο σε κάποιες άλλες, αλλά με τη σημαντική άνοδο στην Αττική (+36.573 ψήφους) κατέγραψε συνολική άνοδο περίπου 39.000 ψήφων. Η καταστολή που άσκησε πάνω της η συγκυβέρνηση, με τις διώξεις και τις προφυλακίσεις ηγετικών της στελεχών δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Μπορεί τα τάγματα εφόδου να έχουν μαζευτεί, μπορεί σε αρκετά τραμπουκαριά να λειτουργεί ο φόβος της σύλληψης και να έχουν ψιλομαζευτεί, όμως η ασφάλεια του παραβάν, η ανωνυμία της ψήφου, οδήγησε σχεδόν μισό εκατομμύριο ανθρώπους να ρίξουν στην κάλπη το μαύρο ψηφοδέλτιο.
Επιβεβαιώθηκαν έτσι δυο πράγματα. Πρώτο, ότι υπάρχει ρεύμα κοινωνικού εκφασισμού και όχι ρεύμα διαμαρτυρίας που ψάχνει «αντισυστημική» ψήφο. Δεύτερο, ότι ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με την όποια καταστολή του αστικού κράτους. Είναι καθήκον των αντιφασιστών να πολεμήσουν και να νικήσουν τους φασίστες, που αποτελούν γέννημα-θρέμμα του καπιταλισμού.
♦ Θολό τοπίο
Οπως σημειώθηκε και παραπάνω, το τοπίο είναι πολύ θολό και κάθε πρόβλεψη για το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης θα ήταν παρακινδυνευμένη. Ούτε έχουμε πρόσβαση στα κυλιόμενα γκάλοπ που παραγγέλνουν τα κόμματα και τα οποία τους δίνουν μια εικόνα, έστω και κατά προσέγγιση. Δεν έχει όμως και νόημα να κάνουμε προβλέψεις για το ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ.
Κρίνοντας το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, μπορούμε να πούμε με απόλυτη βεβαιότητα πως ήταν ένα συντηρητικό αποτέλεσμα. Η κυριαρχία των υποψήφιων της ΝΔ, η δεύτερη θέση των υποψήφιων του ΠΑΣΟΚ, η ενίσχυση των νεοναζί δεν επιτρέπουν οποιοδήποτε άλλο συμπέρασμα. Αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά τη γενικότερη κοινωνική κατάσταση της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας, που πάντα ευνοεί τις πιο συντηρητικές από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Οταν οι εργαζόμενοι και οι νέοι έχουν μαζευτεί στα σπίτια τους, όταν έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, στη δύναμη των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, τότε πιο εύκολα αναζητούν καταφύγιο στις πολιτικές δυνάμεις της «σταθερότητας», της «ησυχίας», του «νόμου και της τάξης». Οσοι επιμένουν να ψηφίζουν τα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας (τον ΣΥΡΙΖΑ καλή ώρα), το κάνουν χωρίς ψυχή, με τη λογική της ανάθεσης, χωρίς να τρέφουν ελπίδες, αναζητώντας απλώς «ίσως κάτι καλύτερο».
Η ελπίδα ανθίζει πάντοτε στους δρόμους. Εκεί που σφυρηλατείται η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, εκεί που οι κολασμένοι της Γης μαθαίνουν να έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, να αντλούν δύναμη από το «όλον» και όχι από το απομονωμένο άτομο, να διδάσκονται από τις μικρές νίκες και να μετατρέπουν τις αναπόφευκτες ήττες σε εφαλτήριο για νέες αντεπιθέσεις.
