Η Λιάνα Κανέλλη επαίρεται για τη γλωσσομάθειά της, αλλά τη χοντροπατάτα την πέταξε: «τσογλάν μπόι» ο Τσίπρας. Και «ογλάν» (παιδί) και μπόι (παιδί) δεν γίνεται! Αριστη γνώστρια των μιντιακών κόλπων, επέλεξε να χρησιμοποιήσει το «τσογλάν μπόι» αντί του νεοελληνικού «τσογλάνι» ή «τσόγλανος», για να οδηγήσει σιγά-σιγά την τηλεοπτική συζήτηση εκεί που ήθελε. Ο θυμός της δεν ήταν φυσικός, ήταν εκείνος ο θεατράλε θυμός, τόσο γνωστός πλέον, αφού τον χρησιμοποιεί σε κάθε τηλεοπτική της εμφάνιση (μαζί με αρκετά άλλα κλισέ της τηλεοπτικής της περσόνας).
Το πήγε και παραπέρα: ο Τσίπρας ζήτησε από τους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ-βιογραφία του «να μη θίξουν την οικογένεια και τα παιδιά του. Σε αυτή τη συμφωνία δεν περιλαμβάνεται το δικό μου το παιδί, ούτε η δική μου η οικογένεια». Εμπειρη είναι, πώς συγκρίνει ανόμοια πράγματα;
Η οικογένεια του Τσίπρα αφορά τη στενή ιδιωτική του σφαίρα. Το επεισόδιο με τους τραμπουκισμούς του Κασιδιάρη αφορά τη δημόσια σφαίρα, τη σφαίρα της πολιτικής. Δεν αφορά την οικογένεια της Κανέλλη, για να γίνονται συγκρίσεις. Το πέταξε, όμως, κι αυτό, γνωρίζοντας πως το μεγαλύτερο μέρος από τους καταναλωτές τηλεοπτικών θεαμάτων δεν κάθεται να κάνει σκέψεις. Απλώς καταναλώνει, ειδικά αν αυτό που του σερβίρεται συνοδεύεται από επιτηδευμένη οργή.
Δεν έχουμε δει το περιβόητο ντοκιμαντέρ, είδαμε όμως το δίλεπτο τρέιλερ, στο οποίο υπάρχει και η σκηνή που «εξόργισε» την Κανέλλη. Η αντίδραση του Τσίπρα, το αμήχανο χαμόγελο και η ατάκα για τον ψυχοπαθή Κασιδιάρη δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε τσογλανιά.
Στημένη είναι η σκηνή. Δεν έτυχε οι ντοκιμαντερίστες να «τραβάνε» εκείνη τη στιγμή. Η επιλογή του «θέματος» έγινε εκ των υστέρων και στήθηκε, ίσως για ν’ ακολουθήσει η σκηνή με το τηλεφώνημα στη Δούρου, που –όπως λένε οι πληροφορίες– ο Τσίπρας αποκαλεί «μανάρι μου», προφανώς για να υποδηλωθεί η οικειότητα και ο μοντέρνος τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τσογλανιά είναι το ίδιο το ντοκιμαντέρ και όχι η σκηνή που επέλεξε η Κανέλλη. Η σύλληψη, η ιδέα, η εκτέλεση συνιστούν πολιτικό τσογλανισμό. Προσαρμογή στα δεδομένα της μιντιοκρατίας. Ποιος είναι σε τελευταία ανάλυση ο Τσίπρας και φτιάχνουν ντοκιμαντέρ για τον ίδιο και όχι για το κόμμα του; Είναι μήπως κάποιος πολιτικός ηγέτης που άφησε το στίγμα του στην αστική σκηνή, που έφερε τα πάνω κάτω, έτσι που ν’ αξίζει ν’ αποτυπώνεται η δράση του σε ντοκιμαντέρ ως κεντρικό πρόσωπο και δημιουργός μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας;
Ακόμη και αστοί πολιτικοί ηγέτες που άφησαν «όνομα» δεν παρήγγειλαν ντοκιμαντέρ τέτοιου τύπου. Οι προεκλογικές καμπάνιες των κομμάτων τους είχαν στο κέντρο τους ίδιους, όμως δεν φτιάχνουν ντοκιμαντέρ, γιατί το ντοκιμαντέρ έχει μια σημειολογία, κουβαλάει ένα βάρος. Δεν είδαμε ποτέ, για παράδειγμα, τον Ανδρέα Παπανδρέου να βγαίνει από το ασανσέρ απορροφημένος από μια συνομιλία στο κινητό του, ενώ ο ασφαλίτης του ανοίγει την πόρτα. Και βέβαια, δεν είδαμε ποτέ αριστερούς, επαναστάτες ή γιαλαντζί, σε τέτοιες πόζες, ακόμη και σε ταινίες μυθοπλασίας.
Ζούμε, όμως, στην εποχή της μιντιοκρατίας και τα αστικά κόμματα (τέτοιο είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ) παίζουν με όρους «εικόνας». Το προπαγανδιστικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίασε και εκτέλεσε αυτή τη μοντέρνα τσογλανιά πολύ πριν ο Θεοδωράκης κάνει το ίδιο με το Ποτάμι. Και η Κανέλλη, που καταλαβαίνει καλύτερα από τους Γόντικες και τους Κουτσούμπες πόσο μετράνε αυτές οι τσογλανιές, αποφάσισε να απαντήσει με τα ίδια μέσα. Πέταξε το «τσογλάν μπόι» σε μια προσπάθεια να «κάψει» το μιντιακό παιχνίδι των ΣΥΡΙΖΑίων και του Τσίπρα, με τη βοήθεια και των κυρίαρχων ΜΜΕ, που ήταν σίγουρη ότι θα την αβαντάριζαν.
Π.Γ.
