Εχει ασφαλώς την αστεία της πλευρά η αθρόα δημιουργία «κομμάτων» και «κινήσεων» από κάθε πικραμένο πρώην Πασόκο. Ολοι αυτοί, βέβαια, προσπαθούν να πιάσουν στασίδι για το μέλλον. Εχουν συνειδητοποιήσει ότι διαπραγματεύεσαι καλύτερα όταν εμφανίζεσαι σαν ομαδάρχης έστω και με ομάδα την παρέα σου.
Από την άλλη, όλη αυτή η κινητικότητα στο χώρο της περιβόητης «Κεντροαριστεράς», με βασικούς πόλους το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ και δορυφόρους τον Λοβέρδο, τον Μόσιαλο, την Διαμαντοπούλου, κάτι ορφανά του σημιτισμού, τον Ραγκούση και τις διάφορες ομάδες μέσα στο ΠΑΣΟΚ, θυμίζει έντονα την κατάσταση στην Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ‘50. Και τότε το Κέντρο είχε βαρέσει διάλυση και έγινε η μεγάλη έκπληξη των εκλογών του 1958 με την ΕΔΑ να καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση και να γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση. Παρά το ρεφορμιστικό χαρακτήρα της ΕΔΑ, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην έβλεπαν στα αστικά επιτελεία, από τη μια ο λεγόμενος «ψυχρός πόλεμος» και από την άλλη η μάζα των μελών και ψηφοφόρων της ΕΔΑ, που προέρχονταν κατά κύριο λόγο από τη μεγάλη ΕΑΜική παράδοση και το γιγαντωμένο μετά το 1940 κομμουνιστικό κίνημα, την καθιστούσαν στα μάτια της ντόπιας αστικής τάξης και κυρίως των Αμερικανών, που κυβερνούσαν ανοιχτά και απροκάλυπτα τη χώρα, εντελώς αναξιόπιστη ως κυβερνητική λύση. Γι’ αυτό και η αμερικάνικη πρεσβεία έβαλε μπροστά το σχέδιο της δημιουργίας ενιαίου κόμματος του Κέντρου. Με απειλές, με εκβιασμούς, με εξαγορά, κατάφεραν τελικά να δημιουργήσουν την Ενωση Κέντρου και να έχουν έτσι μια εναλλακτική λύση κυβερνητικής εξουσίας.
Η ΕΔΑ του 1958, βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας εκλογικός μηχανισμός που δεν τρομάζει κανέναν.
Ανησυχία προκαλεί, όμως, η εύθραυστη συγκρότησή του και το ερώτημα πώς θα αντιδράσει αν ο λαός ξεσηκωθεί κι αρχίσει να διεκδικεί τα υπεσχημένα. Γι’ αυτό και προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια της σοσιαλδημοκρατίας, δημιουργώντας έναν αξιόπιστο τρίτο πόλο. Επειδή, όμως, αυτό φαίνεται να αργεί, άρχισαν ήδη να δουλεύουν και την ιδέα του ελληνικού «μεγάλου συνασπισμού».
