Πέμπτη βράδυ βρισκόμαστε ακόμη στον αστερισμό των πανηγυρισμών για την Ελλάδα που γυρίζει σελίδα, για την Ελλάδα που τώρα ξεκινάει, όπως λέει το προπαγανδιστικό διαφημιστικό βίντεο που παρήγγειλαν οι άνθρωποι του Μαξίμου.
Εμείς, βέβαια, γνωρίζουμε πως η απόφαση του Eurogroup προσέφερε μια ακόμη ευκαιρία διαχείρισης του χρέους, που θα επιτρέψει στον ελληνικό καπιταλισμό να συνεχίσει να πορεύεται μέσα στην Ευρωζώνη, και παράλληλα πιο σκληρή και πιο μακρόχρονη λιτότητα για τον ελληνικό λαό, με πιο σφιχτή επιτροπεία επί των εγχώριων κυβερνήσεων για να μην αποκλίνουν ούτε μισή μοίρα από τη ρότα αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι η ίδια βεβαιότητα ως προς το τι έγινε και ως προς τις προοπτικές της κατάστασης διαπερνά τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία; Ηδη, από την περασμένη εβδομάδα καταγράφεται μια μεγάλη πτώση του πολιτικού ενδιαφέροντος, όπως εκφράζεται στην αναγνωσιμότητα των εφημερίδων και στην επισκεψιμότητα των ιστοσελίδων. Για μας είναι λογικό, γιατί μετά την ψήφιση του νέου Μεσοπρόθεσμου και του προϋπολογισμού κύματα απογοήτευσης παγώνουν το κοινωνικό σώμα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, του χαμηλού πολιτικού ενδιαφέροντος και της απογοήτευσης, είναι επίσης λογικό να βασιλεύουν η σύγχυση και ο αποπροσανατολισμός, έτσι όπως καλλιεργούνται από την εκκωφαντική προπαγάνδα του κυβερνητικού μπλοκ. Και όχι μόνον του κυβερνητικού μπλοκ, αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ που καναλιζάρει τη λαϊκή οργή στην κατεύθυνση «μιας άλλης διαχείρισης», η οποία μπορεί να είναι εξίσου επωφελής για το κεφάλαιο και για τους εργαζόμενους. Να δώσει λύσεις προς όφελος της κοινωνίας, χωρίς να διασαλεύσει τα θεμέλια του καπιταλισμού, ούτε την ένταξη στην ΕΕ και το ευρώ.
Δεν είναι λογικό η κοινωνική πλειοψηφία, ανενημέρωτη και απογοητευμένη, να παλινδρομεί ανάμεσα σ’ ένα μεσσιανικό δίπολο, στον ένα πόλο του οποίου γράφει «μπορεί να τα καταφέρει ο Σαμαράς» και στον άλλο πόλο γράφει «μόνο ο Τσίπρας μπορεί να τα καταφέρει»;
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η σωστή και αναλυτική ενημέρωση, η ολόπλευρη ζύμωση, οι πολιτικές αποκαλύψεις αποτελούν στοιχεία εκ των ων ουκ άνευ για τον διεμβολισμό του κυρίαρχου σκηνικού. Για να μπορέσει κάποιος να κάνει δεύτερες σκέψεις θα πρέπει να είναι γνώστης του πρωτογενούς υλικού. Να γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τι αποφασίζεται στα ιμπεριαλιστικά διαβούλια, ποιες είναι οι προοπτικές, ποιο είναι το μέλλον που του επιφυλάσσουν.
Η επαναστατική πολιτική φιλολογία αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Είναι αυτή που ξεκαθαρίζει ορίζοντες, που αντιπαραθέτει στρατόπεδα, που συγκροτεί καταρχήν μια καινούργια ανατρεπτική συνείδηση. Και που εισφέρει καθοριστικά στις διαδικασίες συγκρότησης ενός εργατικού πολιτικού πόλου, χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να δοθεί με αξιώσεις ο αγώνας ενάντια στο σύστημα.