♦ Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς Αριστερά (ανυπόγραφο σύνθημα με μαύρο σπρέι σε τοίχο της Θεσσαλονίκης)
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Αν είχε στόχο να χτυπήσει την καθεστωτική Αριστερά, τότε δε θα τσουβάλιαζε τους πάντες στη γενική κι αόριστη έννοια «Αριστερά». Θα εύρισκε κάτι άλλο να γράψει. Ενα κομμάτι του αναρχικού χώρου, όμως, διακατέχεται από ένα αθεράπευτο κόμπλεξ έναντι του μαρξισμού και των πολιτικών φορέων που αναφέρονται σ’ αυτό. Κόμπλεξ σε βαθμό εχθρότητας και όχι απλά πολιτικής αντιπαλότητας. Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Γιατί πίσω από τη λογική αυτού του συνθήματος δεν κρύβεται μόνο το κόμπλεξ ή έστω η πολιτική αντιπαλότητα ανάμεσα σε δυο ρεύματα που έχουν ιστορικές ρίζες στο εργατικό κίνημα. Κρύβεται η αντιπαλότητα ανάμεσα σε δυο στρατηγικές. Πρέπει να οργανωθεί η εργατική τάξη στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής ανατροπής; Πρέπει να οργανωθεί πολιτικά ή αρκεί το αυθόρμητο κίνημα της εργατικής τάξης; Περί αυτού πρόκειται τελικά. Ο μαρξισμός έχει απαντήσει σ’ αυτό. Με το λενινισμό αυτή η κατεύθυνση συγκροτήθηκε ακόμη περισσότερο. Η Ιστορία την έχει επιβεβαιώσει ουκ ολίγες φορές. Και η σημερινή συγκυρία στη χώρα μας την επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά. Τι αντιπαρατίθεται στο πολιτικό σύστημα της αστικής τάξης, με την πολυχρωμία των απόψεων και των κομματικών εκφράσεων, με τα πανίσχυρα μίντια και όλους τους άλλους μηχανισμούς διαμόρφωσης συνειδήσεων, που εξασφαλίζουν διαρκώς εναλλακτικές λύσεις εξουσίας; Ενα μπουλούκι που άγεται και φέρεται και ακολουθεί κάθε φορά εχθρικές σημαίες. Καθήστε μια μέρα σ’ ένα πολύβουο λαϊκό καφενείο και στήστε αυτί στις κουβέντες στα γύρω τραπέζια. Είναι ένας καλός εμπειρικός τρόπος για να συνειδητοποιήσετε πόσο απαραίτητη είναι η πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Αυτή που ο ανώνυμος συνθηματογράφος περιλαμβάνει στον περιφρονητικό –για τον ίδιο– όρο Αριστερά.
♦ Για την πείνα σου δε φταίνε οι πεινασμένοι (ανυπόγραφο στένσιλ, έξω από κατάστημα μεγάλης αλυσίδας σούπερ-μάρκετ στα Κάτω Πετράλωνα)
Εύστοχο, αλλά τόσο λίγο για να ταρακουνήσει συνειδήσεις. Δυστυχώς, ο συνδυασμός καπιταλιστικής κρίσης και επαναστατικού κενού πολλαπλασιάζει τους πεινασμένους που στοχοποιούν άλλους πεινασμένους, με θολωμένη κρίση, δουλεύοντας ως μακρύ χέρι των ίδιων των δημίων τους.
♦ Τρανς, λεσβίες κι αδερφές κόντρα στους φασίστες και τους ρατσιστές (σύνθημα με λευκό σπρέι και δυσδιάκριτη υπογραφή)
Τι να πεις; Καθένας με τον πόνο του…
♦ Απαθής στην TV, θεατής στη ζωή (ανυπόγραφο σύνθημα με μαύρο σπρέι)
Σαν κάπου να τα μπέρδεψε ο συνθηματογράφος. Μήπως ήθελε να γράψει «θεατής στην TV, απαθής στη ζωή»; ‘Η μήπως κάτι παραπάνω ήθελε να πει με την αντιστροφή των όρων; Οπως και να το διατυπώσεις, το σύνθημα αφήνει πολλά κενά. Ακόμα κι αν δεν του καταλογίσουμε ελιτισμό (οι «ψαγμένοι» ενάντια στους «τηλεορασόπληκτους») δεν είναι η TV που παράγει την κοινωνική απάθεια. Εχει τη συμβολή της, αλλά δεν είναι μόνον αυτή.